Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Jan Paweł Tarno po rozpoznaniu w dniu 27 czerwca 2019 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia I. W. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 17 kwietnia 2019 r. sygn. akt III SA/Łd 195/19 o odmowie przywrócenia terminu do wniesienia skargi w sprawie ze skargi I. W. na decyzję Wojewody Łódzkiego z dnia [...] listopada 2018 r. znak [...] w przedmiocie odmowy przyznania zasiłku dla bezrobotnego postanawia: oddalić zażalenie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi postanowieniem z 17 kwietnia 2019 r., III SA/Łd 195/19, odmówił przywrócenia terminu do wniesienia skargi w sprawie ze skargi I. W. na decyzję Wojewody Łódzkiego z [...] listopada 2018 r. znak [...] w przedmiocie odmowy przyznania zasiłku dla bezrobotnego. W uzasadnieniu Sąd I instancji podniósł, że argumentacja strony przedstawiona w uzasadnieniu wniosku przywrócenie terminu do wniesienia skargi wskazująca na fakt, że skarżący nie był świadom, że winien skargę skierować do sądu administracyjnego i błędnie wysłał ją do Prezydenta RP i dopiero po rozmowie z pracownikiem urzędu pracy powziął wiadomość, że powinien skargę złożyć do sądu administracyjnego nie może w przedmiotowej sprawie stanowić argumentu na rzecz uznania, iż mamy do czynienia z niezawinionym uchybieniem terminowi. Niezrozumienie prawidłowego pouczenia, w takim jest w ocenie Sądu pouczenie zawarte w zaskarżonej decyzji Wojewody Łódzkiego nie może świadczyć o braku winy skarżącego w uchybieniu terminu do złożenia skargi. Świadczy natomiast o braku dochowania przez niego odpowiedniej, w zasadzie minimalnej, staranności w prowadzeniu własnych spraw. Brak winy w uchybieniu terminu powinien być oceniany z uwzględnieniem wszystkich okoliczności konkretnej sprawy, w sposób uwzględniający obiektywny miernik staranności, jakiej można wymagać od strony należycie dbającej o własne interesy i przy braniu pod uwagę także uchybień spowodowanych nawet niewielkim niedbalstwem. Nie zmienia tego faktu argument skarżącego, że dochował on wszelkiej staranności w przygotowaniu się merytorycznie do sporządzenia skargi, w przypadku gdy zaniedbanie dotyczyło formalnego wniesienia skargi. Niedochowanie przez skarżącego terminu do wniesienia skargi nie jest następstwem okoliczności od niego niezależnych, lecz konsekwencją niedostatecznej staranności w prowadzeniu własnych spraw i tym samym uznać należało, że zachodzą ważne powody do przywrócenia uchybionego terminu.
Zażalenie na powyższe postanowienie wywiódł I. W., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, zaskarżając je w całości, wnosząc o jego zmianę przez przywrócenie terminu do wniesienia skargi ewentualnie o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. W uzasadnieniu podniesiono, że skarżący w decyzji Wojewody został wprawdzie prawidłowo pouczony o możliwości jej zaskarżenia do odpowiednich organów, jednakże niezrozumienie tego pouczenia nie może przesądzać o uznaniu go za winnego uchybienia terminowi, albowiem jest on człowiekiem o dużej niefrasobliwości i braku rozwagi co do podejmowanych przez siebie działań.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 86 § 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, dalej jako: "p.p.s.a.") jeżeli strona nie dokonała w terminie czynności w postępowaniu sądowym bez swojej winy, sąd na jej wniosek postanowi przywrócenie terminu. We wniosku o przywrócenie terminu należy uprawdopodobnić okoliczności wskazujące na brak winy w jego uchybieniu (art. 87 § 2 p.p.s.a.). Oceniając okoliczności mające uprawdopodobnić brak winy w naruszeniu terminu sąd powinien brać pod uwagę obiektywny miernik staranności, jakiej można wymagać od strony dbającej należycie o własne interesy. Instytucja przywrócenia terminu jest bowiem stosowana jedynie w sytuacjach wyjątkowych, tylko wtedy gdy uchybienie terminu nastąpiło wskutek przeszkody, której strona nie mogła usunąć, nawet przy użyciu największego w danych warunkach wysiłku. Ponadto to na stronie spoczywa obowiązek wskazania okoliczności, które mogą potwierdzać, że dana czynność procesowa nie została dokonana w terminie bez jej winy. Brak winy w uchybieniu terminu powinien być przy tym oceniany z uwzględnieniem wszystkich okoliczności konkretnej sprawy, w sposób uwzględniający obiektywny miernik staranności, jakiej można wymagać od strony dbającej należycie o własne interesy i przy braniu pod uwagę także uchybień spowodowanych nawet niewielkim niedbalstwem. Przywrócenie terminu ma bowiem, charakter wyjątkowy i nie jest możliwe, gdy strona dopuściła się choćby lekkiego niedbalstwa. Może mieć zatem miejsce tylko wtedy, gdy uchybienie terminu nastąpiło wskutek przeszkody, której strona nie mogła usunąć, nawet przy użyciu największego w danych warunkach wysiłku. Do niezawinionych przyczyn uchybienia terminu zalicza się m.in.: stany nadzwyczajne, takie jak problemy komunikacyjne, klęski żywiołowe (powódź, pożar), czy nagłą chorobę strony lub jej pełnomocnika, która nie pozwoliła na wyręczenie się inną osobą (zob. postanowienie NSA z 10 września 2010 r., II OZ 849/10).