Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Jolanta Rudnicka po rozpoznaniu w dniu 25 stycznia 2017 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia P.S. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 26 października 2016 r., sygn. akt I SO/Wa 268/16 w sprawie z wniosku P.S. o wymierzenie grzywny Samorządowemu Kolegium Odwoławczemu w W. za nieprzekazanie skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie postanawia oddalić zażalenie.
Postanowieniem z 26 października 2016 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 55 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2016 r., poz. 718 ze zm., dalej "p.p.s.a."), oddalił wniosek P. S. o wymierzenie grzywny Samorządowemu Kolegium Odwoławczemu w W. za nieprzekazanie skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie.
W uzasadnieniu postanowienia Sąd wskazał, że P. S. pismem z 11 lutego 2016 r., (uzupełnionym pismem z dnia 23 maja 2016 r.) wystąpił do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie o wymierzenie Samorządowemu Kolegium Odwoławczemu w W. grzywny za nieprzekazanie do Sądu jego skargi z dnia 19 maja 2015 r. (uzupełnionej pismem z dnia 18 kwietnia 2016 r.) na bezczynność SKO w W. w przedmiocie rozpatrzenia wniosku z dnia 14 kwietnia 2015 r. o ponowne rozpatrzenie sprawy zakończonej postanowieniem Kolegium z dnia [...] kwietnia 2015 r., nr [...], wraz z odpowiedzią na skargę i aktami sprawy.
W odpowiedzi na wniosek organ wskazał, że skarżący nadsyła do Kolegium liczną korespondencję, w której występuje z wnioskami o: sprostowanie oczywistych omyłek, uzupełnienie pouczenia, stwierdzenie nieważności decyzji, wygaśnięcie decyzji, wznowienie postępowań, wyłączenie członków kolegium. Wszystkie te żądania tylko pozornie odnosiły się do merytorycznych orzeczeń Kolegium, w istocie każde orzeczenie Kolegium generowało kolejne wnioski i żądania P. S., mające formalną podstawę w przepisach procedury administracyjnej. Takie działanie miało na celu uniemożliwienie całkowitej dezorganizacji pracy organu. W chwili obecnej w Kolegium znajduje się kilka tysięcy pism zawierających różne wnioski P. S., z których tylko kilkadziesiąt to sprawy administracyjne, których przedmiotem jest jakieś uprawnienie lub odmowa jego przyznania. Takie działanie Skarżącego w oczywisty sposób nacelowane jest wyłącznie na mnożenie bezprzedmiotowych postępowań.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalając wniosek wskazał, że skarga na bezczynność organu - jak wynika z prezentaty - wpłynęła do Kolegium w dniu 20 maja 2015 r. Z kolei w dniu 13 kwietnia 2016 r. skarga została przekazana do Sądu.
W ocenie Sądu, choć wskazane opóźnienie w przekazaniu skargi nie zasługuje na aprobatę, to jednak w okolicznościach niniejszej sprawy, oprócz samego faktu naruszenia terminu przekazania skargi sądowi, przy rozstrzyganiu o nałożeniu grzywny należy wziąć pod uwagę również przyczyny niewypełnienia przez organ ww. obowiązku. Skarżący wnosząc szereg wniosków do organu administracji publicznej, a w konsekwencji i skarg do sądu administracyjnego (od 22 września 2014 r. do
11 października 2016 r. w Sądzie zarejestrowano 2760 spraw zainicjowanych przez P. S.), powinien liczyć się z tym, że pisma te nie zawsze będą rozpoznawane, czy też przekazywane do sądu w terminach wynikających z przepisów prawa.
Powołując się na postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia
12 lipca 2016 r. sygn. akt I OZ 605/16 i I OZ 606/16, Sąd stwierdził, że działania P. S. nie zasługują na ochronę prawną, ponieważ nie są nakierowane na obronę jego interesu prawnego, a zatem stanowią nadużycie przysługującego mu prawa do terminowego załatwienia jego sprawy. Nadużyciem prawa jest bowiem wykorzystywanie instytucji prawnej wbrew jej celowi i funkcji. Zakaz nadużycia prawa wiązać należy z zasadą państwa prawnego, wyrażoną w art. 2 Konstytucji RP, w której znajduje swoją podstawę Do nadużycia prawa dochodzi w sytuacjach, gdy strona podejmuje prawnie dozwolone działania dla celów innych, niż przewidziane przez ustawodawcę. W konsekwencji zachowanie, które formalnie zgodne jest z literą prawa, lecz sprzeciwia się jej sensowi, nie może zasługiwać na ochronę. Tak samo należy ocenić działania podmiotu, który inicjuje szereg postępowań administracyjnych lub sądowych w celu innym, niż ochrona swych praw - w ten sposób wpływając na obniżenie poziomu ochrony innych podmiotów, które nie mogą w dostatecznie szybki sposób uzyskać ochrony prawnej Stanowisko takie znajduje aprobatę nie tylko w orzecznictwie sądów polskich, ale także akceptowane jest przez Europejski Trybunał Praw Człowieka, który wielokrotnie zwracał uwagę, że określone działania strony w procesie można uznać za nadużycie prawa do sądu.