Sprawa ze skargi na decyzję Dyrektora Izby Celnej z [...]r. nr [...] w przedmiocie kwoty należności celnych, podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowego
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Jan Grzęda po rozpoznaniu 17 października 2007r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi A.C. na decyzję Dyrektora Izby Celnej z [...]r. nr [...] w przedmiocie kwoty należności celnych, podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowego postanawia przywrócić termin do uzupełnienia braku formalnego skargi.

Uzasadnienie

I SA/Go 907/07

Uzasadnienie

Zarządzeniem z 19 września 2007r. skarżący został wezwany do uzupełnienia braku formalnego skargi przez podanie wartości przedmiotu zaskarżenia. Wezwanie zostało doręczone 26 września 2007r. W dniu 8 października 2008 r. skarżący złożył pismo, w którym prawidłowo wskazał sporną należność pieniężną a następnego dnia złożył wniosek o przywrócenie terminu do uzupełnienia tego braku. W uzasadnieniu wniosku wskazał, że wezwanie zostało doręczone niepełnosprawnej osobie z rodziny. Sam skarżący przebywał w tym czasie za granicą i nie miał możliwości ustosunkowania się w zakreślonym terminie do wezwania Sądu.

Wniosek o przywrócenie terminu jest zasadny. Zgodnie z art. 86 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), jeżeli strona nie dokonała w terminie czynności w postępowaniu sądowym bez swojej winy, sąd na jej wniosek postanowi przywrócenie terminu.

W ocenie Sądu skarżący uprawdopodobnił brak swojej winy w uchybieniu terminowi. Co prawda nie można uznać za rozsądne zachowanie polegające na nie wyznaczeniu osoby, która mogłaby zająć się toczącym postępowaniem sądowoadministracyjnym pod nieobecność skarżącego, jednakże z uwagi na fakt, iż w/w wezwanie było pierwszym pismem w sprawie, zarzucenie skarżącemu braku należytej staranności w dbaniu o własne interesy byłoby nieuprawnione.

Z tych względów na podstawie art. 86 § 1 wspomnianej ustawy orzeczono jak w postanowieniu

Strona 1/1