W świetle przepisów ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o uzdrowiskach lecznictwie uzdrowiskowym /Dz.U. nr 23 poz. 150 ze zm./, a także przepisów powołanego zarządzenia z dnia 11 października 1991 r. jednostki dysponujące skierowaniami na leczenie uzdrowiskowe /wojewódzkie komisje lecznictwa uzdrowiskowego oraz wojewódzkie przychodnie matki dziecka lub inne zakłady wykonujące zadania takich przychodni/ są uprawnione do rozpatrywania wniosków o celowości leczenia uzdrowiskowego wydawania orzeczeń w kwestii przyznania bezpłatnego lub płatnego skierowania na leczenie uzdrowiskowe bądź odmowy przyznania takiego skierowania. Jednostki te nie są natomiast upoważnione do rozpatrywania spraw zwrotu poniesionych przez osobę zainteresowaną kosztów pobytu w sanatorium w przypadku, gdy zdaniem tej osoby kosztami tymi została obciążona niesłusznie.
Podstawy do działania w omawianym zakresie nie dają jednostkom dysponującym skierowaniami na leczenie uzdrowiskowe również przepisy ustawy z dnia 21 czerwca 1991 r. o wprowadzeniu częściowej odpłatności za koszty wyżywienia zakwaterowania w sanatoriach uzdrowiskowych /Dz.U. nr 64 poz. 272/ ani wydanego na jej podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 8 marca 1994 r. w sprawie opłat za pobyt w sanatorium uzdrowiskowym /Dz.U. nr 43 poz. 166/.
Dochodzenie zatem przez Małgorzatę S. od Wojewódzkiego Publicznego ZOZ nad Matką i Dzieckiem w W. zwrotu kosztów jej pobytu w Sanatorium w D. nie ma charakteru sprawy administracyjnej rozstrzyganej decyzją administracyjną, która mogłaby być przedmiotem skargi do NSA. Roszczenie takie ma charakter cywilnoprawny. Sprawia to, że skarga jest niedopuszczalna dlatego na zasadzie art. 27 ust. 2 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ należało ją odrzucić.