Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Małgorzata Borowiec po rozpoznaniu w dniu 13 lutego 2015 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia D.W., M.W., J.W. i M.W. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 2 grudnia 2014 r. sygn. akt II SA/Wr 512/13 w zakresie oddalenia wniosku D.W. i M.W. o przyznanie prawa pomocy w sprawie ze skargi D.W., M.W., J.W. i M.W. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego [...] z dnia [...] kwietnia 2013 r. nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania zażaleniowego na bezczynność Burmistrza T. postanawia 1) odrzucić zażalenie J.W. i M.W., 2) oddalić zażalenie D.W. i M.W.
D.W., M.W., J.W. i M.W. wnieśli do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu skargę na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego [...] z dnia [...] kwietnia 2013 r. nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie zażalenia D.W. i M.W. na niezałatwienie w terminie przez Burmistrza Gminy T. sprawy z wniosku D.W. z dnia [...] grudnia 2012 r. w przedmiocie wezwania do usunięcia naruszenia prawa.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze [...] w odpowiedzi na skargę wniosło o jej odrzucenie, wskazując, że kwestionowane postanowienie jest niezaskarżalne i nie podlega kognicji sądu administracyjnego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu postanowieniem z dnia 2 grudnia 2014 r. sygn. akt II SA/Wr 512/13 odrzucił skargę (pkt 1) oraz oddalił wniosek skarżących D.W. i M.W. o przyznanie prawa pomocy (pkt 2). W uzasadnieniu postanowienia podał, że nie każda działalność organów administracji publicznej podlega kontroli sądu administracyjnego. Kognicji tego sądu nie podlega m.in. postanowienie, które organ wyższego stopnia wydaje w następstwie rozpatrzenia zażalenia na niezałatwienie sprawy w terminie, a za takie uznaje się kwestionowane w niniejszej sprawie postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego [...] z dnia [...] kwietnia 2013 r. nr [...]. Postanowienie to jest bowiem ostateczne i nie podlega zaskarżeniu w toku instancji, o czym strona została poinformowana. Ponadto, nie jest ono postanowieniem kończącym postępowanie administracyjne, czy rozstrzygającym istotę sprawy. Postępowanie wszczęte w trybie art. 37 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j.: Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz.1071 ze zm., dalej w skrócie K.p.a.) w przedmiocie niezałatwienia sprawy w terminie jest kwestią procesową i incydentalną w stosunku do przedmiotu postępowania administracyjnego, a nie merytoryczną i główną w tym postępowaniu. Nie ulega natomiast wątpliwości, że złożenie zażalenia w tym trybie stanowi przesłankę skargi do sądu administracyjnego na bezczynność organu administracji publicznej lub przewlekłe prowadzenie postępowania. Skoro na zaskarżone postanowienie nie przysługuje zażalenie w trybie instancyjnym, a postanowienie to nie kończy postępowania administracyjnego i nie rozstrzyga istoty sprawy, to przedmiotową skargę - jako niepodlegającą kognicji wojewódzkiego sądu administracyjnego - należało odrzucić na podstawie art. 58 § 1 pkt 1 i § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm., dalej w skrócie p.p.s.a.).
Odnosząc się do złożonego przez skarżących D.W. i M.W. wniosku o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym, obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie adwokata, Sąd pierwszej instancji stwierdził, że wniosek ten podlegał oddaleniu na podstawie art. 247 p.p.s.a. W świetle bowiem tego przepisu prawo pomocy nie przysługuje stronie w razie oczywistej bezzasadności jej skargi, co miało miejsce w niniejszej sprawie, z uwagi na wykazaną wyżej jej niedopuszczalność.