Zwrot poniesionych przez kuracjusza kosztów pobytu w sanatorium nie jest sprawą administracyjną rozstrzyganą decyzją administracyjną organu przyznającego skierowanie na leczenie uzdrowiskowe czy też innego dysponenta skierowań na leczenie uzdrowiskowe, o jakim mowa w par. 7 pkt 3 zarządzenia Ministra Zdrowia Opieki Społecznej z dnia 11 października 1991 r. w sprawie kwalifikowania do zakładów lecznictwa uzdrowiskowego oraz zasad korzystania ze świadczeń tych zakładów /M.P. nr 37 poz. 269/.
Naczelny Sąd Administracyjny odrzucił na podstawie art. 27 ust. 2 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368/ skargę Małgorzaty S. na odmowę zwrotu przez Wojewódzki Publiczny Zakład Opieki Zdrowotnej nad Matką Dzieckiem w W. opłat poniesionych za pobyt w sanatorium.
Małgorzata S. złożyła w sierpniu 1994 r. wnioski o skierowanie na leczenie uzdrowiskowe dla niej dla jej dziecka. Wniosek dotyczący dziecka został rozpoznany przez jednostkę dysponującą skierowaniami na leczenie uzdrowiskowe w kwietniu 1996 r. Zainteresowana otrzymała skierowanie nr 1140/96 na leczenie sanatoryjne dla syna Roberta w okresie od 11 maja 1996 r. do 3 czerwca 1996 r. Koszty pobytu dziecka w Sanatorium Uzdrowiskowym (...) w D. miały być pokryte z budżetu Ministerstwa Zdrowia Opieki Społecznej. Ona sama skierowania na bezpłatne leczenie sanatoryjne wraz z synem nie otrzymała. Za swój pobyt w sanatorium, do którego skierowanie otrzymało jej dziecko, miała zapłacić 600 zł.
Nie godząc się z takim rozwiązaniem, Małgorzata S. wystąpiła dnia 2 maja 1996 r. do Wojewódzkiego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej nad Matką i Dzieckiem w W. oraz Wojewódzkiej Komisji Lecznictwa Uzdrowiskowego w W. z prośbą o przyznanie jej, tak jak dziecku w tym samym okresie, skierowania na bezpłatne leczenie sanatoryjne. Do wniosku o skierowanie do sanatorium złożonego w 1994 r. załączyła odpowiednią dokumentację lekarską, obrazującą jej stan zdrowia.
W wyniku powyższego wystąpienia Małgorzaty S. wniosek jej o skierowanie do sanatorium został rozpoznany w dniu 6 maja 1996 r. przez Wojewódzką Komisję Lecznictwa Uzdrowiskowego w W. Nie spowodowało to jednak przyznania Małgorzacie S. skierowania na bezpłatne leczenie w Sanatorium w D. w czasie, kiedy przebywać miał w nim jej syn. Z dokumentacji sprawy wynika, że zainteresowana uzyskała wówczas przyrzeczenie otrzymania skierowania na bezpłatne leczenie sanatoryjne wraz z dzieckiem w innym terminie, na co nie wyraziła zgody.
W dniu 7 maja 1996 r. Małgorzata S. zwróciła się do Wojewódzkiego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej nad Matką i Dzieckiem w W. o pokrycie kosztów jej pobytu w Sanatorium w D. w terminie od 11 maja 1996 r. do 3 czerwca 1996 r., motywując to tym, że nie może ponosić skutków niedokładnego rozpoznania przez Wojewódzką Komisję Lecznictwa Uzdrowiskowego w W. złożonego przez nią w 1994 r. wniosku przydzielenia tylko jednego skierowania /dziecku/ na bezpłatne leczenie sanatoryjne. Następnie 14 maja 1996 r. Małgorzata S. złożyła skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego na działalność Wojewódzkiego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej nad Matką i Dzieckiem w W. Skarżąca zarzuciła w skardze, że przez około 2 lat Zakład ten nie przedstawił jej wniosku do rozpatrzenia Wojewódzkiej Komisji Lecznictwa Uzdrowiskowego w W. Konsekwencją tego było uznanie jej za osobę zdrową, mimo że we wniosku była dokładnie opisana choroba tarczycy oraz związane z tym kłopoty z układem oddechowym. Dopiero po jej interwencji, dnia 2 maja 1996 r., Komisja zapoznała się z tym wnioskiem uznała, że w związku z chorobą przysługuje jej bezpłatne leczenie sanatoryjne. Nastąpiło to w momencie, kiedy skarżąca poniosła już koszty związane z wyjazdem do Sanatorium w D. wraz z dzieckiem. Kiedy zwróciła się do Wojewódzkiego Publicznego ZOZ nad Matką i Dzieckiem w W. o pokrycie kosztów jej pobytu w Sanatorium w D., Dyrektor ZOZ nie wyraził na to zgody.