Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Sędzia WSA Dariusz Dudra po rozpoznaniu w dniu 19 sierpnia 2013r., na posiedzeniu niejawnym wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi D. P. na decyzję Dyrektora Izby Celnej w T. z dnia [...]., nr [...] w przedmiocie podatku akcyzowego z tytułu nabycia wewnątrzwspólnotowego samochodu osobowego postanawia: odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji
Zaskarżoną decyzją Dyrektor Izby Celnej w T. utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Celnego w B.z dnia [...]. określającą D. P. (skarżący) zobowiązanie podatkowe w podatku akcyzowym z tytułu nabycia wewnątrzwspólnotowego samochodu osobowego.
W skardze złożonej do Sądu na decyzję organu II instancji, skarżący zawarł wniosek o wstrzymanie wykonania w całości zaskarżonej decyzji.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z przepisem art. 61 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012r. poz. 270), dalej jako: p.p.s.a., wniesienie skargi do sądu nie wstrzymuje wykonania zaskarżonej decyzji. Stosownie do treści art. 61 § 3 cyt. ustawy Sąd może na wniosek strony wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części zaskarżonej decyzji, gdy zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia skarżącemu znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków.
Inicjatywa w zakresie wykazania przesłanek uzasadniających wstrzymanie wykonania aktu należy do skarżącego, albowiem jako strona postępowania sądowoadministracyjnego, winien wykazać zasadności złożonego wniosku poprzez wskazanie istnienia materialnoprawnych przesłanek wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji. Ustawodawca posługując się w art. 61 § 3 p.p.s.a. zwrotami nieostrymi dla określenia przesłanek w nim zawartych, nałożył na wnioskodawcę obowiązek ich konkretyzacji.
Przenosząc powyższe na grunt rozpoznawanego wniosku, skarżący, w ocenie Sądu, w ogóle nie wykazał, że wykonanie zaskarżonej decyzji mogłoby spowodować wskazane wyżej następstwa, ponieważ nie uzasadnił wniosku o wstrzymanie wykonania decyzji oraz nie przedstawił żadnych dowodów na poparcie swoich twierdzeń. Wniosek ten miałby się opierać na tych samych przesłankach, co skarga na rozstrzygniecie Dyrektora Izby Celnej w T. Jednakże tak opisana niezgodność decyzji z prawem jest istotą postępowania sądowoadministracyjnego, zaś ocena wniosku o ochronę tymczasową jest postępowaniem incydentalnym opartym na odrębnych przesłankach, które wskazano powyżej.
W postanowieniu z dnia 6 lutego 2009r. sygn. akt II FZ 39/09 (publ. www.orzeczenia.nsa.gov.pl) Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie wyraził pogląd, że "z jednej strony na wnioskodawcy spoczywa obowiązek szczególnie wnikliwego uzasadnienia wniosku, tak aby przekonać sąd do zasadności zastosowania ochrony tymczasowej. Z drugiej strony obowiązkiem sądu jest wszechstronna i wnikliwa ocena argumentów przedstawionych przez wnioskodawcę, jak również wynikających z akt sprawy. Tego obowiązku nie można jednak utożsamiać z obowiązkiem udowodnienia braku przesłanek wstrzymania wykonania zaskarżonego aktu lub czynności."
Sąd w pełni podziela powyższe stanowisko, a na marginesie podkreśla, że orzeczenie dotyczące wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji ma fakultatywny charakter, a więc sąd może, lecz nie musi wstrzymać wykonania zaskarżonego aktu lub czynności, nawet w wypadku, gdy występują w sprawie przesłanki przewidziane w powołanym wyżej przepisie, od zaistnienia których ustawodawca uzależnia wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu lub czynności. Samo zaś przekonanie skarżącego o zasadności podniesionych w skardze zarzutów nie jest wystarczającym argumentem, aby uznać, iż zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowanie trudnych do odwrócenia skutków.
Z powyższych względów Sąd, na podstawie art. 61 § 3 i 5 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji.