Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Bożena Suleja - Klimczyk (spr.), , , po rozpoznaniu w dniu 23 listopada 2015 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi Miasta G. na interpretację Ministra Finansów z dnia [...] nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych postanawia: odmówić przywrócenia terminu do złożenia wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku.
W dniu 22 września 2015 r. odbyła się rozprawa, na której stawił się pełnomocnik strony skarżącej - doradca podatkowy P. S., jako substytut doradcy podatkowego K. C.. Wyrokiem wydanym w tym dniu Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach oddalił skargę Miasta G. na interpretację Ministra Finansów oznaczoną w sentencji niniejszego postanowienia. W dniu 21 października 2015 r. (data nadania) doradca podatkowy P. S. wniósł o przywrócenie terminu do złożenia wniosku o sporządzenia uzasadnienia wyroku wraz z wnioskiem o jego sporządzenie. W uzasadnieniu wniosku wskazał, iż niedochowanie tego terminu nastąpiło z przyczyn niezawinionych przez stronę skarżącą i wynikało z faktu zmian osobowych wśród doradców reprezentujących stronę skarżącą. Powyższe zaś wynikało z niedopatrzenia i nie nosiło znamion celowego działania. Końcowo wskazał, że informację o uchybieniu terminu do złożenia przedmiotowego wniosku powziął w dniu 14 października 2015 r.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach zważył, co następuje.
Zgodnie z art. 86 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), dalej "ppsa", jeżeli strona nie dokonała w terminie czynności w postępowaniu sądowym bez swojej winy, sąd na jej wniosek postanowi przywrócenie terminu. Z kolei w myśl art. 87 § 1 i 2 ppsa pismo z wnioskiem o przywrócenie terminu wnosi się do sądu, w którym czynność miała być dokonana, w ciągu siedmiu dni od czasu ustania przyczyny uchybienia terminu, uprawdopodobniając okoliczności wskazujące na brak winy w tym uchybieniu. Równocześnie z wnioskiem strona powinna dokonać czynności, której nie dokonała w terminie.
Odnosząc tę regulację do rozpatrywanej sprawy, należy uznać, iż wniosek o przywrócenie terminu został wniesiony we wskazanym siedmiodniowym terminie. Przyjmując bowiem najbardziej korzystną dla strony interpretację, trzeba stwierdzić, iż przyczyna uchybienia terminu ustała z dniem, w którym pełnomocnik strony skarżącej powziął informację o uchybieniu terminu, czyli jak sam wskazał - w dniu 14 października 2015 r. Wniosek został zaś złożony w dniu 21 października 2015 r., a więc zachowany został termin, o którym mowa w art. 87 ppsa.
Zaistniała sytuacja daje zatem możliwość dokonania merytorycznej oceny wniosku w świetle istnienia przesłanki braku winy w uchybieniu terminu.
W pierwszej kolejności należy podkreślić, iż zarówno w doktrynie, jak i w orzecznictwie przyjmuje się bardzo rygorystyczne kryteria oceny postawy osoby, która dokonała czynności procesowej po terminie (por. poglądy przytoczone przez B. Adamiak [w:] B. Adamiak, J. Borkowski, Kodeks postępowania administracyjnego, Komentarz,
8 wydanie, Warszawa 2006, s. 334 i n.). W orzecznictwie utrwalił się pogląd, iż od strony dokonującej czynności procesowej wymagać należy zachowania szczególnej staranności przy dokonywaniu czynności procesowej (postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 lutego 2003 r., sygn. akt II SA 4162/01, wszystkie orzeczenia sądów administracyjnych dostępne na stronie internetowej http://orzeczenia.gov.pl). Oceny w tym zakresie dokonuje się poprzez przyjęcie kryteriów idealnego wzorca osoby należycie dbającej o swoje interesy (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 14 stycznia 1972 r., sygn. akt II CRN 448/71, OSPiKA 1972, nr 7-8, poz. 144). W związku z powyższym "przywrócenie terminu nie jest dopuszczalne, gdy strona dopuściła się choćby lekkiego niedbalstwa" (postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 4 października 2000 r., sygn. akt I SA/Gd 560/00, wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 22 maja 1997r., sygn. akt SA/Sz 630/96,). Kryteria oceny braku winy są zatem sformułowane surowo. W literaturze i orzecznictwie podkreśla się, iż