Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Anna Łukaszewska - Macioch po rozpoznaniu w dniu 17 maja 2012 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnadministracyjnej zażalenia J. B., M. B.-K., I. B.-S., A. R. i M. S. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 21 marca 2012 r. sygn. akt II SA/Gl 342/12 odmawiające przywrócenia terminu do wniesienia skargi w sprawie ze skargi J. B., M. B.-K., I. B.-S., A. R. i M. S. na decyzję Wojewody Śląskiego z dnia 3 grudnia 2011 r. nr NW/XIV/77241/78/11 w przedmiocie odszkodowania za nieruchomość zajętą pod drogę publiczną postanawia: oddalić zażalenie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach postanowieniem z dnia 21 marca 2012 r. sygn. akt II SA/Gl 342/12, na podstawie art. 86 § 1 w zw. z art. 87 § 1, § 2 i § 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r., poz. 270), dalej "P.p.s.a.", odmówił przywrócenia terminu do wniesienia skargi J. B., M. B.-K., I. B.-S., A. R. i M. S. na decyzję Wojewody Śląskiego z dnia 3 grudnia 2011 r. nr NW/XIV/77241/78/11 w przedmiocie odszkodowania za nieruchomość zajętą pod drogę publiczną.
W uzasadnieniu postanowienia Sąd wskazał, że powołaną decyzją Wojewody Śląskiego z 3 grudnia 2011 r. utrzymano w mocy decyzję Prezydenta Miasta Gliwice z dnia 27 czerwca 2011 r. nr ZDM-7043/3/11/1344/2011 w przedmiocie ustalenia i wypłaty odszkodowania za nieruchomość położoną w Gliwicach, obręb Przedmieście, oznaczoną jako działka nr (...) o pow. 408 m2, przeznaczoną pod drogę publiczną. Decyzja ta została doręczona pełnomocnikowi współwłaścicieli ww. nieruchomości: J. B., M. B.-K., I. B.-S., A. R. i M. S. w dniu 15 grudnia 2011 r. Pełnomocnictwo obejmowało swoim zakresem również postępowanie sądowe.
W dniu 20 stycznia 2012 r. J. B. działając w imieniu własnym oraz w imieniu M. B.-K., I. B.-S., A. R. i M. S. wniósł za pośrednictwem organu skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach na powyższą decyzję. Do skargi dołączył również wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia skargi. W uzasadnieniu podniósł, że wraz z pozostałymi skarżącymi udzielili radcy prawnemu stosownych pełnomocnictw do reprezentowania ich interesów w sprawie odszkodowania. Po otrzymaniu decyzji Wojewody Śląskiego pełnomocnik poinformował skarżących, że termin do wniesienia skargi do sądu administracyjnego upływa w dniu 19 stycznia 2012 r., a następnie umówiono termin spotkania na dzień 17 stycznia br., celem ustalenia stanowiska co do treści skargi. Skarżący oświadczył, że w tym okresie bezskutecznie usiłował skontaktować się z pełnomocnikiem i na dowód powyższego nadesłał odpisy prowadzonej korespondencji. Wobec braku odpowiedzi ze strony pełnomocnika, skarżący zwrócił się do niego drogą elektroniczną z prośbą o przesłanie mu treści skargi. W dniu 19 stycznia 2012 r. skontaktował się ostatecznie z pełnomocnikiem telefonicznie. W rozmowie pełnomocnik oświadczył, że wskutek pomyłki błędnie odczytano datę doręczenia decyzji, co spowodowało w konsekwencji błędne ustalenie terminu wniesienia skargi; termin ten upłynął w dniu 14 stycznia 2012 r. Wobec powyższego skarżący wypowiedzieli pełnomocnictwo. W ich ocenie niedotrzymanie terminu wynika z błędnych informacji i niedopatrzenia ze strony pełnomocnika. Skarżący nie mieli wpływu na złożenie skargi w ustawowym terminie, w związku z powyższym wnoszą o przywrócenie terminu do wniesienia skargi.
Odmawiając przywrócenia terminu Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach wskazał, że skarżący nie uprawdopodobnili w przekonujący sposób okoliczności wskazujących na brak ich winy w uchybieniu terminu do wniesienia skargi. W niniejszej sprawie zaniedbania dopuścił się ich profesjonalny pełnomocnik, który w wyniku pomyłki co do daty otrzymania decyzji Wojewody Śląskiego, błędnie ustalił termin wniesienia skargi. Tego rodzaju uchybienie, zdaniem Sądu, należało uznać za posiadające znamiona winy polegającej na braku szczególnej staranności, jakiej należy wymagać od pełnomocnika. Niezależnie od tego, czy błąd popełnił pełnomocnik skarżących, czy pracownik jego kancelarii, winę za ten błąd ponosi profesjonalny pełnomocnik, a w konsekwencji również jego mocodawca. Braku staranności w dokonywaniu czynności procesowych w ustawowych terminach nie może usprawiedliwiać nawet konstytucyjne prawo do sądu i kontroli decyzji administracyjnych przez sąd. Skoro zatem profesjonalny pełnomocnik skarżących nie zachował staranności, jakiej można wymagać od osoby należycie dbającej o interesy mocodawcy, to jego postępowanie świadczy o zachowaniu noszącym znamiona winy, a w konsekwencji o braku przesłanki uzasadniającej przywrócenie terminu do dokonania omawianej czynności procesowej.