Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Jolanta Sikorska po rozpoznaniu w dniu 26 września 2018 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia H. S. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 25 czerwca 2018 r., sygn. akt I SA/Wa 139/18 o odrzuceniu zażalenia H. S. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 19 kwietnia 2018 r., sygn. akt I SA/Wa 139/18 w sprawie ze skargi H. S. na postanowienie Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia [...] listopada 2017 r., nr [...] w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania administracyjnego postanawia: oddalić zażalenie.
Postanowieniem z dnia 25 czerwca 2018 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odrzucił zażalenie H. S. na postanowienie tego Sądu z dnia 19 kwietnia 2018 r., utrzymujące w mocy postanowienie starszego referendarza sądowego z dnia 3 kwietnia 2018 r. o odmowie przyznania prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych. W uzasadnieniu wskazał, że zgodnie z art. 260 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r. poz. 1302 ze zm.), dalej "p.p.s.a.", brak jest możliwości skutecznego wniesienia zażalenia na postanowienie z 19 kwietnia 2018 r., bowiem wojewódzki sąd administracyjny rozpoznał sprzeciw od orzeczenia referendarza sądowego jako sąd drugiej instancji. Zatem zażalenie skarżącego podlegało odrzuceniu na podstawie art. 178 w zw. z art. 197 § 2 p.p.s.a.
Zażalenie na powyższe postanowienie wniósł H. S., podnosząc, że zaskarżone postanowienie zostało wydane na posiedzeniu niejawnym, co jest sprzeczne z art. 45 ust.1 Konstytucji.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie nie jest zasadne.
Przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie jest zażalenie skarżącego na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego utrzymujące w mocy postanowienie starszego referendarza sądowego o odmowie przyznania skarżącemu prawa pomocy, które zostało przez ten Sąd odrzucone jako niedopuszczalne.
Zgodnie z art. 194 § 1 p.p.s.a. zażalenie do Naczelnego Sądu Administracyjnego przysługuje na postanowienia wojewódzkiego sądu administracyjnego w przypadkach przewidzianych w ustawie, a ponadto na postanowienia, których przedmiotem są sprawy wymienione w punktach 1 - 10 tego artykułu, wśród których nie ma orzeczeń związanych z prawem pomocy.
Stosownie do art. 258 p.p.s.a. czynności w zakresie przyznania prawa pomocy wykonuje referendarz sądowy (§ 1). Do czynności tych należy m.in. wydawanie na posiedzeniu niejawnym postanowień o przyznaniu, cofnięciu i odmowie przyznania prawa pomocy. Zgodnie z art. 259 § 1 p.p.s.a. od postanowienia referendarza stronie przysługuje sprzeciw do właściwego sądu administracyjnego, który orzeka jako sąd drugiej instancji na posiedzeniu niejawnym (art. 260 § 2 i 3 p.p.s.a.).
Powyższe oznacza, że od takiego postanowienia wojewódzkiego sądu administracyjnego nie przysługuje żaden środek odwoławczy do Naczelnego Sądu Administracyjnego, ponieważ ani ww. art. 194 § 1, ani żaden inny przepis szczególny ustawy nie przewiduje możliwości zaskarżenia przedmiotowego orzeczenia zażaleniem do Naczelnego Sądu Administracyjnego.
Prawidłowo zatem Sąd pierwszej instancji odrzucił zażalenie skarżącego z uwagi na jego niedopuszczalność.
Na marginesie wskazać należy, że zasadą w postępowaniu sądowoadministracyjnym jest jawność postępowania, zaś rozpoznanie sprawy na posiedzeniu niejawnym jest możliwe tylko wówczas, gdy stanowi tak przepis szczególny. Takim przepisem jest art. 178 w zw. z art. 197 § 2 P.p.s.a., w myśl którego wojewódzki sąd administracyjny odrzuci na posiedzeniu niejawnym zażalenie wniesione po upływie terminu lub z innych przyczyn niedopuszczalne.
Wobec powyższego Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 w zw. z art. 197 § 2 p.p.s.a., postanowił jak w sentencji.