Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Rojek, Sędziowie Sędzia NSA Anna Żak, Asesor WSA Mirosław Surma (spr.), Protokolant Emilia Kundera, po rozpoznaniu w dniu 23 sierpnia 2006 r. sprawy ze skargi Ł. Z. na akt Starosty S z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy zwrotu zawyżonej opłaty za kartę pojazdu p o s t a n a w i a 1. odrzucić skargę; 2. zwrócić skarżącemu uiszczony wpis w kwocie 200 (dwieście ) złotych.
I SA/Ke 205/06
Uzasadnienie
Pismem z dnia 24 sierpnia 2005 r. Ł. Z. zwrócił się do Starosty S. o zwrot zawyżonej opłaty za kartę pojazdu w kwocie 470 zł jaką uiścił w związku rejestracją samochodu [...] nr rej. [...] w dniu 01 czerwca 2005 r. W uzasadnieniu wniosku wskazał, że pobranie opłaty w wysokości 500 zł jest niezgodne z art. 90 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską. Jakkolwiek opłata za kartę pojazdu jest z formalnego punktu widzenia opłatą administracyjną to faktycznie jest ona ukrytym podatkiem. Budzi ona również wątpliwości prawne natury konstytucyjnej. Zdaniem wnioskodawcy łączne koszty związane z drukiem, dystrybucją wypełnieniem karty oraz innymi czynnościami nie przekraczają 30 zł.
W odpowiedzi na wniosek, pismem z dnia 05 września 2005r. Wicestarosta S. wyjaśnił, że obowiązek pobrania przez organy rejestrujące opłaty za wydanie karty pojazdu wynika z przepisu art. 77 ust. 3 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 ze zm.) oraz § 1 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 28 lipca 2003 r. w sprawie wysokości opłat za kartę pojazdu (Dz. U. Nr 137, poz. 1310). Wskazał jednocześnie, że Starosta jest jedynie organem rejestrującym, który nie jest uprawniony do badania czy stosowane przez niego przepisy są zgodne z traktatami unijnymi. Organ dokonuje czynności polegającej na pobraniu opłaty, wynikającej wprost z przepisów prawa. Jednocześnie poinformowano wnioskodawcę, że przysługuje mu prawo złożenia skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach w terminie 14 dni od doręczenia pisma, za pośrednictwem organu.
W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach Ł. Z. zwrócił się o zapoznanie z materiałem i ustosunkowanie do sprawy.
2
W odpowiedzi na skargę Starosta S. podtrzymał swoje stanowisko zawarte w piśmie z dnia 05 września 2005 r.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje:
Dopuszczalność skargi do sądu administracyjnego na zaskarżone pismo zależy od tego, czy spełnia ono warunki określone w art. 3 § 2 pkt 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) powoływanej dalej jako ustawa P.p.s.a. Zgodnie z tym przepisem, kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na inne, niż określone w pkt 1-3 akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa.
Pismo odmawiające zwrotu uiszczonej opłaty za kartę pojazdu mieści się w dyspozycji tej normy prawnej - spełnia więc warunek w postaci bycia "innym, niż określone w pkt 1-3 aktem lub czynnością". Odmowa zwrotu uiszczonej opłaty za kartę pojazdu podjęta została przez organ administracji publicznej i odnosi się do obowiązku publicznoprawnego. Pismo zawierające stanowisko organu należy więc do zakresu administracji publicznej. Dotyczy ono obowiązku wynikającego z przepisów prawa.
Mimo jednak dopuszczalności, skarga podlega odrzuceniu. Skarżący nie wyczerpał bowiem trybu wymaganego przepisem art. 52 § 3 ustawy P.p.s.a., tzn. nie poprzedził złożenia skargi do sądu wezwaniem organu administracji do usunięcia naruszenia prawa.
Wprawdzie skarżący zastosował się do błędnego pouczenia w przedmiotowym piśmie, o prawie wniesienia skargi do sądu (bez uprzedniego wezwania organu) to jednak nie ma to wpływu na tok postępowania sądowoadministracyjnego i nie
3 może prowadzić do merytorycznego rozpoznania skargi przez sąd wniesionej bez wyczerpania przysługujących stronie środków prawnych. Może natomiast ewentualnie stanowić podstawę dla organu do pozytywnej oceny wniosku o przywrócenie terminu do skorzystania przez stronę z instytucji wezwania do usunięcia naruszenia prawa.
Wobec powyższego należało, na mocy art. 58 § 1 pkt 6 i art.232 §1 pkt 1 lit. "a" ustawy P.p.s.a., odrzucić skargę i zwrócić uiszczony wpis.