Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Marzanna Sałuda, , , po rozpoznaniu w dniu 7 grudnia 2009 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi T. D. na decyzję Prezydenta Miasta C. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie podatku od środków transportowych postanawia: odrzucić skargę.
Pismem z dnia 5 czerwca 2009 r. T. D. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach (za pośrednictwem organu odwoławczego) skargę, którą Samorządowe Kolegium Odwoławcze w C. uznało za skargę na własną decyzję z dnia [...] r. nr [...] utrzymującą w mocy decyzję Prezydenta Miasta C. z dnia [...] r. w przedmiocie odmowy umorzenia podatku od środków transportowych wraz z odsetkami za zwłokę za lata 2003 - 2007.
Z uwagi na brak danych pozwalających na określenie przedmiotu skargi na podstawie zarządzenia Przewodniczącego Wydziału z dnia 21 lipca 2009 r. wezwano skarżącego do usunięcia braków formalnych skargi przez oznaczenia organu, którego działalności skarga dotyczy oraz wskazania numeru i daty zaskarżonej decyzji - w terminie 7 dni pod rygorem odrzucenia skargi.
W odpowiedzi na wezwanie skarżący w piśmie z dnia 12 sierpnia 2009 r. wskazał, że "nie skarżył decyzji dotyczących umorzenia zobowiązania lecz zasadności wydania decyzji określających zobowiązanie", i że "chodzi o stwierdzenie nieważności decyzji wydanych z naruszeniem prawa przez Prezydenta Miasta C. w zakresie podatku od środków transportowych za lata 2003 - 2007".
Następnie w piśmie z dnia 24 sierpnia 2009 r. T. D. sprecyzował przedmiot skargi, wskazując, że dotyczy ona decyzji Prezydenta Miasta C. z dnia [...] r. nr [...] określającej wysokość zobowiązania w podatku od środków transportowych za lata 2003 - 2005 oraz I-X 2007, jak również decyzji tego samego organu z dnia [...]r. nr [...] określającej wysokość zobowiązania w podatku od środków transportowych za 2006 r.
W tym stanie rzeczy Przewodniczący Wydziału zarządził rozdzielenie skargi z dnia 5 czerwca 2009 r., w następstwie czego skargę T. D. na decyzję Prezydenta Miasta C. z dnia [...] r. nr [...]zarejestrowano pod sygnaturą akt I SA/Gl 690/09, zaś decyzję tego samego organu z dnia [...] r. nr [...] oznaczono jako przedmiot zaskarżenia w niniejszej sprawie.
Jednocześnie wezwano Prezydenta Miasta C. do udzielenia odpowiedzi na skargę - odrębnie dla każdej z zaskarżonych decyzji - oraz do nadesłania ich wraz z aktami administracyjnymi.
Na podstawie odpowiedzi organu na skargę i nadesłanych akt administracyjnych Sąd ustalił przebieg postępowania podatkowego.
Decyzją z dnia [...] r. nr [...] Prezydent Miasta C. określił T. D. wysokość zobowiązania w podatku od środków transportowych za rok 2006.
Od powyższej decyzji strona złożyła odwołanie do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w C..
Decyzją z dnia [...] r. (w wyniku omyłki organu oznaczonej datą 2007) nr [...] Kolegium utrzymało w mocy decyzję organu I instancji.
Na powyższą decyzję, jak wynika z odpowiedzi na skargę T. D. nie wniósł skargi do sądu administracyjnego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje:
Na wstępie należy zaznaczyć, że skarga podatnika została wniesiona na decyzję Prezydent Miasta C. z dnia [...] r. nr [...]. Nie ulega zatem wątpliwości, że decyzja ta została wydana w postępowaniu podatkowym w pierwszej instancji. Natomiast skarga do sądu administracyjnego przysługuje jedynie na akt kończący postępowanie podatkowe czy szerzej administracyjne w toku instancji, czyli na akt wydany w drugiej, a nie w pierwszej instancji.
W konsekwencji uznać należy, że skarga wniesiona na decyzję pierwszoinstancyjną jest niedopuszczalna, a jako taka podlega odrzuceniu z mocy art. 58 § 1 pkt 6 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.).
Niezależnie od powyższego, nawet gdyby przyjąć, że skarga T. D. dotyczy decyzji organu II instancji utrzymującej w mocy decyzję będącą przedmiotem skargi w niniejszej sprawie, to także taka skarga podlegałaby odrzuceniu jako wniesiona po terminie na podstawie art. 58 § 1 pkt 2 ppsa.
Zważywszy przedstawione wyżej okoliczności Sąd postanowił jak w sentencji postanowienia, działając na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 oraz § 3 ppsa.