Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku Wydział I w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Wojciech Stachurski (spr.), po rozpoznaniu w dniu 16 czerwca 2010 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi E. W. o wznowienie postępowania sądowego w sprawie sygn. akt I SA/Bk 67/10, zakończonego postanowieniem z 9 marca 2010 r. odrzucającym skargę na postępowanie egzekucyjne prowadzone przez Dyrektora Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. p o s t a n a w i a odrzucić skargę o wznowienie postępowania sądowego.
Postanowieniem z 9 marca 2010 r. wydanym w sprawie o sygn. I SA/Bk 67/10 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku odrzucił skargę Pana E. W. na postępowanie egzekucyjne prowadzone przez Dyrektora Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. Sąd uznał, że skarga jest niedopuszczalna z powodu braku wyczerpania przez skarżącego środka odwoławczego służącego w postępowaniu administracyjnym na etapie przedsądowym.
W dniu 18 marca 2010 r. E. W. złożył skargę o wznowienie powyższego postępowania sądowego. Przedłożył kopię postanowienia Dyrektora Izby Skarbowej w B. z [...] marca 2010 r. nr [...], jako dowód wyczerpania środka odwoławczego służącego w postępowaniu na etapie przedsądowym. Stanowi to jego zdaniem dowód na wykonanie wszystkich warunków niezbędnych do rozpatrzenia skargi z 8 lutego 2010 r. Ponadto jako nowy dowód dołączył kopię decyzji ZUS Oddział w B. z [...] stycznia 2010 r. nr [...]
W odpowiedzi na skargę ZUS Oddział w B. wniósł o jej odrzucenie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku zważył, co następuje.
Skarga podlegała odrzuceniu.
W pierwszym rzędzie należy podkreślić, że skarga o wznowienie postępowania sądowoadministracyjnego jest nadzwyczajnym środkiem zaskarżenia od prawomocnych orzeczeń sądów administracyjnych. Jej wyjątkowość wyraża się tym, że przysługuje od ściśle określonych orzeczeń (prawomocnych, kończących postępowanie) i na ściśle określonych podstawach, co wedle poglądów doktryny, ma zapewnić racjonalną stabilność merytorycznego orzeczenia oraz autorytet sądu, który je wydał (zob. szerzej: K. Sobieralski, Wznowienie postępowania sądowoadministracyjnego, Kraków 2003, s. 49-50).
W świetle przepisów ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm. (dalej powoływana w skrócie u.p.p.s.a.), skarga o wznowienie postępowania sądowoadministracyjnego może być oparta na zarzucie nieważności postępowania (art. 271 u.p.p.s.a), zarzucie niekonstytucyjnosci podstaw wydanego orzeczenia (art. 272 u.p.p.s.a.), a także w oparciu o tzw. przyczyny restytucyjne, do których ustawodawca zalicza między innymi uzyskanie orzeczenia za pomocą przestępstwa (art. 273 § 1 pkt 2 u.p.p.s.a.), czy też późniejsze wykrycie takich okoliczności faktycznych lub środków dowodowych, które mogły mieć wpływ na wynik sprawy, a z których strona nie mogła skorzystać w poprzednim postępowaniu (art. 273 § 2 u.p.p.s.a.).
Postępowanie ze skargi o wznowienie postępowania w pierwszej kolejności polega na zbadaniu dopuszczalności tej skargi, co obejmuje ocenę terminowości jej wniesienia oraz oparcie jej na ustawowej podstawie wznowienia wymienionej w art. 271 - 273 u.p.p.s.a.
Sąd pragnie zwrócić uwagę, że obowiązek powołania w skardze i określenia, które z podstaw wymienionych w art. 271 - 273 u.p.p.s.a. uzasadniają wznowienie postępowania ciąży na skarżącym. Powinien on skonkretyzować zarzuty procesowe tak, by możliwe było ich przypisanie do którejkolwiek z grup ustawowych podstaw wznowienia postępowania sądowego. Określenie podstawy wznowienia wpływa bowiem zarówno na dopuszczalność wznowienia, jak i na zakres rozpoznania sprawy.