Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Wiesław Morys po rozpoznaniu w dniu 8 lutego 2018 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia L. M. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 15 listopada 2017 r., sygn. akt IV SA/Wr 633/17 o odmowie przywrócenia terminu do wniesienia skargi w sprawie ze skargi L. M. na decyzję Wojewody D. z dnia [...] lipca 2017 r., nr [...] w przedmiocie statusu bezrobotnego oraz przyznania prawa do zasiłku postanawia: oddalić zażalenie. 2
Zaskarżonym postanowieniem Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu, po rozpoznaniu wniosku L. M., odmówił przywrócenia terminu do wniesienia skargi.
W jego uzasadnieniu Sąd pierwszej instancji wskazał, że skarżący złożył skargę za pośrednictwem powiatowego urzędu pracy, bowiem był przekonany, że pismo złożone w urzędzie pracy zostanie przekazane Wojewodzie D. Według skarżącego, złożenie przez niego pisma w siedzibie organu pierwszej instancji jest równoznaczne ze złożeniem go do właściwego organu. Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu odmawiając przywrócenia terminu do wniesienia skargi wskazał, że podniesione przez skarżącego okoliczności nie zasługują na uwzględnienie. W jego ocenie okoliczność złożenia skargi w siedzibie organu niewłaściwego nie może być uznana za niezawinioną, albowiem skarżący - prawidłowo pouczony o sposobie i terminie wniesienia skargi - nie dochował należytej staranności w dokonaniu tej czynności. O braku winy w uchybieniu terminu można mówić jedynie wtedy, gdy strona nie mogła usunąć przeszkody, nawet przy użyciu największego w danych warunkach wysiłku, ale dołożyła należytej staranności. W sprawie nie ma natomiast znaczenia, w jakiej dacie urząd pracy przekazał skargę Wojewodzie bowiem termin do wniesienia skargi upływał w dniu 30 sierpnia 2017 r., a skarżący złożył skargę w siedzibie organu pierwszej instancji dopiero w dniu następnym, tj. 31 sierpnia 2017 r. Mając powyższe na uwadze, Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu na podstawie art. 86 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm.) - dalej: P.p.s.a., orzekł jak w postanowieniu.
Zażalenie na powyższe rozstrzygnięcie złożył L. M., przyznając, iż faktycznie dopuścił się uchybienia terminu do wniesienia skargi, jednakże w jego ocenie Sąd wykorzystał to tylko jako pretekst do niezajęcia się merytorycznie jego sprawą.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
Zgodnie z art. 86 § 1 P.p.s.a., jeżeli strona nie dokonała w terminie czynności w postępowaniu sądowym bez swojej winy, sąd na jej wniosek postanowi przywrócenie terminu. W świetle art. 87 § 1 i § 2 P.p.s.a., pismo z wnioskiem o przywrócenie terminu wnosi się do sądu, w którym czynność miała być dokonana, w ciągu siedmiu dni od czasu ustania przyczyny uchybienia terminu, zaś w piśmie tym należy uprawdopodobnić okoliczności wskazujące na brak winy w uchybieniu terminu. Ponadto, równocześnie z wnioskiem strona powinna dokonać czynności, której nie dokonała w terminie (art. 87 § 4 P.p.s.a.). Oznacza to, że sąd może przywrócić termin jedynie pod warunkiem wniesienia prośby o jego przywrócenie w ciągu siedmiu dni od ustania przyczyny uchybienia terminu z równoczesnym dopełnieniem czynności, dla której termin był określony oraz uprawdopodobnienia braku winy w uchybieniu terminu.
Wyjaśnić należy, że brak winy w uchybieniu terminu powinien być oceniany z uwzględnieniem wszystkich okoliczności konkretnej sprawy, przy przyjęciu obiektywnego miernika staranności, jakiej można wymagać od strony dbającej należycie o własne interesy. Przywrócenie terminu ma bowiem charakter wyjątkowy i nie jest możliwe, gdy strona dopuściła się choćby lekkiego niedbalstwa. Może mieć zatem miejsce tylko wtedy, gdy uchybienie terminu nastąpiło wskutek przeszkody, której strona nie mogła usunąć, nawet przy użyciu największego w danych warunkach wysiłku. Przywrócenia uchybionego terminu nie uzasadniają niedostateczna staranność w prowadzeniu własnych spraw, czy też nieznajomość prawa (p. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 8 lipca 2008 r., sygn. akt. II OZ 712/08, publ. CBOSA). Przy czym w tej sprawie strona była należycie pouczona o terminie i trybie wniesienia skargi.
Odnosząc się do argumentów powołanych w zażaleniu stwierdzić należy, że nie uprawdopodabniają one braku winy w uchybieniu terminu do wniesienia skargi. Jak prawidłowo wskazał Sąd pierwszej instancji mylne (i to nieusprawiedliwione) przeświadczenie o tym, iż złożenie skargi w siedzibie organu pierwszej instancji spowoduje, że skarga zostanie przekazana do organu właściwego nie może być postrzegane jako okoliczność przemawiająca za zasadnością wniosku o przywrócenie terminu. Zwłaszcza gdy już ta czynność uchybiła terminowi do wniesienia skargi. Złożenie skargi w siedzibie organu pierwszej instancji, pomimo prawidłowego pouczenia, stanowi wyraz niedbałości i nie może być postrzegane jako przeszkoda od strony niezależna i trudna do przezwyciężenia. Jest to wynik braku należytej staranności w prowadzeniu swoich spraw, w pełni obciążający stronę skarżącą. Co więcej, czynność taka jest w zasadzie nieskuteczna, a nawet gdyby została dokonana w terminie, nie byłoby to równoznaczne z zachowaniem terminu do wniesienia skargi, bo art. 64 § 2 K.p.a. nie ma zastosowania (por. postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 20 października 2004 r., sygn. akt IV SA/Gl 647/04 (ONSAiWSA z 2005 r., nr 6, poz. 116).
Mając powyższe na uwadze, Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 w zw. z art. 197 § 2 P.p.s.a., orzekł jak w sentencji postanowienia.
-----------------------
2