Zażalenie na postanowienie WSA w Warszawie w sprawie ze skargi na postanowienie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...], nr [...] w przedmiocie wezwania do opróżnienia lokalu mieszkalnego
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Wojciech Chróścielewski po rozpoznaniu w dniu 16 października 2008 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia K. K. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 24 lipca 2008 r., sygn. akt II SA/Wa 1944/07 o odmowie przywrócenia terminu do usunięcia braków formalnych skargi kasacyjnej w sprawie ze skargi K. K. na postanowienie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...], nr [...] w przedmiocie wezwania do opróżnienia lokalu mieszkalnego postanawia: oddalić zażalenie

Uzasadnienie strona 1/2

Postanowieniem z dnia 12 czerwca 2008 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odrzucił skargę kasacyjną od wyroku tegoż Sądu z dnia 13 lutego 2008 r. sygn. akt II SA/Wa 1944/07, oddalającego skargę K. K. na postanowienie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] w przedmiocie wezwania do opróżnienia lokalu mieszkalnego. Przyczyną odrzucenia skargi kasacyjnej było nieuzupełnienie jej braków formalnych, poprzez niezłożenie odpisu skargi kasacyjnej, celem doręczenia uczestnikowi postępowania.

W dniu 24 czerwca 2008 r. pełnomocnik skarżącego skierował do Sądu wniosek o przywrócenie terminu do uzupełnienia braków formalnych skargi kasacyjnej, składając jednocześnie odpis tej skargi. W uzasadnieniu wniosku wskazał, iż pismo Sądu wzywające do uzupełnienia braków formalnych skargi kasacyjnej, będące wykonaniem zarządzenia z dnia 14 maja 2008 r., nie zostało mu prawidłowo doręczone. Brak skutecznego doręczenia, w ocenie pełnomocnika skarżącego, wynikał najprawdopodobniej z faktu, iż w miesiącu maju 2008 r. nastąpił strajk pracowników Poczty Polskiej, który spowodował, iż korespondencja kierowana do jego kancelarii przestała napływać systematycznie. Zawieszenie akcji protestacyjnej wywołało zaś masowy napływ przesyłek pocztowych i sprawiło, iż Sąd otrzymał informację o prawidłowym doręczeniu wezwania, podczas gdy pełnomocnik skarżącego przedmiotowego wezwania nie otrzymał.

Postanowieniem z dnia 24 lipca 2008 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odmówił przywrócenia terminu. W ocenie Sądu, adwokat F. D., powołując się na strajk pracowników Poczty Polskiej, nie uprawdopodobnił braku winy w uchybieniu terminu do uzupełnienia braków formalnych wniesionej skargi kasacyjnej. W niniejszej sprawie bezsporne jest, iż wezwanie Sądu do uzupełnienia braków formalnych skargi kasacyjnej, poprzez nadesłanie jej odpisu w terminie siedmiu dni pod rygorem odrzucenia tej skargi, zostało skutecznie doręczone pełnomocnikowi skarżącego w dniu 21 maja 2008 r. W aktach sprawy znajduje się bowiem zwrotne potwierdzenie odbioru wspomnianego pisma, skierowanego na adres podany w skardze kasacyjnej, na którym widnieje pieczęć kancelarii "[...]" wraz z prezentatą, wskazującą jako datę wpływu dzień 21 maja 2008 r. oraz podpis pracownika sekretariatu - E. T.. Wskazany dokument jest zatem bezsprzecznie dowodem doręczenia pisma Sądu stronie skarżącej, reprezentowanej przez profesjonalnego pełnomocnika.

Nieuzasadniona jest zatem, zdaniem Sądu, argumentacja pełnomocnika skarżącego, iż przedmiotowe wezwanie nie zostało mu doręczone prawidłowo. Dla biegu terminu procesowego nie ma bowiem znaczenia masowy napływ korespondencji do kancelarii prawniczej oraz fakt, czy pracownik kancelarii, który skutecznie odebrał przesyłkę, przekazał ją we właściwym czasie swojemu pracodawcy. Podkreślić należy, iż za działania (zaniechania) zatrudnionych pracowników kancelarii odpowiedzialność ponosi, na zasadzie ryzyka, sam adwokat, niezależnie od nawet obiektywnej niemożliwości samodzielnego działania. Może się on zwolnić od odpowiedzialności tylko wtedy, gdy wykaże, że za działanie pracownika nie tylko nie można przypisać winy pracownikowi, ale także że nie można by tej winy przypisać jemu samemu, gdyby działanie zostało dokonane przez niego osobiście (por. uchwałą Sądu Najwyższego z dnia 10 stycznia 1956 roku, sygn. akt IV CO 58/55, publ. OSNCK 1956/4/106).

Strona 1/2