Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym Przewodniczący Sędzia NSA Anna Lech po rozpoznaniu w dniu 17 czerwca 2014 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia Burmistrza Miasta J. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 9 kwietnia 2014 r., sygn. akt IV SAB/Wr 10/14 przywracające termin do uiszczenia wpisu od skargi G. S. na bezczynność Burmistrza Miasta J. w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej postanawia: uchylić zaskarżone postanowienie i odmówić przywrócenia terminu do uiszczenia wpisu od skargi.
. Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu postanowieniem z dnia 13 marca 2014 r., sygn. akt IV SAB/Wr 10/14, odrzucił skargę G. S. na bezczynność Burmistrza Miasta J. w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej, z powodu nieuiszczenia wpisu od skargi.
Powyższe postanowienie doręczono skarżącemu w dniu 17 marca 2014 r. z pouczeniem o prawie wniesienia skargi kasacyjnej do Naczelnego Sądu Administracyjnego, w terminie 30 dni od daty doręczenia tego orzeczenia.
W dniu 19 marca 2014 r. (data stempla pocztowego) skarżący złożył wniosek o przywrócenie terminu do uiszczenia wpisu od skargi, do którego dołączył wniosek o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym obejmującym zwolnienie z kosztów sądowych i ustanowienie adwokata.
We wniosku o przywrócenie terminu skarżący podniósł, że jest chory. Wskazał, że od 2010 r. nasiliły się u niego objawy choroby Alzheimera. Mieszka wraz z żoną, z którą posiada rozdzielność majątkową i nie prowadzi wspólnego gospodarstwa domowego. Oświadczył, że w dniu 9 marca 2014 r. żona zapytała go, czy odpowiedział na list z Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, który przekazała mu w lutym. Zdając sobie sprawę z tego, że prawdopodobnie nie odpowiedział na list z Sądu i nie mogąc go odnaleźć, skarżący w dniu 10 lub 11 marca 2014 r. (skarżący nie pamięta, jednak z akt sprawy wynika, że miało to miejsce w dniu 10 marca 2014r.), udał się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, aby dowiedzieć się, jaki jest stan jego sprawy. Jednakże dopiero doręczone w dniu 17 marca 2014 r. postanowienie Sądu o odrzuceniu skargi uświadomiło mu, że nie wykonał zarządzenia z dnia 29 stycznia 2014 r. o wezwaniu do uiszczeniu wpisu od skargi.
Na dowód powyższego skarżący przedstawił dokumentację medyczną potwierdzającą m.in., że choruje na Alzheimera, ma zaburzenia świadomości, cierpi z powodu urojeń i omamów.
Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu postanowieniem z dnia 9 kwietnia 2014 r., sygn. akt IV SAB/Wr 10/14, przywrócił G. S. termin do uiszczenia wpisu od skargi na bezczynność Burmistrza Miasta J. w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej.
Sąd uznał, że skarżący dochował 7 dniowy terminu określonego w art. 87 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Jak bowiem wynika z treści wniosku o przywrócenie terminu ustanie przyczyny uchybienia terminu nastąpiło w dniu 17 marca 2014 r. (data doręczenia skarżącemu postanowienia o odrzuceniu skargi), natomiast wniosek został nadany w dniu 19 marca 2014 r. Jednocześnie Sąd stwierdził, że skarżący dokonał uchybionej czynności przyjmując, że za jednoznaczne z jej dokonaniem należy uznać złożenie wniosku o przyznanie prawa pomocy w zakresie obejmującym również zwolnienie z kosztów sądowych.
Sąd pierwszej instancji uznał także, iż skarżący uprawdopodobnił brak winy w uchybieniu terminu do uiszczenia wpisu od skargi, legitymuje się bowiem złym stanem zdrowia psychicznego, który negatywnie wpływa na podejmowane przez niego czynności. W ocenie Sądu uzasadnione jest twierdzenie, że przewlekłe schorzenie, na które cierpi skarżący (choroba Alzheimera ) z samej swej natury wpływa na percepcję strony, jej ocenę rzeczywistości, koncentrację czy pamięć. Sąd uznał zatem, że w tej sytuacji w sposób oczywisty, wykazany został brak winy strony w uchybieniu terminu wskazując, że nadmiernie rygorystyczne stanowisko w kwestii przywrócenia terminu do dokonania uchybionej czynności, sprzeczne z prokonstytucyjną wykładnią przepisów procesowych, pozbawiałoby stronę prawa rozstrzygnięcia jej sprawy przez sąd, a co za tym idzie, naruszałoby podstawowe prawa jednostki, w tym uprawnienia do skutecznej ochrony sądowej.