Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Wiesław Morys po rozpoznaniu w dniu 12 kwietnia 2018 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia L. G. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 5 lutego 2018 r., sygn. akt II SAB/Sz 171/17 o oddaleniu wniosku o przyznanie prawa pomocy w sprawie ze skargi L. G. na bezczynność Prezydenta Miasta S. w przedmiocie wydania dokumentu postanawia: oddalić zażalenie. 2
Zaskarżonym postanowieniem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie oddalił wniosek L. G. o przyznanie mu prawa pomocy w zakresie całkowitym. W motywach postanowienia, przywołując treść art. 247 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm.) - dalej: P.p.s.a., wskazał że w razie ustalenia, iż zachodzi oczywista bezzasadność skargi, Sąd nie dokonuje oceny sytuacji materialnej skarżącego, bo prawo pomocy wówczas nie przysługuje. Sąd I instancji uznał, że tego typu stan rzeczy wystąpił w niniejszej sprawie, bowiem skarżący ubiega się o wydanie dokumentu - opinii prawnej z 1998 r. sporządzonej na potrzeby własne Wydziału Podatków i Opłat Lokalnych Urzędu Miasta S. w zakresie kryteriów naliczania podatków od nieruchomości, ustalanych i pobieranych przez Gminę S. Według informacji pełnomocnika organu nie jest to dokument z akt indywidualnego postępowania administracyjnego prowadzonego w konkretnej sprawie, lecz notatka prawnika sporządzona dla pracownika wydziału podatkowego dotycząca kryteriów, jakimi należy się kierować w celu ustalenia osoby zobowiązanej w podatku od nieruchomości, w zależności od statusu jej posiadania. Skoro żądanie skargi nie jest związane z jakimkolwiek postępowaniem administracyjnym i nie ma oparcia w przepisach regulujących dostęp strony postępowania administracyjnego do jego akt, nie obejmuje dokumentu z akt sprawy, to Sąd I instancji nie miał podstaw prawnych do zobowiązania organu do załatwienia wniosku skarżącego w sposób przewidziany przepisami prawa poprzez wydanie kopii czy odpisu dokumentu lub odmowę jego wydania, w określonym terminie. Zatem w ocenie Sądu I instancji skarga w niniejszej sprawie jest oczywiście bezzasadna, a w tej sytuacji prawo pomocy nie przysługuje.
W ustawowym terminie L. G. wniósł zażalenie na ww. postanowienie, nie zgadzając się z jego rozstrzygnięciem.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
Na wstępie należy zaznaczyć, że zgodnie z art. 258 § 1 P.p.s.a. czynności w zakresie przyznania prawa pomocy wykonuje referendarz sądowy. Do czynności, o których mowa w § 1, należą w szczególności: (...) 6) wydawanie zarządzeń o pozostawieniu wniosków bez rozpoznania; 7) wydawanie na posiedzeniu niejawnym postanowień o przyznaniu, cofnięciu, odmowie przyznania prawa pomocy albo umorzeniu postępowania w sprawie przyznania prawa pomocy; 8) wydawanie na posiedzeniu niejawnym postanowień o przyznaniu wynagrodzenia adwokatowi, radcy prawnemu, doradcy podatkowemu lub rzecznikowi patentowemu za zastępstwo prawne wykonane na zasadzie prawa pomocy oraz o zwrocie niezbędnych udokumentowanych wydatków (§ 2). Czynności, o których mowa w § 2, może w szczególnie uzasadnionych przypadkach wykonywać sąd. Na postanowienia albo zarządzenie sądu, o których mowa w § 2 pkt 6-8, przysługuje zażalenie (§ 4).
Mając na uwadze powyższe fakty i przepisy, Naczelny Sąd Administracyjny był władny i zobowiązany do rozpoznania zażalenia.