Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Izabella Kulig-Maciszewska po rozpoznaniu w dniu 24 października 2012 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia Naczelnika Urzędu Skarbowego K. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 28 czerwca 2012 r., sygn. akt I SA/Wa 2143/11 odrzucającego wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia skargi na decyzję Krajowej Komisji Uwłaszczeniowej z dnia [...] lutego 2009 r. nr [...] w przedmiocie nabycia z mocy prawa własności nieruchomości p o s t a n a w i a: uchylić zaskarżone postanowienie i sprawę przekazać Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie do ponownego rozpoznania
Postanowieniem z dnia 28 czerwca 2012 r., sygn. akt I SA/Wa 2143/11 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 87 § 1 i 88 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 270) odrzucił wniosek Naczelnika Urzędu Skarbowego K. o przywrócenie terminu do wniesienia skargi.
W uzasadnieniu postanowienia wskazano, iż sprawa była już przedmiotem rozpoznania zarówno Sądu I instancji, jak i Naczelnego Sądu Administracyjnego. Postanowieniem z dnia 7 marca 2012 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odrzucił wniosek skarżącego o przywrócenie terminu do wniesienia skargi, uznając, że termin o którym mowa w art. 87 § 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi w ogóle nie rozpoczął biegu. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznając zażalenie skarżącego na powyższe postanowienie, orzeczeniem z dnia 23 maja 2012 r. sygn. akt I OZ 355/12 uchylił je i przekazał sprawę WSA w Warszawie do ponownego rozpoznania, wskazując, że odrzucenie wniosku o przywrócenie terminu było wadliwe, a Sąd I instancji powinien rozpoznać wniosek.
Rozpoznając sprawę ponownie Sąd I instancji uznał, że nie jest związany oceną Naczelnego Sądu Administracyjnego, gdyż w niniejszej sprawie odnosi się ona do stanu faktycznego sprawy, a zatem ocena ta nie jest wykładnią przepisów prawa. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zapoznał się także z treścią wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 11 stycznia 2012 r. sygn. akt I SA/Wa 1408/11 r. stwierdzając, że jak wynika z danych ewidencyjnych, skarga rozpoznana tym wyrokiem wpłynęła do Sądu w dniu 26 lipca 2011 r. Z kolei zaskarżona w tej sprawie decyzja KKU [...], która dotyczyła odmowy uchylenia decyzji komunalizacyjnej z dnia [...] lutego 2009 r. nr [...]- wydana została w dniu [...] maja 2011 r., co zdaniem Sądu jednoznacznie wskazuje, iż skarżący jeszcze przed dniem wpłynięciem do Sądu w dniu 26 lipca 2011 r. skargi na decyzję [...], wiedział o wydaniu decyzji [...] i znał jej treść. W konsekwencji ponownie odrzucono wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia skargi.
Zażalenie na to postanowienie złożył Naczelnik Urzędu Skarbowego K. zarzucając mu naruszenie art. 133 w zw. z art. 141 § 4 zd. 1 ppsa; art. 106 § 3 ppsa w zw. z art. 236, 244 § 1 i 245 kpc; art. 88 ppsa; art. 86 § 1 ppsa; art. 185 § 1 w zw. z art. 197 § 2 ppsa; art. 141 § 4 zd. 1 w zw. z art. 166 ppsa oraz art. 190 w zw. z art. 197 § 2 ppsa.
W uzasadnieniu zażalenia podniesiono w szczególności, iż Sąd I instancji orzekł wbrew wykładni dokonanej przez Naczelny Sąd Administracyjny.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie zasługuje na uwzględnienie.
Kluczowym zarzutem zażalenia, który musi być niewątpliwie uznany za zasadny, jest całkowite w istocie zignorowanie stanowiska prawnego Naczelnego Sądu Administracyjnego wyrażonego w postanowieniu z dnia 23 maja 2012 r. sygn. akt I OZ 355/12.
Otóż w uzasadnieniu tego postanowienia Naczelny Sąd Administracyjny jednoznacznie stwierdził, że należy przyjąć, że skarżący dowiedział się o treści decyzji dnia 6 września 2011 r. Naczelny Sąd Administracyjny orzekający w niniejszej sprawie uznał, że to od tej daty należy liczyć bieg terminu określonego w art. 87 § 1 ppsa, albowiem w tym dniu ustała przyczyna uchybienia terminu. Błędnym było zatem przyjęcie przez Sąd I instancji, iż termin określony w art. 87 § 1 ppsa w niniejszej sprawie w ogóle nie rozpoczął biegu. Natomiast wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia skargi, złożony przez stronę skarżącą 9 września 2011 r. spełniał wymóg wskazany w powyższym przepisie. Sąd I instancji błędnie zatem odrzucił wniosek skarżącego o przywrócenie terminu do wniesienia skargi.
Jak z powyższego wynika, zarzut naruszenia art. 190 ppsa polegającego na związaniu Sądu pierwszej instancji oceną prawną zawartą w orzeczeniu NSA jest w pełni zasadny, skoro w tych samych warunkach sprawy WSA nadal twierdzi, wbrew temu, jakie stanowiska zajął w sprawie NSA, iż wniosek podlega odrzuceniu.
Naczelny Sąd Administracyjny uznaje, iż w warunkach niniejszej sprawy przez związanie oceną prawną należy rozumieć także osąd co do stanu faktycznego. W tym zakresie podzielić bowiem należy stanowisko wyrażone w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 stycznia 2012 r., sygn. I OSK 158/11, iż "przez ocenę prawną, o której mowa w przepisie art. 190 ppsa, należy rozumieć osąd odnośnie do prawnej wartości sprawy, a ocena prawna może dotyczyć stanu faktycznego, wykładni przepisów prawa, tak materialnego, jak i procesowego, prawidłowości korzystania z uznania administracyjnego, jak też kwestii zastosowania określonego przepisu prawa jako podstawy do wydania takiej, a nie innej decyzji".
Uznając, że już tylko ten zarzut skutkować winien uchyleniem zaskarżonego postanowienia, Naczelny Sąd Administracyjny odstąpił od odnoszenia się do pozostałych zarzutów zawartych w zażaleniu.
Mając na uwadze powyższe Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji postanowienia na podstawie art. 185 § 1 ppsa w zw. z art. 197 § 1 i 2 ppsa.