Czynność pozostawienia podania bez rozpoznania, podjęta przez organ administracyjny w trybie art. 64 § 2 k.p.a., mieści się w grupie aktów i czynności, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 4 u.p.p.s.a. i może być przedmiotem skargi wnoszonej do sądu administracyjnego w trybie art. 52 § 3 u.p.p.s.a.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Wojciech Stachurski (spr.), Sędziowie sędzia WSA Piotr Pietrasz, sędzia WSA Sławomir Presnarowicz, Beata Borkowska, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 25 sierpnia 2010 r. sprawy ze skargi E. P. na czynność Dyrektora Izby Skarbowej w B. z dnia [...] września 2009 r. Nr [...] w przedmiocie pozostawienia bez rozpatrzenia skargi na czynność egzekucyjną p o s t a n a w i a 1. odrzucić skargę, 2. zwrócić skarżącemu E. P. uiszczony wpis w kwocie 200 zł (słownie: dwieście złotych).
Pismem z 27 lipca 2009 r. pełnomocnik Pana E. P. wniósł do Dyrektora Izby Skarbowej w B. skargę na czynność egzekucyjną Naczelnika Drugiego Urzędu Skarbowego w B. w postaci zajęcia prawa majątkowego stanowiącego wierzytelność pieniężną u dłużnika zajętej wierzytelności innego niż pracodawca, organ rentowy lub bank. Postanowieniem z 13 sierpnia 2009 r. Dyrektor Izby Skarbowej w B. wezwał pełnomocnika strony do przedłożenia w terminie 7 dni oryginału lub uwierzytelnionej kopii pełnomocnictwa, pouczając, że jego nie przedłożenie spowoduje pozostawienie skargi bez rozpoznania. Pełnomocnik strony nie zastosował się do powyższego wezwania, w związku z czym Dyrektor Izb Skarbowej w B. pismem z 16 września 2009 r., nr [...], pozostawił skargę bez rozpoznania. Pismo to zostało doręczone pełnomocnikowi strony 2 października 2009 r.
Następnie pismem z 7 grudnia 2009 r. pełnomocnik Pana E. P., powołując się na przepisy art. 52 § 4 w zw. z art. 3 § 2 pkt 4 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) - w dalszej części uzasadnienia powoływanej w skrócie: "u.p.p.s.a.", zwrócił się do Dyrektora Izby Skarbowej w B. z wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa, pod rygorem wniesienia skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku. W wezwaniu tym pełnomocnik stwierdził, iż pozostawienie bez rozpoznania skargi z 27 lipca 2009 r. narusza art. 33 § 3 i art. 64 § 2 ustawy z 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r., Nr 98, poz. 1071 ze zm.) - w dalszej części powoływany w skrócie "k.p.a.", w zw. z art. 18 ustawy z 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji i art. 32 k.p.a. w zw. z art. 41 ust. 1 ustawy z 5 lipca 1996 r. o doradztwie podatkowym.
W odpowiedzi na powyższe wezwanie Dyrektor Izby Skarbowej w B. pismem z [...] lutego 2010 r., nr [...], podtrzymał stanowisko wyrażone w piśmie pozostawiającym bez rozpoznania skargę na czynności egzekucyjne.
W związku z powyższym pełnomocnik Pana E. P., powołując się na przepisy art. 52 § 4 w zw. z art. 3 § 2 pkt 4 u.p.p.s.a., złożył 6 kwietnia 2010 r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku skargę na pismo Dyrektora Izby Skarbowej w B. z 16 września 2009 r., pozostawiające bez rozpoznania skargę na czynność egzekucyjną Naczelnika Drugiego Urzędu Skarbowego w B. Zarzucił w niej naruszenie: art. 33 § 3 oraz art. 64 § 2 k.p.a. w zw. z art. 18 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji; art. 32 k.p.a. w zw. z art. 41 ust. 1 ustawy o doradztwie podatkowym, poprzez:
- ograniczenie możliwości działania doradcy podatkowego jako pełnomocnika w postępowaniu egzekucyjnym;
- uzależnienie rozpatrzenia żądania od przedłożenia kolejnego już oryginału pełnomocnictwa, w sytuacji, gdy organ doskonale jest zorientowany w kwestii skutecznie udzielonego pełnomocnictwa ogólnego do występowania w imieniu mocodawcy przed organami egzekucyjnymi wszystkich instancji sprawach zobowiązań podatkowych;
- ograniczenie prawa zobowiązanego do korzystania z pomocy prawnej i jego reprezentowania w postępowaniu przez skutecznie ustanowionego pełnomocnika a w konsekwencji naruszenia zasady praworządności wyrażonej w art. 6 k.p.a.