Zażalenie na zarządzenie WSA w Warszawie w sprawie ze skargi na decyzję Ministra Infrastruktury nr (...) w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Irena Kamińska po rozpoznaniu w dniu 11 sierpnia 2011 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia Ministra Infrastruktury na zarządzenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 11 lutego 2011 r., sygn. akt I SA/Wa 2202/10 pozostawiające bez rozpoznania odpowiedź na skargę Ministra Infrastruktury w sprawie ze skargi Republiki Serbii - Ambasady Republiki Serbii w Warszawie na decyzję Ministra Infrastruktury z dnia (...) sierpnia 2010 r. nr (...) w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania postanawia: uchylić zaskarżone zarządzenie

Inne orzeczenia o symbolu:
6076 Sprawy objęte dekretem o gruntach warszawskich
Inne orzeczenia z hasłem:
Inne
Inne orzeczenia sądu:
Naczelny Sąd Administracyjny
Inne orzeczenia ze skargą na:
Minister Infrastruktury
Uzasadnienie strona 1/4

Zarządzeniem z dnia 11 lutego 2011 r., sygn. akt I SA/Wa 2202/10 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie pozostawil bez rozpoznania odpowiedź na skargę Ministra Infrastruktury w sprawie ze skargi Republiki Serbii - Ambasady Republiki Serbii w Warszawie na decyzję Ministra Infrastruktury z dnia (...) sierpnia 2010 r. nr (...) w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania.

W uzasadnieniu zarządzenia Sąd pierwszej instancji poniósł, iż pismem z dnia 28 września 2010 r. Republika Serbii Ambasada Republiki Serbii w Warszawie wniosła skargę na decyzję Ministra Infrastruktury z dnia (...) sierpnia 2010 r. nr (...) utrzymującą w mocy własną decyzję z dnia (...) stycznia 2010 r. nr (...)odmawiającą wszczęcia postępowania w sprawie odmowy przyznania prawa własności czasowej do gruntu nieruchomości warszawskiej położonej przy (...). Zarządzeniem z dnia 12 listopada 2010 r. wezwano Ministra Infrastruktury do uzupełnienia braków formalnych odpowiedzi na skargę poprzez podpisanie tego pisma i jego odpisów przez Ministra Infrastruktury, w terminie siedmiu dni pod rygorem pozostawienia odpowiedzi na skargę bez rozpoznania.

Wezwanie powyższe, wraz ze stosownym pouczeniem o konsekwencjach jego niewykonania, zostało skutecznie doręczone organowi w dniu 22 listopada 2010 r. Siedmiodniowy termin do dokonania powyższej czynności bezskutecznie upłynął w dniu 29 listopada 2010 r.

Zdaniem Sądu pierwszej instancji sporządzona w niniejszej sprawie odpowiedź na skargę nie spełniała wymagań formalnych, gdyż została podpisana przez osobę, która nie była legitymowana do podjęcia czynności procesowej w imieniu Ministra Infrastruktury. W konsekwencji konieczne stało się, skoro każde pismo powinno zawierać podpis strony albo jej przedstawiciela ustawowego lub pełnomocnika, wezwanie strony do uzupełnienia braków formalnych skargi, a następnie - z uwagi na bezskuteczny upływ terminu do wykonania wymaganej czynności - zarządzenie pozostawienia pisma bez rozpoznania.

Przedstawiając powyższe stanowisko Sąd pierwszej instancji dodał, że art. 35 § 2 zd. drugie p.p.s.a. znajdzie zastosowanie do państwowych jednostek organizacyjnych, a więc tych podmiotów, które działają w imieniu państwa w zakresie zadań społecznych i gospodarczych (dominium), a więc pozbawionych cech działania władczego (imperium). Zatem państwową jednostką organizacyjną będą przykładowo lasy państwowe, Narodowy Fundusz Zdrowia, czy też Kancelaria Sejmu i Kancelaria Senatu, ale nie Sejm i Senat (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 26 kwietnia 2006 r., II CZ 23/06, niepubl.).

