Odpowiadając na skargę, Dyrektor Wojewódzkiego Publicznego ZOZ nad Matką i Dzieckiem w W. stwierdził, że wniosek o skierowanie na leczenie sanatoryjne Roberta S. do sanatorium dla matki z dzieckiem wpłynął do ZOZ dnia 12 sierpnia 1994 r. Do wniosku dotyczącego dziecka dołączony był także wniosek sanatoryjny dotyczący matki Małgorzaty S. Podstawą kwalifikacji wniosków do leczenia w sanatorium dla matki z dzieckiem jest stan zdrowia dziecka konieczność dalszego leczenia dziecka w szpitalu uzdrowiskowym. Wobec ograniczonej liczby miejsc w tego rodzaju sanatoriach nie wszystkie dzieci ubiegające się o wyjazd otrzymują skierowania do sanatorium wraz z matką na miejsca budżetowe. W kwietniu 1996 r., wobec małej liczby skierowań na bezpłatne leczenie dla dziecka matki, zaproponowano telefonicznie Małgorzacie S. możliwość wyjazdu do Sanatorium w D. w terminie od 11 maja 1996 r.; dziecko miało korzystać z leczenia bezpłatnego, natomiast matka jako opiekunka była zobowiązana pokryć koszty swojego pobytu w wysokości 600 zł. Zainteresowana wyraziła telefonicznie zgodę na tę propozycję i 22 kwietnia 1996 r. ojciec dziecka odebrał w dziale sanatoryjnym ZOZ skierowanie na leczenie dziecka w Sanatorium w D. wraz z całą dokumentacją lekarską. Dnia 6 maja 1996 r. Małgorzata S. złożyła podanie o przyznanie jej bezpłatnego skierowania do sanatorium. Wyjaśniono jej telefonicznie brak możliwości przyznania jeszcze jednego skierowania na ten turnus, natomiast wystąpiono z propozycją przyznania bezpłatnych skierowań dla dziecka matki /uwzględniając decyzję Wojewódzkiej Komisji Lecznictwa Uzdrowiskowego/ do sanatorium dla matki z dzieckiem w innym terminie, po otrzymaniu następnych skierowań. W dniu 7 maja 1996 r. Małgorzata S. złożyła kolejne podanie o zwrot poniesionych przez nią kosztów pobytu w sanatorium, ponieważ nie mogła zrezygnować z wyjazdu do sanatorium od 11 maja 1996 r.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga Małgorzaty S. była już przedmiotem rozpoznania Naczelnego Sądu Administracyjnego. Sąd postanowieniem z dnia 12 września 1996 r. (...) odrzucił skargę, przyjąwszy, że jest ona skierowana przeciwko Wojewódzkiej Komisji Lecznictwa Uzdrowiskowego w W. z powodu niewydania skarżącej skierowania na bezpłatne leczenie sanatoryjne w okresie od 11 maja 1996 r. do 3 czerwca 1996 r. w Sanatorium w D. Zdaniem Sądu, skierowanie bądź odmowa skierowania do sanatorium, jak również ustalenie terminu pobytu w sanatorium, nie następuje w drodze decyzji administracyjnej. Dlatego też skarga do Naczelnego Sądu Administracyjnego w tego rodzaju sprawach jest niedopuszczalna.
Rzecznik Praw Obywatelskich wniósł rewizję nadzwyczajną do Sądu Najwyższego od tego orzeczenia. W rewizji Rzecznik wyraził pogląd, że rozstrzygnięcie wojewódzkiej komisji lecznictwa uzdrowiskowego w przedmiocie skierowania na leczenie uzdrowiskowe jest decyzją administracyjną, ponieważ jest to rozstrzygnięcie w sprawie przyznania choremu prawa do pokrycia ze środków publicznych całości lub części kosztów leczenia uzdrowiskowego w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego wymienionym w skierowaniu. Sąd Najwyższy postanowieniem z dnia 9 lutego 1997 r. III RN 59/96 uchylił zaskarżone postanowienie, podzielając w pełni stanowisko Rzecznika Praw Obywatelskich co do charakteru skierowania na leczenie uzdrowiskowe.