Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Zbigniew Ślusarczyk po rozpoznaniu w dniu 20 kwietnia 2017 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia W. P. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 1 lutego 2017 r., sygn. akt IV SA/Gl 407/16 odmawiające przywrócenia terminu do złożenia wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 18 listopada 2016 roku sygn. akt IV SA/Gl 407/16 w sprawie ze skargi na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w C. z dnia [...] marca 2016 roku nr [...] w przedmiocie świadczenia pielęgnacyjnego postanawia: oddalić zażalenie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach postanowieniem z dnia 1 lutego 2017 roku sygn. akt IV SA/Gl 407/16 na podstawie art. 86 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 roku, poz. 718 ze zm., dalej: p.p.s.a.) odmówił W. P. przywrócenia terminu do złożenia wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku z dnia 18 listopada 2016 roku wydanego w sprawie z jego skargi na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w C. z dnia [...] marca 2016 roku w przedmiocie świadczenia pielęgnacyjnego.
W uzasadnieniu postanowienia wskazano, że w dniu 9 grudnia 2016 roku skarżący złożył wniosek o przywrócenie terminu do złożenia wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku z dnia 18 listopada 2016 roku. Wyjaśnił, że nie został poinformowany o terminie rozprawy. Wskazał, że w dniu 6 grudnia 2016 roku, zaniepokojony brakiem informacji w sprawie, skontaktował się telefonicznie z Sądem i uzyskał informację, że w dniu 18 listopada 2016 roku odbyła się rozprawa. Podał, że zawiadomienie o terminie rozprawy odebrała jego żona, jednak nie przekazała mu tej korespondencji. Skarżący, uzasadniając wniosek o przywrócenie terminu, wskazał, że jego żona jest osobą schorowaną z orzeczonym umiarkowanym stopniem niepełnosprawności. Powołał się też na to, że w tamtym okresie chorował jego syn i konieczna była wzmożona opieka nad nim oraz, że żona wraz z synem od dnia 2 grudnia 2016 roku przebywała na turnusie rehabilitacyjnym. W ocenie Sądu I instancji skarżący nie wskazał w sposób wystarczający żadnej obiektywnej i niezależnej przeszkody uniemożliwiającej mu złożenie wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku w terminie. Za taką przeszkodę nie można zdaniem Sądu I instancji uznać odebrania przesyłki przez żonę skarżącego, która nie przekazała mu korespondencji zawierającej zawiadomienie o terminie rozprawy.
Zażalenie na to postanowienie wywiódł W. P., wnosząc o jego uchylenie i przywrócenie terminu do złożenia wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku, ewentualnie o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania oraz zasądzenie na swoją rzecz kosztów postępowania. Zaskarżonemu postanowieniu zarzucił naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 86 § 1 w związku z art. 87 § 2 p.p.s.a. poprzez błędne jego zastosowanie polegające na stwierdzeniu, że w przedstawionych we wniosku o przywrócenie terminu okolicznościach skarżący ponosi winę za uchybienie terminowi, podczas gdy z okoliczności sprawy wynika, że niedochowanie terminu było niezawinione.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
Stosownie do art. 86 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2016 r., poz. 718 ze zm., dalej p.p.s.a.) jeżeli strona nie dokonała w terminie czynności w postępowaniu sądowym bez swojej winy, sąd na jej wniosek postanowi przywrócenie terminu. Postanowienie o przywróceniu terminu albo odmowie jego przywrócenia może być wydane na posiedzeniu niejawnym. W myśl art. 87 § 2 p.p.s.a. w piśmie zawierającym wniosek o przywrócenie terminu należy uprawdopodobnić okoliczności wskazujące na brak winy w uchybieniu terminu. Podkreślenia wymaga, że instytucja przywrócenia terminu jest stosowana jedynie w sytuacjach wyjątkowych, tylko wtedy, gdy uchybienie terminu nastąpiło wskutek przeszkody, której strona nie mogła usunąć, nawet przy użyciu największego w danych warunkach wysiłku. Zatem oceniając okoliczności mające uprawdopodobnić brak winy w naruszeniu terminu sąd powinien brać pod uwagę obiektywny miernik staranności, jakiej można wymagać od strony dbającej należycie o własne interesy. W tak rozumianej klauzuli "należytej staranności", będącej punktem odniesienia dla oceny braku winy, o którym mowa w art. 86 § 1 p.p.s.a., niewątpliwie mieści się odpowiednia organizacja odbioru korespondencji, gdyż w sytuacji wniesienia skargi do sądu administracyjnego skarżący powinien liczyć się z otrzymywaniem korespondencji sądowej. (por. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 7 lutego 2017 roku sygn. akt II OZ 56/17; postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 14 stycznia 2015 roku sygn. akt I OZ 1218/14; postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 lipca 2014 roku sygn. akt II OZ 701/14).