Spadkobiercy osoby uprawnionej do świadczenia w formie stałego zasiłku wyrównawczego /art. 27 ust. 4 ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej w brzmieniu nadanym przez ustawę z dnia 14 czerwca 1996 r. o zmianie ustawy o pomocy społecznej oraz ustawy o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu - Dz.U. nr 100 poz. 459/ nie wstępują do toczącego się postępowania administracyjnego dotyczącego jego wysokości. Nie są też podmiotami uprawnionymi do wniesienia skargi do sądu.
Naczelny Sąd Administracyjny odrzucił na podstawie art. 27 ust. 2 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368/ skargę Longiny M. na decyzję Wojewody (...) z dnia 3 grudnia 1996 r. w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie zasiłku stałego wyrównawczego dla Jadwigi M.
Wojewoda (...) decyzją z dnia 3 grudnia 1996 r. nr WZ.I. 050/12/11 SA/96 uchylił decyzję Dyrektora Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w K. z dnia 30 grudnia 1995 r. nr MOPS-8140/10/S/12602/95P o zmianie wysokości stałego zasiłku wyrównawczego przyznanego Jadwidze M. oraz umorzył postępowanie w pierwszej instancji. Jako podstawę prawną decyzji powołał art. 138 par. 1 pkt 2 Kpa, a w jej uzasadnieniu stwierdził, że odwołująca się Jadwiga M. zmarła w dniu 17 lipca 1996 r., to jest przed rozpoznaniem odwołania.
Decyzję, o której mowa, zaskarżyła do Naczelnego Sądu Administracyjnego Longina M. - córka Jadwigi M., twierdząc, że kwestionowaną decyzją pozbawiono jej matkę zasiłku wyrównawczego w poprzedniej wysokości, to jest w kwocie 223 zł miesięcznie.
W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy podał, że na skutek śmierci Jadwigi M. przed wydaniem decyzji odwoławczej dalsze prowadzenie postępowania w tej sprawie stało się bezprzedmiotowe, co spowodowało, że decyzja organu pierwszej instancji została uchylona, a postępowanie administracyjne umorzone.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Ponieważ skarga została wniesiona nie przez stronę postępowania administracyjnego ani też przez osobę działającą na podstawie pełnomocnictwa udzielonego przez stronę, należało rozważyć dopuszczalność skargi.
Świadczenie w formie stałego zasiłku wyrównawczego stosownie do art. 27 ust. 4 ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej w brzmieniu nadanym przez ustawę z dnia 14 czerwca 1996 r. o zmianie ustawy o pomocy społecznej oraz ustawy o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu /Dz.U. nr 100 poz. 459/ ma charakter osobisty, a zatem spadkobiercy osoby uprawnionej do otrzymania takiego świadczenia nie wstępują do toczącego się postępowania administracyjnego dotyczącego jego wysokości. Nie są też podmiotami uprawnionymi do wniesienia skargi do sądu w rozumieniu art. 33 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368/.
W tej sytuacji skargę Longiny M., będącej córką Jadwigi M. uprawnionej do stałego zasiłku wyrównawczego, wniesioną po śmierci uprawnionej, należało uznać za niedopuszczalną. To zaś nakazywało jej odrzucenie w myśl art. 27 ust. 2 powołanej ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym.