Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Teresa Randak (sprawozdawca) po rozpoznaniu w dniu 26 stycznia 2009 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi A Sp. z o.o. w Z. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie podatku od czynności cywilnoprawnych w kwestii wniosku skarżącej Spółki z dnia 6 października 2008 r. o przyznanie prawa pomocy. p o s t a n a w i a pozostawić wniosek bez rozpoznania.
W ramach zażalenia z dnia 6 października 2008 r. na postanowienie z dnia
8 września 2008 r. skarżąca wniosła o przyznanie prawa pomocy w zakresie obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych.
Referendarz sądowy wezwał skarżącą do złożenia tego wniosku na urzędowym formularzu w terminie siedmiu dni pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpoznania.
Wezwanie to zostało doręczone w dniu 26 listopada 2008 r., zaś wymagany formularz złożono w dniu 4 grudnia 2008 r.
Zarządzeniem z dnia 8 grudnia 2008 r. referendarz sądowy pozostawił wniosek skarżącej bez rozpoznania.
Skarżąca wniosła sprzeciw od zarządzenia z dnia 8 grudnia 2008 r., domagając się również przywrócenia terminu do złożenia wniosku o przyznanie prawa pomocy na urzędowym formularzu.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach zważył, co następuje:
W pierwszej kolejności należy rozstrzygnąć kwestię sprzeciwu od zarządzenia z dnia 8 grudnia 2008 r. i dopiero po uprawomocnieniu się postanowienia w tym zakresie może zostać rozpoznany zawarty w tym sprzeciwie wniosek o przywrócenie terminu.
Odnosząc się zatem do sprzeciwu, odnotować wypada, że zgodnie z art. 260 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., dalej P.p.s.a.) w razie wniesienia sprzeciwu, który nie został odrzucony, zarządzenie lub postanowienie, przeciwko któremu został on wniesiony, traci moc, a sprawa będąca przedmiotem sprzeciwu podlega rozpoznaniu przez Sąd na posiedzeniu niejawnym. Nie ulega zarazem wątpliwości, że Sąd na wspomnianym posiedzeniu orzeka zawsze w formie postanowienia, co wynika pośrednio z końcowej części przywołanego przepisu, w której mowa jest o zażaleniu przysługującym od takiego postanowienia, jak i z faktu, iż Sąd nie wydaje zarządzeń.
Stosownie z kolei do art. 252 § 2 P.p.s.a. wniosek o przyznanie prawa pomocy składa się na urzędowym formularzu, przy czym niezachowanie tego wymogu stanowi brak formalny wniosku w rozumieniu art. 49 § 1 P.p.s.a. (uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 21 kwietnia 2008 r., sygn. akt I OPS 1/08, ONSAiWSA 2008/5/74). Skoro zaś tak, to na podstawie art. 49 § 1 P.p.s.a. należy wezwać do uzupełniania tego braku w terminie siedmiu dni pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpoznania. W konsekwencji nawet jednodniowe uchybienie temu terminowi musi pociągnąć za sobą realizację wskazanego rygoru, czyli pozostawienie wniosku bez rozpoznania zgodnie z regulacją art. 257 P.p.s.a. Sytuacja taka miała miejsce w niniejszej sprawie, gdyż skarżąca złożyła wniosek na formularzu w dniu 4 grudnia 2008 r., podczas gdy termin na wykonanie wezwania w tej materii upłynął z dniem 3 grudnia 2008 r. Faktu tego zresztą strona skarżąca nie kwestionuje, skoro oprócz sprzeciwu wniosła również o przywrócenie uchybionego terminu do złożenia urzędowego formularza wniosku o przyznanie prawa pomocy.
W związku z powyższym Sąd, stosując art. 257 i art. 261 P.p.s.a., orzekł jak w sentencji.