Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym Przewodniczący Sędzia NSA Anna Lech po rozpoznaniu w dniu 28 maja 2013 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia Głównego Inspektora Pracy na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie zawarte w pkt 3 wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 25 marca 2013 r., sygn. akt II SA/Wa 40/13 zasądzające od Głównego Inspektora Pracy na rzecz Zakładowej Organizacji Związkowej OZZ Pracowników [...] w Z. kwotę 257 (dwieście pięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania w sprawie ze skargi Zakładowej Organizacji Związkowej OZZ Pracowników [...] w Z. na postanowienie Głównego Inspektora Pracy z dnia [...] października 2012 r., nr [...] w przedmiocie dopuszczenia organizacji społecznej do udziału w sprawie postanawia: oddalić zażalenie.
Postanowieniem zawartym w pkt 3 wyroku z dnia 25 marca 2013 r., sygn. akt II SA/Wa 40/13, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zasądził od Głównego Inspektora Pracy na rzecz Zakładowej Organizacji Związkowej OZZ [...] w Z. kwotę 257 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania. Jako podstawę prawną Sąd podał art. 200 oraz 205 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz.270).
Na to postanowienie zażalenie złożył Główny Inspektor Pracy zarzucając naruszenie wskazanych wyżej przepisów i podnosząc, że określają one wyłącznie ogólną zasadę przyznawania stronie kosztów postępowania, natomiast nie rozstrzygają samodzielnie o sposobie ustalenia wysokości kosztów. Skarżący zarzucił, że Sąd powinien wskazać konkretny przepis rozporządzenia z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349), to jest § 2 ust. 1 oraz § 14 ust. 2 pkt 1 lit. c.
Ponadto wskazano, że do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie Zakładowa Organizacja Związkowa OZZ [...] w Z. złożyła 28 skarg, które miały tożsamy charakter, zatem zasądzanie w każdej z tych spraw wynagrodzenia pełnomocnika nie powinno być zaliczone do niezbędnych kosztów postępowania strony zastępowanej przez radcę prawnego. Zdaniem Głównego Inspektora Pracy Sąd zasądzając kwotę wynagrodzenia pełnomocnika powinien wziąć pod uwagę niezbędny nakład pracy pełnomocnika, a także charakter sprawy i wkład jego pracy w przyczynienie się do jej wyjaśnienia i rozstrzygnięcia. Wskazano, że w niniejszej sprawie pełnomocnik nie sporządzał żadnego pisma procesowego i uczestniczył w jednej rozprawie, na której rozpoznano kilkanaście tożsamych przedmiotowo skarg.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
kwestię kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego przed sądami administracyjnymi reguluje § 14 ust. 2 pkt 1 lit. c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349), który stanowi, że stawki minimalne przed sądami administracyjnymi w pierwszej instancji wynoszą w innej sprawie 240zł.
W niniejszej sprawie, jak wynika z jej akt, radca prawny B. W. brał udział w rozprawie przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Warszawie w dniu 26 marca 2013 r. zakończonej wyrokiem wydanym w tymże dniu, którym w pkt 1 uchylono postanowienie Głównego Inspektora Pracy z dnia [...] października 2012 r., nr [...], zaś w pkt 3 zasądzono od Głównego Inspektora Pracy na rzecz Zakładowej Organizacji Związkowej OZZ [...] w Z. kwotę 240 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Jak z powyższego wynika, zwrotu kosztów postępowania dokonano na podstawie § 14 ust. 2 pkt 1 lit. c powołanego rozporządzenia. Do tej kwoty doliczono kwotę 17 zł tytułem zwrotu opłaty od pełnomocnictwa.