Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Anna Łukaszewska - Macioch po rozpoznaniu w dniu 4 sierpnia 2011 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia Z. R. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 20 maja 2011 r. sygn. akt IV SA/Wr 2/11 odmawiające dokonania wykładni postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 6 kwietnia 2011 r. sygn. akt IV SA/Wr 2/11 w sprawie ze skargi Z. R. na Dyrektora Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej we W. w przedmiocie niewłaściwego załatwienia sprawy w związku z pismami z dnia 3 i 6 grudnia 2010 r. i innymi postanawia: oddalić zażalenie.
Postanowieniem z dnia 20 maja 2011 r. sygn. akt IV SA/Wr 2/11 Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu odmówił dokonania wykładni postanowienia tego Sądu z dnia 6 kwietnia 2011 r. sygn. akt IV SA/Wr 2/11 w sprawie ze skargi Z. R. na Dyrektora Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej we W. w przedmiocie niewłaściwego załatwienia sprawy w związku z pismami z dnia 3 i 6 grudnia 2010 r. i innymi.
W uzasadnieniu postanowienia Sąd wskazał, że postanowieniem z dnia 6 kwietnia 2011 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu odrzucił ww. skargę Z. R. na Dyrektora Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej we W..
Pismem z dnia 18 kwietnia 2011 r. skarżący złożył "Wezwanie o wykładnię orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 6 kwietnia 2011 r. sygn. akt IV SA/Wr 2/11". Powyższe wezwanie uznane zostało jako wniosek o dokonanie wykładni wskazanego postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu.
Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu odmówił dokonania wykładni orzeczenia, albowiem sentencja orzeczenia została sformułowana w sposób jasny, niebudzący żadnych wątpliwości interpretacyjnych. Natomiast kwestionowanie nierozpatrzenia całości żądania skargi oraz "rozminięcie się" z jej przedmiotem, nie mieści się w ramach wykładni, o której mowa w art. 158 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), dalej "P.p.s.a.".
W zażaleniu na powyższe postanowienie Z. R. wniósł o jego uchylenie. Stwierdził, że treść orzeczenia i jego uzasadnienie są dla niego niezrozumiałe, a sentencja orzeczenia i jego uzasadnienie są wadliwe i nieprecyzyjnie sformułowane. W szczególności sentencja nie odzwierciedla całości żądania skargi, jest niejednoznaczna, niezrozumiała, nasuwa wątpliwości co do zgodności z obowiązującym prawem oraz całkowicie rozmija się z przedmiotem skargi. Skarżący wskazał, że występuje bez pełnomocnika i w związku z tym ma prawo do kompleksowego i wyczerpującego załatwienia sprawy przez organy administracyjne i sądy. Ma także prawo domagać się wykładni orzeczenia. Sąd w sprawach w zakresie udzielenia pomocy społecznej ma obowiązek ustosunkować się do złożonego wniosku o wykładnię, gdyż ustawa tak nakazuje. Skarżący zarzucił ponadto, że postępowanie administracyjne było nieprawidłowe. Wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia oraz rozstrzygnięcie wątpliwości co do jego treści.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie jako bezzasadne podlega oddaleniu.
Możliwość dokonania wykładni orzeczenia przewiduje art. 158 P.p.s.a. Przepis ten stanowi, że Sąd, który wydał wyrok - odpowiednio także postanowienie i zarządzenie - może w dodatkowym postanowieniu rozstrzygnąć ewentualne wątpliwości co do jego treści. Wykładnia orzeczenia nie może prowadzić do nowego rozstrzygnięcia (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 10 października 1978 r., IV CR 144/78), ani nie może usuwać błędów merytorycznych orzeczenia, bowiem temu celowi służą środki zaskarżenia.