Wniosek o przyznanie prawa pomocy w sprawie ze skargi na uchwałę Rady Miejskiej w przedmiocie przekazania środków finansowych dla Policji
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Sędzia NSA Joanna Zdzienicka - Wiśniewska po rozpoznaniu w dniu 20 maja 2010 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku W. K. o przyznanie prawa pomocy w sprawie ze skargi na uchwałę Rady Miejskiej z dnia 30 czerwca 2009 r. Nr [...] w przedmiocie przekazania środków finansowych dla Policji postanawia: odmówić przyznania prawa pomocy.

Uzasadnienie strona 1/3

Pan W. K. wnioskiem z dnia 28 grudnia 2009 r. (data stempla pocztowego) zwrócił się o ustanowienie pełnomocnika z urzędu.

Braki formalne wniosku poprzez złożenie go na urzędowym formularzu strona uzupełniła w dniu 2 lutego 2010 r. (data stempla pocztowego). Jednocześnie wnioskodawca rozszerzył swoje żądanie wnosząc o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym i sprecyzował je w zakresie ustanowienia pełnomocnika, wskazując pełnomocnika w osobie radcy prawnego.

Postanowieniem z dnia 14 kwietnia 2010 r. referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku odmówił wnioskodawcy przyznania prawa pomocy, które wobec wniesionego sprzeciwu utraciło moc.

W uzasadnieniu wniesionego sprzeciwu pan W. K. wskazał, że na wezwanie Sądu szczegółowo opisał swoją sytuację majątkową, która jest trudna i w związku z tym wnosi o zmianę stanowiska Sądu.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 260 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) - zwanej w dalszej części "P.p.s.a", w razie wniesienia sprzeciwu, który nie został odrzucony, zarządzenie lub postanowienie, przeciwko któremu został on wniesiony, traci moc, w sprawa będąca przedmiotem sprzeciwu podlega rozpoznaniu przez sąd na posiedzeniu niejawnym. Na postanowienie przysługuje zażalenie.

Rozpatrując ponownie wniosek pana W. K. o przyznanie prawa pomocy Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku nie dopatrzył się istnienia przesłanek uzasadniających przyznanie takiego prawa.

Zgodnie z art. 245 P.p.s.a. prawo pomocy może być przyznane w zakresie całkowitym lub częściowym (§ 1). Prawo pomocy w zakresie całkowitym obejmuje zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika patentowego (§ 2). Prawo pomocy w zakresie częściowym obejmuje zwolnienie tylko od opłat sądowych w całości lub w części albo tylko od wydatków albo od opłat sądowych i wydatków lub obejmuje tylko ustanowienie adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika patentowego (§ 3).

W myśl art. 246 § 1 P.p.s.a. przyznanie prawa pomocy osobie fizycznej następuje:

1) w zakresie całkowitym - gdy osoba ta wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania;

2) w zakresie częściowym - gdy wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny.

Instytucja prawa pomocy stanowi jedną z gwarancji realizacji konstytucyjnej zasady prawa do sądu jako podstawowego standardu państwa prawnego. Celem tej instytucji jest zapewnienie dostępu do sądu administracyjnego osobom, którym brak środków finansowych dostęp ten uniemożliwia.

Warto również wskazać, że przytoczone powyżej przepisy stanowią odstępstwo od generalnej zasady ponoszenia kosztów postępowania sądowoadministracyjnego zawartej w art. 199 P.p.s.a. Zatem rzeczą wnioskodawcy, jako zainteresowanego, jest wykazanie, iż jego sytuacja materialna jest na tyle trudna, że uzasadnia wyjątkowe traktowanie, o którym mowa w przytoczonych wyżej przepisach. Tym samym to na wnoszącym o przyznanie prawa pomocy spoczywa ciężar dowodu, że znajduje się w sytuacji uprawniającej go do skorzystania z tego prawa, zaś rozstrzygnięcie Sądu w tej kwestii zależy od tego, co zostanie przez stronę udowodnione.

Strona 1/3