Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Barbara Adamiak po rozpoznaniu w dniu 11 czerwca 2015 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia M. B. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 27 kwietnia 2015 r., sygn. akt II SA/Wa 2293/14 o odmowie wstrzymania zaskarżonego postanowienia w sprawie ze skargi M. B. na postanowienie Ministra Spraw Wewnętrznych z [...] października 2014 r. nr [...] w przedmiocie uznania podniesionych zarzutów za nieuzasadnione postanawia: oddalić zażalenie.
M. B. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na postanowienie Ministra Spraw Wewnętrznych z [...] października 2014 r. nr [...] w przedmiocie uznania podniesionych zarzutów za nieuzasadnione. W skardze tej zawarł wniosek o wstrzymanie postępowania egzekucyjnego. Następnie doprecyzował wniosek, wskazując, że wniosek obejmuje zaskarżone postanowienie.
Postanowieniem z 27 kwietnia 2015 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odmówił wstrzymania wykonania zaskarżonego postanowienia.
W uzasadnieniu orzeczenia Sąd pierwszej instancji stwierdził, między innymi, że zaskarżone postanowienie w swojej istocie nie wywołuje jakichkolwiek skutków, które mogłyby powodować powstanie znacznej szkody lub trudnych do odwrócenia skutków. Przedmiotem ochrony przewidzianej w art. 61 § 3 p.p.s.a. mogą być tylko takie akty i czynności, które nadają się do wykonania i wymagają wykonania.
Sąd podkreślił, że postanowienie, którego dotyczy żądanie wstrzymania, zawiera jedynie negatywną ocenę zarzutów zgłoszonych w postępowaniu egzekucyjnym. Nie nakłada na zobowiązanego nowych obowiązków, nie zmienia treści zobowiązania. Nie stwarza więc niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody lub trudnych do odwrócenia skutków.
Zażalenie na postanowienie z 27 kwietnia 2015 r. wniósł M. B. Podkreślił, że eksmisja z mieszkania narazi go na utratę zdrowia, a nawet życia.
W odpowiedzi na zażalenie organ wniósł o jego oddalenie.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 61 § 1 p.p.s.a., wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania aktu lub czynności. W myśl art. 61 § 3 p.p.s.a., po przekazaniu sądowi skargi sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części aktu lub czynności, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków z wyjątkiem przepisów prawa miejscowego, które weszły w życie, chyba, że ustawa szczególna wyłącza wstrzymanie ich wykonania.
W pierwszej kolejności, Naczelny Sąd Administracyjny wyjaśnia, że nie ma podstawy prawnej, aby w postępowaniu przed sądami administracyjnymi "wstrzymać postępowanie egzekucyjne". Możliwe jest jedynie wstrzymanie wykonania określonych aktów i czynności (np. zaskarżonych decyzji, postanowień itd.).
Aby doszło do wstrzymania wykonania danego aktu lub czynności, konieczne jest, aby wykonanie tego aktu stwarzało niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Wykonanie zaskarżonego postanowienia Ministra Spraw Wewnętrznych nie może zaś stwarzać takiego niebezpieczeństwa. Nie zmienia bowiem sytuacji prawnej skarżącego. Wynika to z faktu, że w postanowieniu tym orzeczono jedynie, że zarzuty zgłoszone w postępowaniu egzekucyjnym są niezasadne.
Wstrzymanie wykonania zaskarżonego postanowienia Ministra Spraw Wewnętrznych nie spowodowałoby, że zarzuty zgłoszone w postępowaniu egzekucyjnym zostałyby uznane za zasadne. Nie spowodowałoby - tym bardziej - wstrzymania postępowania egzekucyjnego ani nie mogłoby zapobiec (ewentualnej) eksmisji skarżącego.
Naczelny Sąd Administracyjny nie ocenia w niniejszym orzeczeniu, czy postępowanie egzekucyjne może mieć dla skarżącego negatywne skutki. Stwierdza jedynie, że ewentualne wstrzymanie wykonania zaskarżonego postanowienia Ministra Spraw Wewnętrznych nie mogłoby mieć żadnego znaczenia dla zaistnienia takich skutków. Z tego powodu wstrzymanie wykonania zaskarżonego postanowienia nie jest dopuszczalne.
W tym stanie rzeczy, Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 w związku z art. 197 § 2 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji postanowienia.