Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Jolanta Sikorska, , po rozpoznaniu w dniu 7 grudnia 2007 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia E. J.-B. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 12 czerwca 2007 r., sygn. akt I SAB/Wa 35/07 odmawiające dopuszczenia E. J.-B. do udziału w sprawie w sprawie ze skargi J. P. na bezczynność Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego w przedmiocie rozpoznania wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji w sprawie przekazania praw założycielskich postanawia: umorzyć postępowanie zażaleniowe.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z dnia 12 czerwca 2007 r., sygn. akt I SAB/Wa 35/07 odmówił dopuszczenia E. J.-B. do udziału w sprawie ze skargi J. P. na bezczynność Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego w przedmiocie rozpoznania wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji w sprawie przekazania praw założycielskich.
Na powyższe postanowienie zażalenie do Naczelnego Sądu Administracyjnego wniosła w dniu 11 lipca 2007 r. E. J.-B.. W dniu 5 października 2007 r. wpłynęło oświadczenie E. J.-B., z dnia 2 października 2007r., o wycofaniu skarg złożonych przez nią m. in. w sprawie o sygn. akt I SAB/Wa 35/07. Zarządzeniem z dnia 10 października 2007r., doręczonym skarżącej w dniu 5 listopada 2007r., Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zwrócił się do wnoszącej zażalenie o sprecyzowanie powyższego pisma poprzez wskazanie, czy należy je traktować jako cofnięcie zażalenia. W odpowiedzi na wezwanie Sądu, pismem z dnia 7 listopada 2007 r., E. J.-B. podała, że cofa wniesione zażalenie.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Wobec tego, że E. J.-B. skutecznie cofnęła zażalenie (art. 60 w zw. z art. 193, art. 197 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270, ze zm.; zwanej dalej P.p.s.a.) dalsze postępowanie zażaleniowe stało się zbędne, w związku z czym, na podstawie art. 161 § 1 pkt 1 w zw. z art. 193 i art. 197 § 2 P.p.s.a. należało je umorzyć.