Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Wojciech Jakimowicz po rozpoznaniu w dniu 4 lipca 2018 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia Wójta Gminy T. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 27 kwietnia 2018 r., sygn. akt: II SO/Kr 1/18 w sprawie z wniosku P.S. o wymierzenie Wójtowi Gminy T. grzywny za nieprzekazanie do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie skargi wraz z odpowiedzią na skargę i aktami sprawy postanawia: oddalić zażalenie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie postanowieniem z dnia 27 kwietnia 2018 r., sygn. akt: II SO/Kr 1/18 po rozpoznaniu wniosku P.S. o wymierzenie Wójtowi Gminy T. grzywny za nieprzekazanie do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie skargi wraz z odpowiedzią na skargę i aktami sprawy, w punkcie pierwszym wymierzył Wójtowi Gminy T. grzywnę w wysokości 100 zł, w punkcie drugim zasądził od organu na rzecz P.S. zwrot kosztów postępowania.
W uzasadnieniu postanowienia Sąd wyjaśnił, że podmiot, za pośrednictwem którego kierowana jest do sądu administracyjnego skarga - został bezwzględnie zobowiązany przekazać to pismo sądowi wraz z odpowiedzią na skargę oraz kompletem akt sprawy (art. 54 § 2 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi), przy czym z uwagi na przedmiot takiej skargi (bezczynność w udostępnieniu informacji publicznej), obowiązek ten powinien wykonać w terminie 15 dni od dnia otrzymania skargi, stosownie do art. 21 pkt 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Ponieważ skarga P.S. na bezczynność Wójta Gminy T. została doręczona do organu w dniu 18 stycznia 2018 r., termin na jej przesłanie do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie upływał z dniem 2 lutego 2018 r. Ponieważ organ przekazał skargę w dniu 16 lutego 2018 r., uchybił terminowi określonemu w art. 21 pkt 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej.
W zażaleniu na powyższe postanowienie Wójt Gminy T. wystąpił o jego uchylenie i oddalenie wniosku o wymierzenie organowi grzywny, podnosząc w uzasadnieniu, że zastosował się do obowiązku wynikającego z art. 54 § 2 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, wobec czego nie było podstaw do wymierzenia grzywny, skoro termin wskazany w art. 21 ustawy o dostępie do informacji publicznej ma charakter instrukcyjny.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie nie ma usprawiedliwionych podstaw. Zgodnie z art. 54 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j.: Dz.U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm.) zwanej dalej p.p.s.a. organ, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi, zobowiązany jest do jej przekazania sądowi wraz z aktami sprawy i odpowiedzią na skargę w terminie trzydziestu dni od dnia jej wniesienia. Art. 55 § 1 p.p.s.a. stanowi z kolei, iż w razie nie zastosowania się do powyższego obowiązku, Sąd może na wniosek skarżącego orzec o wymierzeniu organowi grzywny. Przy czym, w przypadku skarg dotyczących udostępnienia informacji publicznej termin ten, stosownie do art. 21 pkt 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.), wynosi 15 dni.
W niniejszej sprawie bezspornie organ nie przekazał skargi wniesionej w oparciu o przepisy ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (t.j.: Dz.U. z 2016 r., poz. 1764 ze zm.) w terminie określonym przepisami tej ustawy.
Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, a stanowisko to zostało ugruntowane w orzecznictwie, nie znajdują usprawiedliwionej podstawy twierdzenia zawarte w zażaleniu, jakoby sankcja przewidziana w art. 55 § 1 p.p.s.a. nie miała zastosowania w sprawach, w których termin przekazania skargi określony jest w art. 21 pkt 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Przepis ten stanowi regulację szczególną jedynie w odniesieniu do art. 54 § 2 p.p.s.a., skraca bowiem tylko termin, w jakim organ zobligowany jest do przesłania Sądowi skargi, wraz z odpowiedzią na nią i aktami sprawy. Nie znosi on zatem w żadnym razie tego obowiązku, a wręcz zaostrza wymogi, jakie stawiane są organowi. Nie można zatem w żaden sposób przyjąć, że w sytuacji, kiedy organ zobligowany jest do działania w warunkach zaostrzonego rygoru w zakresie terminu przesłania skargi, jednocześnie zwolniony był od sankcji za niedochowanie tegoż terminu, a do tego w istocie zmierza argumentacja zawarta w zażaleniu. Wbrew twierdzeniom organu grzywna, o jakiej mowa w art. 55 § 1 p.p.s.a., wymierzona może być w każdej sytuacji przekroczenia terminu przekazania skargi, niezależnie od tego, czy termin ten będzie liczony według ogólnej normy z art. 54 § 2 p.p.s.a., czy też na podstawie przepisu szczególnego, którym w niniejszej sprawie jest art. 21 pkt 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Przeciwna interpretacja prowadziłaby do pozbawienia sensu regulacji zawartej w art. 55 § 1 p.p.s.a., bowiem organ pozostawałby bezkarny w sytuacji, kiedy w istocie jego zawinienie byłoby bardziej zasadnicze, niż w sprawach, w których zastosowanie znajdowałby ogólny termin do przekazania skargi.
Mając na uwadze powyższe Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji postanowienia, na podstawie art. 184 w zw. z art. 197 § 2 p.p.s.a.