Zażalenie na postanowienie WSA w Warszawie w przedmiocie nakazania opróżnienia lokalu mieszkalnego
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Joanna Runge - Lissowska po rozpoznaniu w dniu 12 maja 2015 r. zażalenia B. M. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 23 stycznia 2015 r., sygn. akt II SA/Wa 2196/14 o odmowie przywrócenia terminu do uzupełnienia braków formalnych skargi B.M. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] września 2014 r., nr [...] w przedmiocie nakazania opróżnienia lokalu mieszkalnego postanawia: oddalić zażalenie

Uzasadnienie

Zaskarżonym postanowieniem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odmówił B.M., reprezentowanej przez radcę prawnego, przywrócenia terminu do uzupełnienia braków formalnych skargi na decyzję Komendanta Głównego Policji. W uzasadnieniu Sąd wskazał, iż zarządzenie wzywające do uzupełnienia braków formalnych skargi, przez uiszczenie wpisu i nadesłanie trzech jej odpisów, doręczone było pełnomocnikowi strony w dniu 7 stycznia 2015 r. W zakreślonym terminie uiszczono jedynie wpis od skargi, nie nadesłano jednak odpisów wniesionego środka zaskarżenia. W dniu 16 stycznia 2015 r. pełnomocnik skarżącej złożył wniosek o przywrócenie terminu do uzupełnienia braków formalnych skargi, wskazując, iż uchybienie terminowi spowodowane było urlopem w dniach od 10 do 15 stycznia 2015 r. Zdaniem Sądu okoliczność ta nie mogła być uznana za przesłankę przywrócenia uchybionego terminu. Pełnomocnik skarżącej, wiedząc o urlopie, winien był podjąć działania w celu prawidłowego wykonania wezwania do uzupełnienia braków formalnych skargi. Zobowiązany był on do tego, aby zorganizować pracę swojej kancelarii tak, żeby jego nieobecność nie wpłynęła na terminowość czynności podejmowanych w postępowaniu. Sąd podkreślił też, że zaniedbania pełnomocnika dotykają stronę przez niego reprezentowaną.

Zażalenie na powyższe postanowienie wniosła B.M., reprezentowana przez radcę prawnego, wskazując, że urlop pełnomocnika nie był planowany, ale był spowodowany okolicznościami osobistymi, których nie dało się przewidzieć. Podkreślono też, że pełnomocnik prowadzi swoją kancelarię jednoosobowo i nie miał możliwości zlecenia dokonania czynności procesowej innej osobie.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje: zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.

Art. 86 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), dalej jako "P.p.s.a." przewiduje możliwość przywrócenia przez Sąd uchybionego terminu do dokonania czynności w postępowaniu sądowym. Przywrócenie takie uzależnione jest od wykazania przez stronę braku jej winy w uchybieniu, zaś okoliczności wskazujące na brak winy wykazane winny być we wniosku o przywrócenie terminu, co wynika z art. 87 § 2 tej ustawy.

Przyjęte w orzecznictwie jest, iż w kwestii wykazania braku winy strony w uchybieniu nie jest wymagane udowodnienie okoliczności, które na brak tej winy miałyby wskazywać, a strona winna jedynie swoje twierdzenia uprawdopodobnić. Jednakże zauważyć trzeba, iż nawet uprawdopodobnienie - daleko mniej rygorystyczne od udowodnienia - winno być poparte jakimkolwiek uzasadnieniem. Ograniczenie się do ogólnikowych stwierdzeń, jak to miało w niniejszej sprawie, nie pozwala w istocie na dokonanie oceny wskazanych przez stronę przesłanek. Pełnomocnik skarżącej ograniczyła się w istocie jedynie do wskazania, że w dniach od 10 do 15 stycznia 2015 r. przebywała na urlopie, dopiero w zażaleniu wskazując, że urlop ten wyniknął z przyczyn osobistych. Nie podał on jednak jakichkolwiek bliższych informacji na ten temat, a to uniemożliwiło pełne odniesienie się do tej okoliczności w kontekście uznania jej za przesłankę wskazującą na brak winy strony w uchybieniu terminu. Tym samym nie można przyjąć, aby Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, odmawiając przywrócenia terminu do uzupełnienia braków formalnych skargi, naruszył prawo, a tylko w takiej sytuacji możliwe byłoby ewentualne uchylenie zaskarżonego postanowienia.

Mając na uwadze powyższe Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji, na podstawie art. 184 w zw. z art. 197 § 2 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi .

Strona 1/1