Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Joanna Banasiewicz po rozpoznaniu w dniu 23 sierpnia 2013 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia S. P. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 6 maja 2013 r., sygn. akt II SO/Lu 4/13 odrzucające wniosek S. P. o wymierzenie grzywny Kołu Łowieckiemu [...] w Kocku za nieprzekazanie skargi Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Lublinie postanawia: 1. odrzucić zażalenie, 2. zwrócić S. P. ze środków budżetowych Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie kwotę 100 (sto) złotych uiszczoną tytułem wpisu od skargi kasacyjnej.
Pismem z dnia 19 marca 2013 r. S. P., na podstawie art. 55 § 1 w związku z art. 54 § 2 oraz art. 154 § 6 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm., dalej p.p.s.a.), wniósł o wymierzenie Kołu Łowieckiemu [...] w Kocku grzywny w wysokości pięciokrotnego średniego wynagrodzenia w gospodarce narodowej. W uzasadnieniu skarżący wskazał, że w dniu 31 stycznia 2013 r. za pośrednictwem Koła Łowieckiego [...] w Kocku wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie. W dniu 18 marca 2013 r., w rozmowie telefonicznej z sekretariatem Sądu ustalił, że skarga ta nie została do Sądu przekazana.
Postanowieniem z dnia 6 maja 2013 r., sygn. akt II SO/Lu 4/13 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie odrzucił wniosek o wymierzenie grzywny na podstawie art. 55 § 1 p.p.s.a. uznając, że zaskarżona przez S. P. czynność nieudzielenia informacji publicznej nie jest czynnością dokonaną przez organ administracji publicznej, na którym z tego powodu spoczywają obowiązki określone w art. 54 § 2 p.p.s.a. Koło łowieckie nie jest - zdaniem Sądu I instancji - organem administracji publicznej ani w znaczeniu ustrojowym, ani w znaczeniu funkcjonalnym, podmiot ten nie należy do kategorii podmiotów, o których mowa w art. 4 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz.U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.). Z tego względu niedopuszczalne jest wymierzenie mu grzywny, o której mowa w art. 55 § 1 p.p.s.a. za nieprzekazanie do sądu administracyjnego skargi na odmowę udzielenia informacji publicznej.
Na powyższe postanowienie S. P., reprezentowany przez radcę prawnego wniósł skargę kasacyjną. Domagając się uchylenia zaskarżonego postanowienia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Lublinie skarżący zarzucił naruszenie przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie przepisu art. 4 ust. 1 pkt 5 ustawy o dostępie do informacji publicznej w zw. z art. 8 ust. 1, art. 15 ust. 1, art. 32 ust. 1, art. 34 pkt 1, 2, 12 ustawy Prawo łowieckie oraz naruszenie przepisów postępowania poprzez niezastosowanie art. 54 § 2 p.p.s.a.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Na wstępie należy wyjaśnić, że wniesiony przez S. P. w niniejszej sprawie środek odwoławczy od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 6 maja 2013 r., błędnie określony jako skarga kasacyjna, Naczelny Sąd Administracyjny zobowiązany był potraktować jako zażalenie. Zgodnie bowiem z uchwałą siedmiu sędziów NSA z dnia 7 kwietnia 2008 r., II FPS 1/08 (ONSAiWSA 2008, nr 3, poz. 42) od postanowienia, o którym mowa w art. 55 § 1 zdanie drugie p.p.s.a. zgodnie z art. 173 § 1 in fine p.p.s.a. w zw. z art. 194 § 1 pkt 10 p.p.s.a. służy stronie zażalenie, a nie skarga kasacyjna. W uchwale tej Naczelny Sąd administracyjny przesądził, że wniosek o wymierzenie organowi grzywny, wymieniony w art. 55 § 1 zd. 1 p.p.s.a., jest pismem wszczynającym odrębne postępowanie w rozumieniu art. 63 p.p.s.a. Wymierzenie organowi grzywny lub odmowa wymierzenia następują w drodze postanowienia, które jest zaskarżalne w drodze zażalenia. Pomimo tego, że jest to postanowienie kończące postępowanie w odrębnej sprawie od zainicjowanej wniesieniem skargi, to na mocy art. 194 § 1 pkt 10 p.p.s.a., będącego przepisem szczególnym, do zaskarżenia postanowienia tego rodzaju ustawodawca przewidział inny tryb odwoławczy niż określony w art. 173 p.p.s.a.