Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Joanna Runge - Lissowska po rozpoznaniu w dniu 2 sierpnia 2016 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia B.W. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 17 maja 2016 r., sygn. akt IV SAB/Po 31/16 o odmowie przywrócenia terminu do uiszczenia wpisu od skargi w sprawie ze skargi B.W. na bezczynność Komendanta Miejskiego Państwowej Straży Pożarnej w Poznaniu w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej postanawia oddalić zażalenie
Zaskarżonym postanowieniem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu odmówił B.W. przywrócenia terminu do wniesienia jego skargi na bezczynność Komendanta Miejskiego Państwowej Straży Pożarnej w Poznaniu. W uzasadnieniu Sąd wskazał, iż zarządzeniem z dnia 7 kwietnia 2016 r. skarżący wezwany został do uiszczenia wpisu od skargi. Pismo zawierające to wezwanie awizowane było w dniu 12 kwietnia 2016 r. i w dniu 20 kwietnia 2016 r. Pismo to wróciło do Sądu w dniu 2 maja 2016 r. W zakreślonym siedmiodniowym terminie skarżący nie uiścił wpisu, dopiero w dniu 5 maja 2016 r., osobiście w kasie Sądu dokonał wpłaty w wysokości 100 zł, a także złożył wniosek o przywrócenie terminu do uiszczenia wpisu. We wniosku tym podniósł, iż o wezwaniu do uiszczenia wpisu dowiedział się dopiero w dniu 4 maja 2016 r., podczas wizyty w siedzibie Sądu. Zdaniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego powołane przez skarżącego okoliczności nie wskazywały na brak jego winy w uchybieniu terminu.
Zażalenie na powyższe postanowienie wniósł B.W., domagając się jego uchylenia i zasądzenia kosztów postępowania. Skarżący zarzucił Sądowi naruszenie art. 86 i 87 P.p.s.a. W uzasadnieniu powtórzył, że nie otrzymał żadnej informacji o przesłaniu pod wskazany przez niego adres wezwania do uiszczenia wpisu. Podkreślił nadto, iż także postanowienie o odmowie przywrócenia terminu nie zostało mu doręczone w sposób prawidłowy i także w tym przypadku nie pozostawiono żadnego awizo pod wskazanym przez niego adresem do korespondencji.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje: zażalenie wniesione w niniejszej sprawie nie zasługuje na uwzględnienie.
Zgodnie z art. 73 P.p.s.a., który reguluje kwestię tzw. doręczenia zastępczego, w razie niemożności doręczenia pisma w sposób wskazany w poprzedzających przepisach ustawy, składa się to pismo na okres siedmiu dni w placówce pocztowej lub w urzędzie gminy, a zawiadomienie o tym umieszcza się w skrzynce na korespondencję lub na drzwiach mieszkania adresata. Po upływie tego terminu wino nastąpić kolejne zawiadomienie, a po bezskutecznym upływie kolejnego siedmiodniowego terminu pismo uważa się za skutecznie doręczone z upływem ostatniego dnia tego okresu. W przedmiotowej sprawie pismo, którym wysłane było wezwanie do uiszczenia wpisu od skargi, na adres wskazany przez skarżącego w skardze, awizowane było, z powodu nieobecności adresata, w dniu 12 kwietnia 2016 r., a w dniu 20 kwietnia 2016 r. awizo zostało ponowione. Ponieważ skarżący nie odebrał pisma w zakreślonym terminie, zostało ono zwrócone do Sądu i załączone do akt jako doręczone w dniu 27 kwietnia 2016 r. Od tego też dnia rozpoczął bieg siedmiodniowy termin do uzupełnienia braków skargi, który upływał w dniu 3 maja 2016 r., który to dzień był dniem wolnym od pracy, zatem ostatnim dniem terminu był dzień 4 maja 2016 r. W terminie tym skarżący nie wykonał skierowanego do niego wezwania.
Jednocześnie podkreślić trzeba, iż skarżący w żaden sposób nie wykazał, aby doręczenie w trybie art. 73 P.p.s.a. w niniejszej sprawie było nieskuteczne. Szczególnie nie zostało przeprowadzone postępowanie reklamacyjne, którego wynik mógłby wskazać na ewentualne niezawiadomienie strony o pozostawieniu pisma w placówce pocztowej. W tej sytuacji nie można uznać, aby skutecznie podważono prawidłowość doręczenia dokonanego w sprawie. Oznacza to zatem, że Wojewódzki Sąd Administracyjny słusznie przyjął, iż B.W. nie wykazał braku swojej winy w uchybieniu terminu do uiszczenia wpisu od skargi, a postanowienie o odmowie przywrócenia tego terminu odpowiada prawu.
Mając na uwadze powyższe Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji, na podstawie art. 184 w zw. z art. 197 § 2 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.