Referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku Monika Hennig po rozpoznaniu w dniu 25 czerwca 2015 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku A. M. o przyznanie prawa pomocy w sprawie ze skargi na interpretację indywidualną Ministra Finansów z dnia [...] nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych postanawia: przyznać skarżącemu prawo pomocy przez zwolnienie od kosztów sądowych.
Wnioskiem zawartym w skardze wniesionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku i uzupełnionym na formularzu PPF w dniu 8 czerwca 2015 r., skarżący A. M. zwrócił się o przyznanie mu prawa pomocy w zakresie częściowym, obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych.
Zgodnie z brzmieniem art. 245 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270, dalej jako p.p.s.a.), prawo pomocy w zakresie częściowym obejmuje zwolnienie tylko od opłat sądowych w całości lub w części albo tylko od wydatków albo od opłat sądowych i wydatków lub obejmuje tylko ustanowienie adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika patentowego.
W myśl art. 246 § 1 pkt 2 p.p.s.a., przyznanie prawa pomocy osobie fizycznej w zakresie częściowym następuje, gdy wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny.
Przed przystąpieniem do oceny zasadności przedmiotowego wniosku należy wskazać, że orzeczenie w przedmiocie prawa pomocy winno wynikać ze zrównoważonej i wzajemnej oceny dwóch elementów: rozmiaru kosztów jakie musi ponieść strona wnioskująca o prawo pomocy na poczet postępowania sądowego i aktualnych możliwości płatniczych jej samej jak i osób pozostających z taką osobą we wspólnym gospodarstwie domowym (por. m.in.: postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 9 października 2008 r., sygn. akt I SA/Po 825/08; Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych; orzeczenia.nsa.gov.pl).
Koszty niniejszego postępowania kształtuje: 1) wpis od skargi, który jest wpisem stałym i wynosi 500 zł (§ 2 ust. 3 pkt 12 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2003 r. w sprawie wysokości oraz szczegółowych zasad pobierania wpisu w postępowaniu przed sądami administracyjnymi; Dz. U. Nr 221, poz. 2193 ze zm., dalej jako rozporządzenie); 2) ewentualny wpis od skargi kasacyjnej wynoszący połowę wpisu od skargi (§ 3 rozporządzenia); 3) ewentualny wpis od zażalenia na postanowienie wydane przez sąd wynoszący 100 zł (§ 2 ust. 1 pkt 7 rozporządzenia) oraz 4) ewentualna opłata kancelaryjna w kwocie 100 zł pobierana za doręczenie odpisu orzeczenia z uzasadnieniem w sytuacji gdy orzeczenia nie uzasadnia się z urzędu (§ 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2003 r. w sprawie wysokości opłat kancelaryjnych pobieranych w sprawach sądowoadministracyjnych; Dz. U. Nr 221, poz. 2192).
Z oświadczenia złożonego przez skarżącego o jego stanie rodzinnym, majątku i dochodach, które referendarz sądowy uznał za wystarczające do dokonania oceny możliwości finansowych skarżącego, wynika, że skarżący prowadzi gospodarstwo domowe wspólnie z żoną, nie posiada żadnego majątku, natomiast jego żona jest właścicielką mieszkania o powierzchni 42,40 m2, małżonkowie utrzymują się z emerytur, które wypłacane są im w łącznej kwocie 2.286 zł netto miesięcznie, dochód z tego tytułu pozwala im jedynie na zaspokojenie podstawowych potrzeb egzystencji, tj. uiszczenie opłat za mieszkanie, media oraz innych wydatków skromnego utrzymania, natomiast jest niewystarczający, aby pokryć wydatki zakupu niezbędnych leków dla małżonki oraz jej rehabilitacji.
W tak ustalonym stanie faktycznym referendarz sądowy stwierdził, że skarżący wykazał, że obecnie nie ma realnych możliwości poniesienia kosztów sądowych w niniejszej sprawie. Za takim rozstrzygnięciem przemawia wysokość dochodów małżonków oraz fakt, że nie posiadają oni oszczędności, a także składników majątku, które mogliby spieniężyć. Obciążenie skarżącego kosztami sądowymi (w tym wpisem sądowym od skargi, który stanowi ¼ miesięcznego dochodu małżonków) doprowadziłoby do pozbawienia małżonków środków na zaspokojenie koniecznych, bieżących kosztów ich utrzymania.
Z tych względów, na podstawie przepisu art. 246 § 1 pkt 2 p.p.s.a., orzeczono jak w sentencji postanowienia.