Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Zbigniew Ślusarczyk po rozpoznaniu w dniu 16 maja 2017 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia A. W. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 10 lutego 2017 roku sygn. akt I SA/Wa 1775/16 odmawiające przywrócenia terminu do złożenia wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 23 stycznia 2017 roku sygn. akt I SA/Wa 1775/16 w sprawie ze skargi A. W. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] września 2016 roku nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania postanawia: oddalić zażalenie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z dnia 10 lutego 2017 roku sygn. akt I SA/Wa 1775/16 na podstawie art. 86 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 roku, poz. 718 ze zm., dalej: p.p.s.a.) odmówił A. W. przywrócenia terminu do złożenia wniosku o sporządzenia uzasadnienia wyroku z dnia 23 stycznia 2017 roku sygn. akt I SA/Wa 1775/16 wydanego w sprawie z jej skargi na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] września 2016 roku nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania. W uzasadnieniu wskazano, że pismem złożonym w dniu 3 lutego 2017 roku A. W. wniosła o sporządzenie uzasadnienia wyroku z dnia 23 stycznia 2017 roku sygn. akt I SA/Wa 1775/16. Jednocześnie złożyła wniosek o przywrócenie terminu do dokonania tej czynności, argumentując, że o wydaniu przedmiotowego wyroku dowiedziała się dopiero w dniu 2 lutego 2017 roku, po rozmowie telefonicznej. W ocenie Sądu I instancji powołanie się przez skarżącą na fakt, że o wydanym wyroku z dnia 23 stycznia 2017 r., dowiedziała się dopiero telefonicznie w dniu 2 lutego 2017 r., nie może zostać uznane za wystarczające do potwierdzenia braku winy w uchybieniu terminu do złożenia wniosku o sporządzenie i doręczenie uzasadnienia wyroku. Sąd zwrócił uwagę na to, że z akt sprawy wynika, że skarżąca została w sposób właściwy pouczona o siedmiodniowym terminie na złożenie wniosku o sporządzenie uzasadnienia. Pouczenie takie znalazło się na doręczonym skarżącej zawiadomieniu o rozprawie (k. 18 akt sądowych). Sąd I instancji zaznaczył, że A. W. nie wyjaśniła, z jakiego powodu nie mogła dowiedzieć się w przepisanym terminie na złożenie wniosku o sporządzenie i doręczenie uzasadnienia o wyniku rozprawy, która odbyła się w dniu 23 stycznia 2017 r. Sąd wskazał przy tym, że w zawiadomieniu o terminie rozprawy doręczonym skarżącej podane były numery telefonów, pod którymi można uzyskać informację o wyniku posiedzenia.
Zażalenie na to postanowienie wywiodła A. W., wnosząc o jego uchylenie i przywrócenie przedmiotowego terminu. Wskazała, że uchybienie terminowi nie nastąpiło z jej winy, gdyż nie otrzymała żadnego pouczenia o konieczności złożenia wniosku o uzasadnienie wyroku. Zaznaczyła też, że nie otrzymała informacji o tym, że wyrok w przedmiotowej sprawie został wydany.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
Stosownie do art. 86 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2016 r., poz. 718 ze zm., dalej p.p.s.a.) jeżeli strona nie dokonała w terminie czynności w postępowaniu sądowym bez swojej winy, sąd na jej wniosek postanowi przywrócenie terminu. Postanowienie o przywróceniu terminu albo odmowie jego przywrócenia może być wydane na posiedzeniu niejawnym. W myśl art. 87 § 2 p.p.s.a. w piśmie zawierającym wniosek o przywrócenie terminu należy uprawdopodobnić okoliczności wskazujące na brak winy w uchybieniu terminu. Podkreślenia wymaga, że instytucja przywrócenia terminu jest stosowana jedynie w sytuacjach wyjątkowych, tylko wtedy, gdy uchybienie terminu nastąpiło wskutek przeszkody, której strona nie mogła usunąć, nawet przy użyciu największego w danych warunkach wysiłku. Zatem oceniając okoliczności mające uprawdopodobnić brak winy w naruszeniu terminu sąd powinien brać pod uwagę obiektywny miernik staranności, jakiej można wymagać od strony dbającej należycie o własne interesy.