Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Maria Wiśniewska, , , po rozpoznaniu w dniu 8 października 2010 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia R. W. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 31 sierpnia 2010 r., sygn. akt II SA/Lu 503/10 odmawiające wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi R. W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Lublinie z dnia [...] lipca 2010 r., nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania administracyjnego w sprawie nienależnie pobranego zasiłku pielęgnacyjnego p o s t a n a w i a: oddalić zażalenie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie postanowieniem z dnia 31 sierpnia 2010 r., sygn. akt II SA/Lu 503/10 odmówił R. W. wstrzymania wykonania zaskarżonej przez niego decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Lublinie z dnia [...] lipca 2010 r., nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania administracyjnego w sprawie nienależnie pobranego zasiłku pielęgnacyjnego.
W uzasadnieniu postanowienia Sąd stwierdził, że zaskarżoną decyzją Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Lublinie uchyliło decyzję Kierownika Sekcji Postępowania Egzekucyjnego Miejskiego Ośrodka Pomocy Rodzinie w Lublinie z dnia [...] kwietnia 2010 r. zmieniającą decyzję własną z dnia [...] maja 2010 r. w zakresie harmonogramu potrąceń kwoty [...] zł podlegającej zwrotowi tytułem świadczenia nienależnie pobranego i umorzyło postępowanie administracyjne. Jak stwierdził organ odwoławczy, określenie harmonogramu w decyzji nakazującej zwrot nienależnego świadczenia miało wyłącznie charakter informacyjny dla strony i nie było obligatoryjne, dlatego organ pierwszej instancji w dalszym ciągu ma możliwość wyegzekwowania wskazanej kwoty poprzez potrącanie jej z bieżących świadczeń rodzinnych.
Rozpoznając zatem wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji w świetle przepisu art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., dalej "P.p.s.a."), Sąd pierwszej instancji stwierdził, że nie może on zostać uwzględniony, bowiem zaskarżona decyzja nie podlega z istoty swojej wykonaniu, a ewentualne wykonanie poprzedzającej ją decyzji nie pogorszy sytuacji materialnej skarżącego, skoro przedmiotem tej decyzji jest wyłącznie ustalenie na nowo terminów i wysokości potrąceń poszczególnych rat. Decyzja ta nie znosi bowiem obowiązku zwrotu nienależnie pobranej kwoty. Skoro zatem nie wykazano, by zaskarżona decyzja i decyzja organu pierwszej instancji spowodowały realne niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody ani trudnych do odwrócenia skutków, to nieuzasadnione jest - w ocenie Sądu - wstrzymywanie ich wykonania.
Na powyższe postanowienie skarżący wniósł zażalenie do Naczelnego Sądu Administracyjnego, wnosząc o wstrzymanie egzekucji z uwagi na trudną sytuację materialną.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
Zgodnie z art. 61 § 1 P.p.s.a. wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania zaskarżonego aktu lub czynności. Sąd administracyjny natomiast, po przekazaniu mu skargi, może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu w całości lub w części zaskarżonego aktu lub czynności, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, z wyjątkiem przepisów prawa miejscowego, które weszły w życie, chyba że ustawa szczególna wyłącza wstrzymanie ich wykonania (art. 61 § 3 P.p.s.a.).
Zaskarżoną decyzją z dnia [...] lipca 2010 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Lublinie uchyliło decyzję Kierownika Sekcji Postępowania Egzekucyjnego Miejskiego Ośrodka Pomocy Rodzinie w Lublinie, wydaną z up. Prezydenta Miasta Lublina, z dnia [...] kwietnia 2010 r. i umorzyło postępowanie w pierwszej instancji.
Słusznie zatem Sąd pierwszej instancji przyjął, że wykonanie zaskarżonej decyzji w żadnej mierze nie może wyrządzić skarżącemu jakiejkolwiek szkody i spowodować trudnych do odwrócenia skutków. Natomiast w przedmiotowym postępowaniu, tak jak tego domaga się w swoim zażaleniu skarżący, Sąd nie był władny umorzyć postępowania egzekucyjnego.
W tym stanie rzeczy Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 w zw. z art. 197 § 2 P.p.s.a., postanowił jak w sentencji.