Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Jolanta Sikorska po rozpoznaniu w dniu 18 maja 2016 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia G.S., A.S. i J.S. reprezentowanych przez przedstawiciela ustawowego - E.S. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 17 lutego 2016 r., sygn. akt II SA/Wa 2122/15 o odmowie przywrócenia terminu do wniesienia skargi w sprawie ze skargi G.S., A.S. i J.S. reprezentowanych przez przedstawiciela ustawowego - E.S. na decyzję Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia [...] lipca 2015 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania świadczenia w drodze wyjątku postanawia: oddalić zażalenie.
Postanowieniem z dnia 17 lutego 2016 r., sygn. akt II SA/Wa 2122/15 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odmówił przywrócenia terminu do wniesienia skargi w sprawie ze skargi G.S., A.S. i J.S. reprezentowanych przez przedstawiciela ustawowego - E.S. na decyzję Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia [...] lipca 2015 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania świadczenia w drodze wyjątku postanawia.
Sąd pierwszej instancji wskazał, że pismem z 27 listopada 2015 r. E.S., działając jako przedstawiciel ustawowy małoletnich G.S., A.S. i J.S., wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na decyzję Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z [...] lipca 2015 r., jednocześnie wniosła o przywrócenie terminu do wniesienia skargi.
W uzasadnieniu wniosku o przywrócenie terminu oświadczyła, że zaskarżoną decyzję otrzymała około 6 lipca 2015 r. Następnie wyjaśniła, że po śmierci męża, w lutym 2015 r., przeszła załamanie nerwowe, które skutkowało zachorowaniem na depresję. Podała, że tylko dzięki pomocy rodziny mogła brać udział w postępowaniu, tj. pisać wnioski i składać odwołania. Oświadczyła, że na przełomie lipca i sierpnia 2015 r. nastąpiło zaostrzenie choroby i nie mogła skutecznie bronić swoich praw. Nadto wskazała, że było to możliwe dopiero 27 listopada 2015 r., z uwagi na lekkie polepszenie stanu zdrowia. Ponadto stwierdziła, że w chwili obecnej jej sytuacja jest równie trudna, nadal leczy się psychiatrycznie. Do wniosku dołączyła zaświadczenie lekarskie, z którego wynika, że od 9 kwietnia 2015 r. jest leczona psychiatrycznie z powodu epizodu depresyjnego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie przytaczając treść art. 86 i art. 87 § 1, § 2 i § 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm., dalej: P.p.s.a.), wskazał, że z treści przywołanych przepisów wynika, że uchybiony termin do dokonania czynności należy przywrócić, jeśli łącznie zostaną spełnione następujące przesłanki: strona wystąpi z wnioskiem o przywrócenie terminu; wniosek ten zostanie wniesiony w ciągu siedmiu dni od dnia ustania przyczyny uchybienia terminowi; jednocześnie z wnioskiem zostanie dopełniona czynność, dla której określony był termin; we wniosku zostaną uprawdopodobnione okoliczności wskazujące na brak winy w uchybieniu terminu.
Sąd Wojewódzki stwierdził, że E.S. uczyniła zadość warunkom dopuszczalności wniosku, ponieważ złożyła go z zachowaniem siedmiodniowego terminu od dnia ustania przeszkody do złożenia takiego żądania. Nie wykazała natomiast niezbędnej do przywrócenia terminu przesłanki, jaką jest uprawdopodobnienie braku winy w jego uchybieniu, o której mowa w art. 86 § 1 zdanie pierwsze P.p.s.a., co oznacza, iż wniosek ten nie mógł zostać uwzględniony.
Sąd Wojewódzki wskazał, że przedstawiciel ustawowy małoletnich skarżących uzasadniła uchybienie terminu złym stanem zdrowia, w szczególności depresją. W ocenie tego Sądu wskazane, przez skarżącą okoliczności uchybienia terminu, nie uzasadniają jego przywrócenia. Skarżąca domagając się przywrócenia terminu wskazała, że cierpi na depresję. Jednak Sąd Wojewódzki zwrócił uwagę, że pomimo trwającej od kwietnia 2015 r. choroby uczestniczyła w postępowaniu zakończonym wydaniem zaskarżonej decyzji (3 czerwca 2015 r. złożyła wniosek o ponowne rozpoznanie sprawy). Przedstawiciel ustawowy małoletnich skarżących oświadczyła również, że na przełomie lipca i sierpnia 2015 r. nastąpiło zaostrzenie choroby. Natomiast z przedłożonego zaświadczenia lekarskiego wynika jedynie, że E.S. od kwietnia 2015 r. leczy się psychiatrycznie z powodu epizodu depresyjnego. Nie wynika natomiast, by we wskazanym okresie doszło do znacznego pogorszenia choroby uniemożliwiającego wniesienie skargi do Sądu lub zwrócenie się o pomoc prawną do adwokata albo radcy prawnego w terminie otwartym do wniesienia skargi.