Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Małgorzata Borowiec (spr.) po rozpoznaniu w dniu 8 grudnia 2011 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia R.K. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 17 października 2011 r. sygn. akt IV SAB/Wr 83/11 o odmowie przyznania prawa pomocy w sprawie skargi R.K. na bezczynność Dyrektora Zakładu Karnego nr [...] we W. w przedmiocie udzielenia odpowiedzi na zarzut oskarżenia o handel narkotykami postanawia: oddalić zażalenie.
R.K. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu skargę na bezczynność Dyrektora Zakładu Karnego nr [...] we W. w przedmiocie udzielenia odpowiedzi na zarzut oskarżenia o handel narkotykami wraz z wnioskiem o przyznanie prawa pomocy w zakresie "przyznania obrońcy z urzędu".
Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu postanowieniem z dnia 17 października 2011 r. sygn. akt IV SAB/Wr 83/11 odmówił przyznania prawa pomocy.
W uzasadnieniu postanowienia odwołując się do treści art. 247 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm. dalej "P.p.s.a.") wskazał, że prawo pomocy nie przysługuje stronie w razie oczywistej bezzasadności jej skargi.
W ocenie Sądu pierwszej instancji w niniejszej sprawie zachodzi przesłanka oczywistej bezzasadności skargi, o której mowa powołanym przepisie, gdyż z jej treści wynika, że przedmiotem zaskarżenia jest bezczynność Dyrektora Zakładu Karnego nr [...] w przedmiocie udzielenia odpowiedzi na zarzut oskarżenia o handel narkotykami. Taka bezczynność nie należy do żadnej z kategorii spraw wymienionych art. 3 § 2 P.p.s.a. Sąd pierwszej instancji podał, że bezzasadność skargi należy łączyć nie tylko z merytoryczną jej oceną, ale również z możliwością jej wniesienia do sądu administracyjnego. Przepis art. 247 P.p.s.a. może znaleźć zastosowanie w sytuacjach, gdy skarga kwalifikuje się do odrzucenia na podstawie art. 58 § 1 tej ustawy (Hanna Knysiak-Molczyk, Przesłanki przyznania prawa pomocy w postępowaniu sądowoadministracyjnym, Przegląd Prawa Publicznego 2007/4/27).
Zażalenie na powyższe postanowienie wniósł do Naczelnego Sądu Administracyjnego R.K., który wnosząc o jego uchylenie wskazał, iż zgodnie z art. 3 § 2 pkt 4 P.p.s.a. w zw. z art. 7 K.k.w. może on zaskarżyć do Sądu decyzję Dyrektora Zakładu Karnego, po uprzednim poinformowaniu o możliwości wniesienia odwołania. Skarżący podał, że skarżony organ tego nie zrobił i dlatego pozostaje w bezczynności (art. 3 § 2 pkt 8 P.p.s.a.).
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
Stosownie do treści art. 247 P.p.s.a., prawo pomocy nie przysługuje stronie w razie oczywistej bezzasadności jej skargi. O oczywistej bezzasadności skargi można mówić, gdy bez potrzeby głębszej analizy prawnej nie ulega najmniejszej wątpliwości, że nie może ona zostać uwzględniona. Chodzi więc o sytuację, w której obowiązujące prawo wyklucza możliwość uwzględnienia żądania skarżącego. Oznacza, to że zastosowanie powołanego przepisu jest dopuszczalne wówczas, gdy stan faktyczny i prawny danej sprawy nie budzi najmniejszych wątpliwości, co do braku szans na uwzględnienie skargi. W szczególności dotyczy to sytuacji, w której skarga kwalifikuje się do odrzucenia na podstawie art. 58 § 1 P.p.s.a. (por. J. P. Tarno, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Warszawa 2010, str. 573).
Zakres kognicji sądu administracyjnego określa art. 3 § 2 P.p.s.a. Przepis ten stanowi, że sąd administracyjny sprawuje kontrolę nad działalnością administracji publicznej w sprawach skarg na: