Reasumując, w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego omawiana regulacja prawna umożliwia uwzględnienie interesów lokatora, który w tym przypadku wywodzi swoje uprawnienie do zamieszkiwania w danym lokalu z okoliczności w istocie faktycznej, że jako członek rodziny osoby uprawnionej do lokalu, od co najmniej pięciu lat mieszkał razem z nią i to za zgodą dysponenta lokalu oraz prowadził z najemcą wspólne gospodarstwo domowe. Regulacja ta jednak nie stanowi dla lokatora podstawy do żądania objęcia kontrolą sądu administracyjnego oświadczenia woli składanego w imieniu Miasta Kielce, wyrażonego w piśmie z dnia [...] kwietnia 2012 r. Pismo to nie mieści się bowiem w katalogu spraw podlegających kognicji sądu administracyjnego, wymienionych w art. 3 § 2 P.p.s.a. Tego rodzaju pismo zawiera jedynie stanowisko władz Miasta Kielce, będące odpowiedzią na propozycję (ofertę) lokatora konkretnego lokalu, dotyczącą zawarcia z nim umowy najmu ściśle określonego, zindywidualizowanego lokalu. W przypadku więc niewyrażenia zgody na złożoną mu propozycję (tak jak to miało miejsce w przedmiotowej sprawie), lokator może ubiegać się o pomoc gminy w zaspokojeniu jego potrzeb mieszkaniowych - na zasadach ogólnych i w tym przypadku przepisy prawa zapewniają mu możliwość domagania się skontrolowania przez sąd administracyjny podjętej uchwały w sprawie zakwalifikowania i umieszczenia na liście osób oczekujących na najem lokalu z mieszkaniowego zasobu gminy.
W związku z powyższym, w zaistniałym stanie faktycznym wniosek o przywrócenie terminu złożony przez skarżącą był niedopuszczalny. Jak stanowi art. 88 P.p.s.a., spóźniony lub z mocy ustawy niedopuszczalny wniosek o przywrócenie terminu sąd odrzuci. Tymczasem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach rozpoznał wniosek skarżącej merytorycznie i odmówił przywrócenia terminu z uwagi na nie zaistnienie przesłanki braku winy w uchybieniu terminu. Powyższe powoduje, że zaskarżone postanowienie jest wadliwe. Kierując się zatem poglądem przedstawionym w uchwale Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 8 grudnia 2009 r., sygn. akt II GPS 5/09 (publ. jw.), w której wskazano, że zakaz reformationis in peius wynikający z art. 134 § 2 w zw. z art. 193 i 197 § 2 P.p.s.a. nie dotyczy postanowień o charakterze procesowym, a takim jest wydane postanowienie w trybie art. 188 w zw. z art. 88 P.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny uchylił zaskarżone postanowienie i odrzucił wniosek o przywrócenie terminu na podstawie wyżej wymienionych przepisów w związku z art. 193 i art. 197 § 2 P.p.s.a.