Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Teresa Randak po rozpoznaniu w dniu 10 lutego 2014 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi K.S. na postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w S. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie wyznaczenia dla osoby nieobecnej przedstawiciela w postępowaniu podatkowym postanawia odrzucić skargę.
Zaskarżonym postanowieniem z dnia [...] Naczelnik Urzędu Skarbowego w S., działając na podstawie 216 § 2, art. 217, art. 219 w zw. z art. 138 § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.; dalej w skrócie: "O.p."), wyznaczył K.S. na przedstawiciela uprawnionego do działania do czasu wyznaczenia przez sąd kuratora dla nieobecnej osoby. W tych ramach pouczono skarżącą, że nie przysługuje jej w tym przypadku zażalenie. Z kolei zgodnie z przepisami art. 3 § 1 i 2 ust. 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.; dalej w skrócie: "P.p.s.a.") na postanowienie przysługuje prawo wniesienia skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach. Organ zwrócił jednakże uwagę, że skargę wnosi się zgodnie z art. 54 § 1 tej ustawy za pośrednictwem tamtejszego organu po zastosowaniu trybu, o którym mowa w art. 53 P.p.s.a. Postanowienie doręczono K.S. w dniu 27 listopada 2013 r.
Pismem z dnia 16 grudnia 2013 r. (nadanym w tym samym dniu) K.S., działając na podstawie art. 50 § 1, art. 53 § 1 i art. 54 § 1 P.p.s.a. za pośrednictwem ww. organu, zaskarżyła do Sądu wskazane na wstępie postanowienie organu podatkowego.
Odpowiadając na skargę Naczelnik Urzędu Skarbowego w S. wniósł w pierwszej kolejności o jej odrzucenie. W tych ramach wyjaśnił, że skarżąca przed wniesieniem skargi nie wezwała organu do usunięcia naruszenia prawa, a zatem skarga jest przedwczesna, a tym samym niedopuszczalna. W dalszej kolejności organ wniósł o ewentualne oddalenie skargi.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach zważył, co następuje:
Skarga podlega odrzuceniu.
Stosownie do treści art. 3 § 1 P.p.s.a., sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie. Zgodnie zaś z § 2 tego przepisu, kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na:
1) decyzje administracyjne;
2) postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty;
3) postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie;
4) inne niż określone w pkt 1-3 akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa;
4a) pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane w indywidualnych sprawach;
5) akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej;
6) akty organów jednostek samorządu terytorialnego i ich związków, inne niż określone w pkt 5, podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej;
7) akty nadzoru nad działalnością organów jednostek samorządu terytorialnego;
8) bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w pkt 1-4a.
Z oczywistych powodów i nie wymagających tutaj wyjaśnienia, zaskarżone postanowienie nie jest żadnym z aktów, o których mowa w art. 3 § 2 pkt: 1, 4a, 5, 6, 7 P.p.s.a. Przedmiotem skargi nie jest również bezczynność, ani przewlekłe postępowanie, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 8 P.p.s.a. Z tak przyjętego założenia wynika, że zaskarżone postanowienie należy przyporządkować do aktów, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 2, 3 i 4 P.p.s.a. Z tych względów dalsze rozważania będą temu poświęcone.