Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Irena Kamińska po rozpoznaniu w dniu 21 kwietnia 2009 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia J. S. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 5 lutego 2009 r., sygn. akt I SA/Wa 625/08 odmawiające przywrócenia terminu do złożenia wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku w sprawie ze skargi J. S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Siedlcach z dnia [...] lutego 2008 r. nr [...] w przedmiocie zasiłku celowego postanawia: oddalić zażalenie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z dnia 5 lutego 2009 r. odmówił przywrócenia terminu do złożenia wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 13 stycznia 2009 r. sygn. akt I SA/Wa 625/08 w sprawie ze skargi J. S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Siedlcach z dnia [...] lutego 2008 r. nr [...] w przedmiocie zasiłku celowego.
W uzasadnieniu postanowienia Sąd pierwszej instancji wskazał, że Skarżąca nie wyjaśniła przyczyn uchybienia terminowi, ani nie wskazała, kiedy te przyczyny ustały. Wprawdzie załączyła ona do wniosku, zaświadczenie lekarskie wystawione w dniu [...] stycznia 2009 r. (dzień przed wydaniem wyroku) wskazujące na pogorszenie jej stanu zdrowia oraz zawierające zalecenie unikania wysiłku fizycznego (leżenie) do momentu przeprowadzenia zabiegów kardiologicznych, jednakże okoliczność ta, nie może stanowić o uprawdopodobnieniu braku winy w dochowaniu terminu do złożenia wniosku o sporządzenie uzasadnienia. Złożenie wniosku nie wymagało bowiem od skarżącej osobistego stawiennictwa w siedzibie Sądu, a czynności tej mogła ona dokonać listownie, bądź za pośrednictwem pełnomocnika.
Dodatkowo Sąd pierwszej instancji zauważył, że Skarżąca odmówiła udzielenia pełnomocnictwa wskazanemu przez Okręgową Radę Adwokacką adwokatowi, a tym samym swoim własnym działaniem pozbawiła się możliwości ochrony jej interesów przez profesjonalnego pełnomocnika. Ponadto z akt sądowych sprawy wynika, iż zarówno dzień przed rozprawą (12 stycznia 2009 r.) jak i w dniu 21 stycznia 2009 r. (dzień po upływie terminu do złożenia wniosku) skarżąca osobiście stawiała się w Sądzie w celu złożenia w Biurze Podawczym swoich pism procesowych.
W tej sytuacji Sąd pierwszej instancji stwierdził, że nagłe pogorszenie stanu zdrowia Skarżącej nie może zostać uznane za przeszkodę uniemożliwiającą złożenie stosownego wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku. Brak winy, o którym mowa w art. 86 § 1 powołanej wyżej ustawy, oceniany jest z uwzględnieniem wszystkich okoliczności konkretnej sprawy, w sposób uwzględniający obiektywny miernik staranności, jakiej można wymagać od strony dbającej należycie o własne interesy i przy braniu pod uwagę także uchybień spowodowanych nawet niewielkim niedbalstwem.
Zażalenie na powyższe postanowienie wniosła do Naczelnego Sądu Administracyjnego J.S.
W motywach zażalenia Skarżąca zarzuciła Sądowi pierwszej instancji nie przychylenie się do jej wniosku o odroczenie terminu rozprawy do czasu wyznaczenia innego adwokata z urzędu przez Naczelną Radę Adwokacką. Ustanowionemu pełnomocnikowi z urzędu Skarżąca zarzuciła odmowę podjęcia się prowadzenia jej sprawy, w związku z czym nie mogła uzyskać niezbędnej pomocy prawnej.
Ponadto Skarżąca podkreśliła, że ma znaczny stopień niepełnosprawności tj. całkowitą niezdolność do pracy i do samodzielnej egzystencji, na co przytoczyła liczne dokumenty dotyczące stanu jej zdrowia. W związku z tym Skarżąca stwierdziła, że w tym stanie zdrowia nie może w ogóle funkcjonować, powinna leżeć w szpitalu w oczekiwaniu na operację serca ratującą życie. Jej stan zdrowia określiła jako "zagrażający życiu", co przy przytoczonych licznych schorzeniach w każdej chwili może doprowadzić do śmierci. Skarżąca nie posiada środków finansowych na leki i leczenie oraz na poprawę warunków bytowych, za których stan obarczyła pomoc społeczną, która jej zdaniem nie udzieliła jej żadnej pomocy. W szczegółowym opisie warunków lokalowych Skarżąca wskazała, iż jej mieszkanie znajduje się w stanie nie nadającym się do stałego zamieszkiwania. Pobyt w mieszkaniu pogarsza tylko stan zdrowia Skarżącej, w konsekwencji czego "przyczyna uchybienia terminu" jej zdaniem nie ustała do tej pory. Dodatkowo nie ma żadnej rodziny, którą mogłaby się wspomóc, gdyż wszyscy zmarli.