Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Jolanta Rajewska po rozpoznaniu w dniu 28 sierpnia 2008 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia Z. W. na postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 16 czerwca 2008 r. , sygn. akt II SA/Lu 403/08 o odmowie przywrócenia terminu do wniesienia skargi w sprawie ze skargi Z. W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w L. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie zasiłku celowego postanawia: oddalić zażalenie.
Z. W. w dniu 6 maja 2008 r. złożył skargę na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w L. z dnia [...], nr [...] w przedmiocie zasiłku celowego, wnosząc jednocześnie o przywrócenie terminu do jej wniesienia.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie postanowieniem z dnia 16 czerwca 2008 r., sygn. akt II SA/Lu 403/08 odmówił Z. W. przywrócenia terminu do wniesienia skargi. W uzasadnieniu Sąd stwierdził, że przedstawiona przez skarżącego opinia psychologiczna, która sporządzona została na potrzeby toczącego się postępowania karnego, sygn. akt [...] stwierdzała jedynie, iż skarżący w chwili popełnienia zarzucanego mu czynu miał całkowicie zniesioną zdolność do rozpoznawania znaczenia swojego zachowania i pokierowania swoim postępowaniem z powodu choroby psychicznej tj. zaburzeń urojeniowych. Sąd uznał, iż skarżący nie wykazał w żaden sposób by w okresie od dnia 30 listopada 2007 r. do 6 maja 2008 r., a więc w okresie od otrzymania decyzji organu odwoławczego do dnia złożenia skargi istniała przeszkoda uniemożliwiająca mu złożenie skargi w wymaganym terminie.
Od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie Z. W. wniósł zażalenie domagając się zmiany lub uchylenia tego orzeczenia. W uzasadnieniu wskazał, iż z dołączonej opinii psychologicznej wynika, iż prawdopodobieństwo wystąpienia u skarżącego stanów zniesionej poczytalności istnieje "dożywotnio".
Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje:
Zażalenie nie ma usprawiedliwionych podstaw. Sąd odwoławczy, rozpoznając środek zaskarżenia, uchyla lub zmienia zaskarżone orzeczenie tylko wówczas, gdy narusza ono prawo. Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Lublinie takich zaś uchybień nie można zarzucić, gdyż prawidłowo zinterpretował i zastosował obowiązujące przepisy prawa.
Z akt sprawy wynika, że decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] została doręczona Z. W. w dniu 30 listopada 2007 r. wraz z prawidłowym pouczeniem o terminie i sposobie zaskarżenia (zwrotne poświadczenie odbioru decyzji dołączone zostało do akt administracyjnych, które znajdują się przy aktach sprawy o sygn. akt II SA/Lu 402/08). Zatem termin do wniesienia skargi na tę decyzję upływał z dniem 30 grudnia 2007 r., natomiast skarżący wniósł skargę wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu do jej wniesienia w dniu 6 maja 2008 r.
Zgodnie z art. 85 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) - zwaną dalej ustawa P.p.s.a , czynność w postępowaniu przed sądem podjęta przez stronę po upływie terminu jest bezskuteczna. Stosowanie do art. 86 § 1 ustawy P.p.s.a, jeżeli strona uchybiła terminowi, jego przywrócenie jest możliwe jedynie wówczas, gdy uchybienie terminu nastąpiło bez winy strony. W orzecznictwie i literaturze prawniczej już od dawna przyjmuje się, że brak winy w uchybieniu terminu powinien być oceniany z uwzględnieniem wszystkich okoliczności konkretnej sprawy, w sposób uwzględniający obiektywny miernik staranności jakiej można wymagać od strony należycie dbającej o swoje interesy. Przywrócenie terminu ma charakter wyjątkowy i nie jest możliwe, gdy strona dopuściła się choćby lekkiego niedbalstwa. Zatem przywrócenie terminu może mieć miejsce tylko wtedy, gdy uchybienie terminu nastąpiło w skutek przeszkody, której strona nie mogła usunąć, nawet przy użyciu największego w danych warunkach wysiłku.