Zażalenie na postanowienie WSA w Lublinie w sprawie ze skargi na decyzję Wojewody [...] , nr [...] w przedmiocie wprowadzenia zmiany w operacie ewidencji gruntów
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Jolanta Rudnicka po rozpoznaniu w dniu 31 lipca 2014 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia J. H. reprezentowanej przez J.H. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 26 czerwca 2013 r., sygn. akt II SA/Lu 1165/96 odmawiające sprostowania wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodka Zamiejscowego w Lublinie z dnia 23 września 1997 r., sygn. akt II SA/Lu 1165/96 w sprawie ze skargi W. K. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] października 1996 r., nr [...] w przedmiocie wprowadzenia zmiany w operacie ewidencji gruntów postanawia oddalić zażalenie.

Inne orzeczenia o symbolu:
6120 Ewidencja gruntów i budynków
Inne orzeczenia z hasłem:
Inne
Inne orzeczenia sądu:
Naczelny Sąd Administracyjny
Inne orzeczenia ze skargą na:
Inspektor Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego
Wojewoda
Uzasadnienie

Postanowieniem z dnia 26 czerwca 2013 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie po rozpoznaniu wniosku wniesionego przez J. H. odmówił sprostowania wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodka Zamiejscowego w Lublinie z dnia 23 września 1997 r., sygn. akt II SA/Lu 1165/96 w sprawie ze skargi W. K. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] października 1996 r., nr [...] w przedmiocie wprowadzenia zmiany w operacie ewidencji gruntów.

W uzasadnieniu postanowienia Sąd wskazał, że decyzją z dnia [...] października 1996 r., Wojewoda [...] utrzymał w mocy decyzję Kierownika Urzędu Rejonowego we W. z dnia [...] września 1996 r., nr [...] orzekającą o wprowadzeniu zmiany w operacie ewidencji gruntów miasta W..

Powyższą decyzję organu odwoławczego zaskarżyła do Naczelnego Sądu Administracyjnego - Ośrodka Zamiejscowego w Lublinie W. K.

(reprezentowana przez syna J. H.), domagając się w skardze uchylenia decyzji organów obu instancji.

Wyrokiem z dnia 23 września 1997 r. Naczelny Sąd Administracyjny Ośrodek Zamiejscowy w Lublinie uchylił zaskarżoną decyzję Wojewody [...] oraz zasądził od tego organu na rzecz skarżącej kwotę [...] zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.

W piśmie z dnia 16 czerwca 2013 r. pełnomocnik skarżącej J.H. zwrócił się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z wnioskiem o sprostowanie ww. wyroku poprzez "wydanie właściwego orzeczenia w tej sprawie". Wnioskodawca wyjaśnił, że rozpoznana przedmiotowym wyrokiem skarga zawierała wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji organu II oraz I instancji, jednak orzeczenie to uchyliło jedynie decyzję drugoinstancyjną. Wobec tego decyzja organu I instancji pozostała nie rozstrzygnięta w żaden przewidziany prawem procesowym obowiązującym w tej dacie sposób i ten "brak formalno-prawny" winien zostać usunięty.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie odmawiając sprostowania wyroku podniósł, że dokonanie sprostowania wyroku z dnia 23 września 1997 r. w sposób wskazany we wniosku pełnomocnika skarżącej, tj. poprzez uzupełnienie przedmiotowego wyroku o orzeczenie o uchyleniu - poza zaskarżoną decyzją - również poprzedzającej jej decyzji organu I instancji byłoby niedopuszczalne, albowiem prowadziłoby do ponownego (innego) rozstrzygnięcia w sprawie.

Na powyższe postanowienie zażalenie złożył J. H., wnosząc o jego uchylenie.

W toku postępowania wpadkowego wszczętego wnioskiem o sprostowanie wyroku ustalono, że skarżąca W.K. zmarła w dniu 26 stycznia 1998 r., zaś J.H. występuje jako pełnomocnik swojej siostry J. H. - następcy prawnej skarżącej W. K..

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zażalenie jest niezasadne.

Słusznie Sąd pierwszej instancji uznał, że złożony w niniejszej sprawie wniosek o sprostowanie wskazanego wyroku w zakresie zmiany rozstrzygnięcia nie mógł zostać uwzględniony. Uznać bowiem należy, że żądanie wnioskodawcy prowadzi w istocie do ingerencji w merytoryczną treść orzeczenia i wykracza tym samym poza zakres zastosowania art. 156 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270, ze zm.), dalej p.p.s.a.

Instytucja sprostowania wyroku, o której mowa w powołanym wyżej przepisie ma natomiast na celu usunięcie niedokładności, błędów pisarskich albo rachunkowych lub innych oczywistych omyłek, jakie - wbrew intencji sądu - mogą pojawić się w orzeczeniu. Sprostowaniu może podlegać zarówno sama sentencja orzeczenia, jak i jego uzasadnienie. Warunkiem dopuszczalności sprostowania wyroku jest sprzeczność woli Sądu z treścią orzeczenia. Przy czym wymienione w powołanym przepisie nieprawidłowości muszą mieć charakter oczywisty, tzn. niebudzący wątpliwości, bezsporny, pewny. Oczywistość wadliwości może wynikać z samej natury niedokładności, błędu lub omyłki, jak też z porównania ich z innymi niebudzącymi wątpliwości okolicznościami. Sprostowanie nie może więc polegać - tak jak w rozpoznawanej sprawie - na merytorycznej zmianie orzeczenia w związku z tym, że strona postępowania, po doręczeniu jej wyroku z uzasadnieniem, nie zgadza się z rozstrzygnięciem sądu.

Z tych przyczyn Naczelny Sąd Administracyjny nie znalazł podstaw do uchylania zaskarżonego postanowienia i na podstawie art. 184 w zw. z art. 197 § 2 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji.

Strona 1/1
Inne orzeczenia o symbolu:
6120 Ewidencja gruntów i budynków
Inne orzeczenia z hasłem:
Inne
Inne orzeczenia sądu:
Naczelny Sąd Administracyjny
Inne orzeczenia ze skargą na:
Inspektor Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego
Wojewoda