Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Jerzy Bujko po rozpoznaniu w dniu 7 maja 2009 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia P. J. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 11 marca 2009r., sygn. akt II SAB/Sz 92/09 o odmowie przyznania prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych w sprawie ze skargi P. J. na bezczynność Prokuratora Okręgowego w Szczecinie w przedmiocie udzielenia informacji publicznej postanawia: oddalić zażalenie.
Postanowieniem z dnia 11 marca 2009 r. sygn. akt II SAB/Sz 92/09, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie odmówił P. J. przyznania prawa pomocy w zakresie częściowym obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych, w sprawie ze skargi P. J. na bezczynność Prokuratora Okręgowego w Szczecinie w przedmiocie udzielenia informacji publicznej.
W uzasadnieniu Sąd wskazał, że istotą prawa pomocy w postępowaniu sądowoadministracyjnym jest umożliwienie osobom, które nie posiadają ku temu własnych środków, dochodzenia przed sądem swych praw, a w niniejszej sprawie z treści wniosku P. J. o przyznanie prawa pomocy wynika, że sytuacja materialna skarżącego, będącego rencistą, uzyskującego miesięczny dochód w wysokości 702 (słownie siedemset dwa) złotych, co do zasady powinna uzasadniać pozytywne rozpatrzenie wniosku. Jednak, zdaniem Sądu, zasada rozpatrzenia wniosku o prawo pomocy w sposób zindywidualizowany, to znaczy odrębnie w każdej sprawie, nie może być stosowana automatycznie w sytuacji, gdy osoba żądająca ochrony sądowej celowo i wyłącznie dla własnej satysfakcji wynikającej z samego wdania się w spór wnosi skargi do sądu.
Sąd zwrócił uwagę, że z repertorium Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie wynika, że P. J. licząc od dnia 1 października 2008 r. do dnia 23 lutego 2009 r. wniósł ogółem 266 skarg i wniosków do tegoż sądu. Sąd zwrócił przy tym uwagę na formę składanych wniosków o udzielenie informacji publicznej, jak i skarg wnoszonych w tych sprawach do sądu, a zwłaszcza sporządzanie ich na wąskich paskach papieru, formułowanie treści w sposób chaotyczny, często niezrozumiały lub nieczytelny, rodzaj żądanych informacji, posługiwanie się metodą powielaczową i zwielokrotnianie wniosków. Sąd wskazał także, iż przedmiotowy wniosek P. J. rozpatrywany jest na posiedzeniu niejawnym, na wokandę którego zostało skierowanych jeszcze około 15 innych wniosków o przyznanie prawa pomocy złożonych przez tego samego skarżącego w sprawach dotyczących tego samego przedmiotu i przeciwko tym samym organom.
W tej sytuacji, Sąd stwierdził, że mimo tego, iż ma świadomość istnienia dominującej wykładni przepisów o prawie pomocy, która sprowadza się do dopuszczalności rozważania przesłanek ustawowych prawa pomocy wynikających z art. 252 § 1 w związku z art. 246 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), dalej p.p.s.a, tylko w kontekście okoliczności konkretnej sprawy, to jednak widzi uzasadnioną potrzebę dokonania szerszej oceny wniosku.
Zdaniem Sądu wskazane wyżej okoliczności dowodzą, że istotą działania skarżącego jest "tworzenie spraw" i angażowanie rzeszy ludzi zajmujących się wyłącznie jego sprawami, co świadczy o tym, że P. J. wnosząc skargi do sądu nie działa w imię ochrony swych praw, lecz korzysta z nich w sposób nadmierny i bez żadnej, logicznie uzasadnionej potrzeby. W ocenie Sądu pierwszej instancji w tych okolicznościach domaganie się przez P. J. (dość często przyjeżdżającego ze Świnoujścia do Sądu w Szczecinie i niewątpliwie ponoszącego nakłady związane ze składaniem w Sądzie skarg, co podważa wiarygodność jego oświadczeń o stanie materialnym) przyznania prawa pomocy, a zatem domaganie się przerzucenia kosztów postępowania sądowego w jego sprawach na Skarb Państwa, którego budżet jest wypracowany przez ogół obywateli, stanowi przejaw dążności do nadużywania tego prawa i kłóci się z ratio legis instytucji prawa pomocy.