Na gruncie obowiązującego prawa jakikolwiek przepis nie nadaje organom władzy publicznej, podejmującym czynności w zakresie władczym (imperium), statusu państwowej jednostki organizacyjnej (zob. przykładowo art. 5 ust. 1 pkt 1 i 2 ustaw z dnia 8 lipca 2005 r. o Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa, art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 23 grudnia 1994 r. o Najwyższej Izbie Kontroli) i nie ma jakichkolwiek podstaw, aby - przy milczeniu ustawodawcy w tym zakresie - obejmować zakresem tego pojęcia także te organy na gruncie ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Nawet jednak bezpodstawne przyjęcie, iż naczelny organ administracji rządowej jest państwową jednostką organizacyjną w rozumieniu art. 35 § 2 zd. 2 p.p.s.a., nie oznaczałoby, iż zostały spełnione wszystkie wymagane ustawą warunki. Nadal bowiem nie zostałby spełniony warunek pozostawania osoby, której ewentualnie udzielono pełnomocnictwa, w stosunku pracy ze stroną - Ministrem Infrastruktury. Zatem do czasu ewentualnej zmiany ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, w szczególności poprzez nadanie nowego brzmienia art. 35 § 2 p.p.s.a. i dodanie możliwości udzielenia pełnomocnictwa pracownikowi urzędu wyznaczonego do obsługi organu, pełnomocnikiem organu może być jedynie adwokat lub radca prawny. Pogląd przeciwny byłby contra legem fundamentale, co ostatecznie prowadziłoby do naruszenia art. 7 i art. 178 ust. 1 Konstytucji. Ponadto Sąd pierwszej instancji wskazał, iż do odpowiedzi na skargę nie dołączono w ogóle dokumentu pełnomocnictwa, z którego miałoby wynikać umocowanie do reprezentowania strony w postępowaniu sądowym, co uchybia art. 46 § 3 p.p.s.a. Stwierdzenie tego braku nie prowadziło jednak do wezwania osoby, który podpisała odpowiedź na skargę do wykazania faktu udzielenia pełnomocnictwa, gdyż przedłożenie pełnomocnictwa nie prowadziłoby, w tym wypadku, do uzupełnienia braków formalnych pisma. W niniejszej sprawie, przed wydaniem zarządzenia o pozostawieniu odpowiedzi na skargę bez rozpoznania, należało także rozważyć czy art. 35 § 2 p.p.s.a. nie narusza Konstytucji, a w szczególności art. 32 ust. 1 i art. 45 ust. 1 Konstytucji przez to, że pomija możliwość ustanowienia pełnomocnikiem organu pracownika urzędu wyznaczonego do obsługi organu. Argumentacja zawarta w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 16 listopada 2004 r. (P 19/03), który dotyczył art. 87 § 1 k.p.c. wskazuje, iż także 35 p.p.s.a. nie uchybia Konstytucji. W uzasadnieniu tego wyroku Trybunał Konstytucji wyjaśnił, iż "(...) Zakreślenie kręgu podmiotów, którym może być udzielone pełnomocnictwo procesowe w poszczególnych procedurach, związane jest ściśle z odrębnością i swoistością każdego rodzaju spraw: administracyjnych, cywilnych i karnych. Stąd różne cele poszczególnych postępowań, zasady, jakimi się one rządzą, rozmaity krąg podmiotów uprawnionych do ustanowienia pełnomocnika i ich status w procesie (...)". Stąd należy przyjąć, iż ustalenie kręgu podmiotów uprawnionych do udzielenia pełnomocnictwa oraz osób, którym pełnomocnictwo może być udzielone następuje w oparciu o przepisy poszczególnych procedur. Przyjęcie na gruncie danego postępowania odmiennych zasad reprezentowania strony postępowania lub poszczególnych stron tego samego postępowania, nie prowadzi per se do naruszenia Konstytucji. Na gruncie obowiązujących przepisów niewątpliwie najkorzystniej została ukształtowana pozycja osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą. Pełnomocnikiem tej strony może być zarówno zawodowy pełnomocnik, najbliżsi krewni, jak też pracownik strony. Nie oznacza to jednak, iż pozostałe strony, nie legitymujące się tym statusem, które mogą udzielić pełnomocnictwa węższemu kręgowi osób, są w ten sposób dyskryminowane. Istniejące różnice w zakresie zastępstwa procesowego są bowiem usprawiedliwione odmiennymi cechami poszczególnych podmiotów - stron postępowania sądowego.

Strona 1/4
Inne orzeczenia o symbolu:
6076 Sprawy objęte dekretem o gruntach warszawskich
Inne orzeczenia z hasłem:
Inne
Inne orzeczenia sądu:
Naczelny Sąd Administracyjny
Inne orzeczenia ze skargą na:
Minister Infrastruktury