Dnia 19 września 2018 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Elżbieta Rischka po rozpoznaniu w dniu 19 września 2018 r. na posiedzeniu niejawnym sprzeciwu M. K. od zarządzenia referendarza sądowego z dnia 21 sierpnia 2018 r. o pozostawieniu bez rozpoznania wniosku Skarżącego o przyznanie prawa pomocy w sprawie ze skargi na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 11 października 2017 r. nr [...] w przedmiocie odmowy rozłożenia na raty zaległości podatkowej postanawia: utrzymać w mocy zarządzenie referendarza sądowego z dnia 21 sierpnia 2018 r.
Wnioskiem z dnia 16 lipca 2018 r., złożonym na formularzu PPF, M. K. - dalej jako "Skarżący" zwrócił się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku o przyznanie prawa pomocy.
Z uwagi na to, że powyższy wniosek zawierał braki formalne uniemożliwiające nadanie mu dalszego biegu, zarządzeniem referendarza sądowego z dnia 23 lipca 2018 r. zobowiązano Skarżącego do ich usunięcia przez prawidłowe i czytelne wypełnienie wskazanych rubryk wniosku - w terminie 7 dni pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpoznania.
Powyższe wezwanie doręczono Skarżącemu w dniu 3 sierpnia 2018 r. (zwrotne potwierdzenie odbioru przesyłki - k. 6 akt sądowych).
Zarządzeniem z dnia 21 sierpnia 2018 r. referendarz sądowy pozostawił wniosek o przyznanie prawa pomocy bez rozpoznania. W uzasadnieniu referendarz sądowy, działając na podstawie art. 257 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r. poz. 1302 ze zm., dalej jako "p.p.s.a."), stwierdził, że Skarżący w zakreślonym terminie nie usunął braków wniosku, pomimo takiego wymogu.
Od powyższego zarządzenia, w ustawowym terminie Skarżący wniósł sprzeciw, w którym wniósł o uchylenie zaskarżonego zarządzenia. W uzasadnieniu Skarżący wskazał, że wniosek o przyznanie prawa pomocy został pozostawiony bez rozpoznania bezzasadnie, bowiem Skarżący w zakreślonym terminie odpowiedział na wezwanie Sądu.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje:
Sprzeciw wnioskodawcy nie zasługuje na uwzględnienie, a zaskarżone zarządzenie wydane przez referendarza sądowego jest prawidłowe.
Zgodnie z art. 260 § 1 p.p.s.a. rozpoznając sprzeciw od zarządzenia i postanowień, o których mowa w art. 258 § 2 pkt 6-8, sąd wydaje postanowienie, w którym zaskarżone zarządzenie lub postanowienie referendarza sądowego zmienia albo utrzymuje w mocy (§ 1).
W sprawach, o których mowa w § 1, wniesienie sprzeciwu od zarządzenia lub postanowienia referendarza sądowego wstrzymuje jego wykonalność. Sąd orzeka jako sąd drugiej instancji, stosując odpowiednio przepisy o zażaleniu (§ 2). Sąd rozpoznaje sprawę na posiedzeniu niejawnym (§ 3).
Dodania wymaga, że konsekwencją wynikającą z przepisu art. 260 p.p.s.a. jest to, iż orzeczenie Sądu wydane w następstwie rozpoznania sprzeciwu od orzeczenia wydanego przez referendarza sądowego, jest prawomocne z chwilą jego wydania i nie przysługuje od niego środek zaskarżenia.
Jak stanowi art. 252 § 2 p.p.s.a., wniosek (o przyznanie prawa pomocy - przyp. Sądu) składa się na urzędowym formularzu według ustalonego wzoru. Z kolei przepis art. 257 p.p.s.a., stanowi, że wniosek o przyznanie prawa pomocy, który nie został złożony na urzędowym formularzu lub którego braków strona nie uzupełniła w zakreślonym terminie, pozostawia się bez rozpoznania.
Dla możliwości rozpatrzenia wniosku o przyznanie prawa pomocy wymagane jest, aby wniosek spełniał określone wymogi formalne, albowiem tylko wniosek kompletny umożliwia dokonanie merytorycznej oceny sytuacji majątkowej wnioskodawcy. W związku z istniejącym brakiem, precyzyjnie sformułowanym w treści zarządzenia referendarza z dnia 23 lipca 2018 r. (k. 4 akt sądowych), strona została wezwana do uzupełnienia braków formalnych wniosku przez prawidłowe i czytelne jego wypełnienie w terminie 7 dni i pouczona, że nieuczynienie zadość temu obowiązkowi skutkować będzie pozostawieniem wniosku bez rozpoznania. W szczególności Skarżący został wezwany do wypełniania rubryki 7.3. poprzez wskazanie typu, rodzaju, marki, rocznika posiadanych środków transportu (samochodów), maszyn, urządzeń i narzędzi; rubryki 9. Poprzez podanie informacji dotyczących majątku wnioskodawcy i osób pozostających z nim we wspólnym gospodarstwie domowym takich jak: zastosowane środki egzekucyjne, aktualny stan zadłużenia z tytułu zaciągniętych kredytów i pożyczek itp.; rubryki 10. poprzez wskazanie źródeł i wysokości wszystkich dochodów osiąganych przez wnioskodawcę oraz rubryki 11. poprzez wskazanie rodzaju i wysokości posiadanych zobowiązań oraz wyszczególnienie rodzaju i wysokości stałych wydatków związanych z utrzymaniem rodziny.
W zakreślonym terminie, pismem z dnia 10 sierpnia 2018 r. Skarżący wskazał, że nie jest w stanie samodzielnie oszacować wartości posiadanego sprzętu i środków transportu, które wykorzystuje w prowadzonej działalności gospodarczej - wyceny takiej, zarówno w odniesieniu do posiadanych ruchomości, jak i nieruchomości, winien dokonać rzeczoznawca majątkowy. Wyjaśnił także, że utrzymuje się z prowadzonej działalności usługowej. Z jego majątku prowadzona jest egzekucja na podstawie tytułów wykonawczych wystawionych przez Burmistrza Miasta.
W ocenie Sądu analiza akt sprawy potwierdza, że Skarżący braku formalnego wniosku nie uzupełnił, bowiem nadesłane przy piśmie z dnia 10 sierpnia 2018 r. wyjaśnienia nie były precyzyjne i nie zawierały informacji, które Skarżący winien był podać we wskazanych rubrykach wniosku.
Zdaniem Sądu, wezwanie jest sformułowane precyzyjnie, a jego treść nie budzi wątpliwości.
Skoro Skarżący nie uczynił zadość wezwaniu referendarza sądowego, to istniały podstawy do pozostawienia wniosku o przyznanie prawa pomocy bez rozpoznania, o czym prawidłowo orzekł referendarz sądowy w zaskarżonym zarządzeniu.
Mając na uwadze przedstawione wyżej okoliczności Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku na podstawie art. 260 § 1 p.p.s.a. utrzymał w mocy zaskarżone zarządzenie referendarza sądowego.