Wbrew stanowisku zawartemu w zażaleniu nie można przyjąć, iż E.P. została błędnie pouczona przez Sąd o sposobie wniesienia skargi kasacyjnej, szczególnie w zakresie przymusu adwokacko - radcowskiego, jakim obarczony jest ten sformalizowany środek zaskarżenia. W pouczeniu zawartym w piśmie z dnia 8 lutego 2010 r. Sąd zawarł informację o treści art. 175 § 1 P.p.s.a., wskazując, iż skarga kasacyjna winna być sporządzona przez adwokata lub radcę prawnego, pod rygorem odrzucenia jej przez Sąd. Pouczenie takie, skierowane do osoby nie reprezentowanej przez profesjonalnego pełnomocnika i niebędącej żadnym z podmiotów wskazanych w § 2 i 3 tego przepisu, uznać trzeba za całkowicie prawidłowe i odpowiadające wymogom stawianym przez art. 6 P.p.s.a, stanowiący jedną z podstawowych zasad postępowania sądowoadministracyjnego. Wbrew twierdzeniom pełnomocnika żalącej się nie pozostawiało ono także żadnych wątpliwości co do interpretacji wskazanego przepisu, bowiem wprost wynikała z niego metoda dalszego postępowania strony gwarantująca jej prawidłowość podejmowanych czynności. Sąd wskazał bowiem, iż skoro w sprawie nie działał adwokat ani radca prawny, to niezbędnym będzie jego ustanowienie celem sporządzenia skargi kasacyjnej w imieniu skarżącej. Sporządzenie takiego środka zaskarżenia przez dr hab. nauk prawnych M.K., który nie mógł być pełnomocnikiem skarżącej w postępowaniu sądowoadministracynym, bowiem nie spełniał kryteriów stawianych przez art. 35 P.p.s.a., było działaniem wbrew wyraźnemu pouczeniu, jakiego Sąd udzielił stronie.
Naczelny Sąd Administracyjny podkreśla, iż postępowanie sądowoadministracyjne regulowane jest przepisami ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, niezrozumiałymi są zatem dywagacje na temat ewentualnego zastosowania przepisów Kodeksu cywilnego czy też Kodeksu postępowania administracyjnego w przedmiocie warunków, jakim musi odpowiadać osoba będąca pełnomocnikiem strony w postępowaniu.
Rację przyznać trzeba także Sądowi I instancji w zakresie kwestii wniesienia skargi kasacyjnej przez osobę do tego nieuprawnioną. Nie można bowiem stwierdzić, aby Sąd ten błędnie przyjął, że osobą wnoszącą ten środek zaskarżenia był w istocie syn skarżącej, a nie dr hab. M.K., który skargę taką jedynie sporządził. Z treści skargi kasacyjnej wynika niewątpliwie, iż M.K. skargę kasacyjną sporządził i wniósł w imieniu E.P., który swoją legitymację do wystąpienia z takim środkiem zaskarżenia błędnie wywiódł z okoliczności posiadania tytułu dr habilitowanego nauk prawnych.
Nie można przyjąć za trafne także stanowiska odnośnie niewłaściwego doręczenia postanowienia o odrzuceniu skargi kasacyjnej. Żaląca się twierdzi bowiem, iż dr hab. M.K. nie był ustanowiony pełnomocnikiem do doręczeń skarżącej, a postanowienie z dnia 16 kwietnia 2010 r. winno być doręczone nie jemu, a synowi strony, S.P.. Twierdzeniom tym przeczy całość materiału zgromadzonego w sprawie, bowiem skarżąca wyraźnie wskazała M.K. jako swojego pełnomocnika (pełnomocnictwo z dnia 21 lutego 2010 r.), także jego adres zamieszkania wskazywany był przez cały tok postępowania jako adres właściwy do doręczeń pism kierowanych do skarżącej. Ponadto w aktach sprawy znajduje się także dokument z dnia 19 maja 2008 r., którym S.P., działający jako pełnomocnik pozostałych stron na mocy wcześniej udzielonych mu umocowań, udzielił pełnomocnictwa substytucyjnego M.K., na mocy którego uprawniony on został do występowania w imieniu mocodawców S.P. w sprawach wskazanych w tym dokumencie nieruchomości, odbioru i kwitowania przesyłek z urzędów publicznych i poczty oraz do wglądu do wszelkich dokumentów związanych ze wskazanymi nieruchomościami. Podpis S.P. pod tym pełnomocnictwem potwierdzony został aktem notarialnym Rep. A Nr [...]. Pełnomocnictwo to w zakresie reprezentowana przed organami administracji na podstawie art. 33 § 1 K.p.a. należy uznać za prawidłowe, natomiast wobec wymogów z art. 35 § 1 ustawy P.p.s.a. ta osoba fizyczna nie mogła reprezentować strony w postępowaniu sądowoadministracyjnym. Zgodnie z art. 35 § 1 P.p.s.a. pełnomocnikiem strony może być adwokat lub radca prawny, a ponadto inny skarżący lub uczestnik postępowania, jak również rodzice, małżonek, rodzeństwo lub zstępni strony oraz osoby pozostające ze stroną w stosunku przysposobienia, a także inne osoby, jeżeli przewidują to przepisy szczególne.
W postępowaniu sądowoadministracyjnym skuteczne było jedynie upoważnienie, wynikające z omawianego aktu notarialnego, do "odbioru i kwitowania przesyłek z urzędów publicznych i poczty". Upoważnienie to nie zostało przez mocodawcę cofnięte, ani zniesione. W tej sytuacji zgodnie z art. 67 § 5 ustawy P.p.s.a. w przypadku ustanowienia osoby upoważnionej do odbioru pism w postępowaniu sądowym - doręczenia należy dokonywać tej osobie.
Tym samym stwierdzić trzeba, iż doręczenie postanowienia z dnia 16 kwietnia 2010 r. do rąk M.K. równoznaczne było z doręczeniem go pełnomocnikowi strony, a tym samym rozpoczynało bieg wszelkich terminów związanych z ewentualnym zaskarżeniem tego orzeczenia, czy też żądaniem przywrócenia terminu do wniesienia skargi kasacyjnej.
Mając na uwadze powyższe i uznając zaskarżone postanowienie za odpowiadające prawu Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji, na podstawie art. 184 w zw. z art. 197 § 2 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.