Zażalenie na postanowienie z dnia 30 czerwca 2010 r. wniosła E.P., reprezentowana przez radcę prawnego, domagając się jego uchylenia i przekazania sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. Jako podstawę zażalenia wskazano naruszenie przepisów postępowania mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, tj:
1. art. 86 § 1 P.p.s.a. w zw. z art. 140 § 2 P.p.s.a. poprzez nieuwzględnienie przez Sąd braku winy skarżącej nie reprezentowanej przez profesjonalnego pełnomocnika wynikającej z braku uzyskania w piśmie z dnia 8 lutego 2010 r. pełnego pouczenia nieodpowiadającego treści art. 175 § 1 i 2 P.p.s.a., a mianowicie o tym, iż "skargę kasacyjną może sporządzić adwokat lub radca prawny, doradca podatkowy - w sprawach obowiązków podatkowych lub rzecznik patentowy - w sprawach własności przemysłowej", a zatem całkowicie pomijającej kwestię warunków, które powinien spełnić dr habilitowany nauk prawnych, aby móc sporządzić skargę kasacyjną,
2. art. 141 § 4 w zw. z art. 175 § 2 P.p.s.a. poprzez stwierdzenie, iż skargę kasacyjną E.P. wniósł w imieniu skarżącej dr hab. M.K. w sytuacji, gdy wnoszącym skargę kasacyjną oraz pełnomocnikiem był S.P., syn skarżącej, któremu doręczono wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, natomiast M.K. był osobą sporządzającą skargę kasacyjną,
3. art. 141 § 4 w zw. z art. 67 § 5 P.p.s.a. poprzez mylne stwierdzenie w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia, iż dr hab. M.K. był pełnomocnikiem do doręczeń dla skarżącej w sytuacji, gdy okoliczność taka nie miała miejsca, gdyż pełnomocnikiem E.P. w postępowaniu sądowoadministracyjnym był wyłącznie jej syn, S.P., któremu nie doręczono postanowienia Sądu z dnia 16 kwietnia 2010 r.
W uzasadnieniu zażalenia jego autor podkreślił, iż Sąd nie wskazując w pouczeniu, iż skarga kasacyjna może być sporządzona przez sędziego, prokuratora, notariusza, radcę Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa albo profesora lub doktora habilitowanego nauk prawnych pozbawił skarżącą jakiegokolwiek pouczenia co do warunków, jakie powinien spełniać dr habilitowany nauk prawnych, aby móc sporządzić skargę kasacyjną. Zdaniem autora zażalenia brak takiego pouczenia postawił stronę przed koniecznością dokonania własnej interpretacji art. 175 § 2 P.p.s.a. przez pryzmat tego, czy pełnomocnikiem może być wyłącznie osoba spełniająca kryteria art. 35 P.p.s.a., czy też może nim być również pełnomocnik w rozumieniu art. 95 K.c. i art. 33 K.p.a. Ponadto, zdaniem pełnomocnika żalącej, Sąd błędnie przyjął, iż dr hab. M.K. był pełnomocnikiem dla doręczeń skarżącej, bowiem jedynym pełnomocnikiem skarżącej był jej syn, któremu nie doręczono postanowienia odrzucającego skargę kasacyjną, zatem nie rozpoczął w ogóle biegu termin do wystąpienia zażaleniem na postanowienie odrzucające skargę kasacyjną oraz z wnioskiem o przywrócenie terminu do złożenia tego środka zaskarżenia.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje: zażalenie pozbawione jest jakichkolwiek usprawiedliwionych podstaw, a Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie nie naruszył żadnego ze wskazanych przez stronę przepisów. Słusznie bowiem Sąd I instancji uznał, iż E.P. nie wykazała braku swojej winy w uchybieniu terminu do wniesienia skargi kasacyjnej, co dawałoby podstawę do przywrócenia tego terminu zgodnie z art. 86 § 1 P.p.s.a.