Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Grażyna Jarmasz, Sędziowie Sędzia WSA Maria Grabowska, Sędzia WSA Ewa Rojek (spr.), Protokolant Dominik Gajek, po rozpoznaniu w dniu 28 grudnia 2006 r. na rozprawie sprawy ze skargi D. T. na czynność Starosty z dnia [...] Nr [...] w przedmiocie: opłaty za kartę pojazdu p o s t a n a w i a 1. odrzucić skargę 2. zwrócić skarżącemu uiszczony wpis w kwocie 100 zł (słownie: sto złotych).
I SA/Ke 285/06
Uzasadnienie
Pismem z dnia 23 sierpnia 2006 r. D. T. zwrócił się do Starosty o zwrot zawyżonej opłaty za kartę pojazdu w kwocie 470 zł jaką uiścił w związku rejestracją samochodu [...] - nr rej. [...] w dniu 30 maja 2005 r. W uzasadnieniu wniosku wskazał, że pobieranie opłaty za kartę pojazdu w wysokości 500 zł jest niezgodne z art. 90 TWE. Wnioskodawca zauważył, że postanowienia Traktatu są bezpośrednio stosowane oraz mają walor nadrzędności nad prawem krajowym państw członkowskich. W ocenie wnioskodawcy, opłata za kartę pojazdu jest faktycznie ukrytym podatkiem, bowiem łączne koszty związane z drukiem, dystrybucją i innymi czynnościami urzędniczymi związanymi z wydaniem tego dokumentu nie przekraczają 30 zł. Ukryty podatek zawarty w cenie karty pojazdu dyskryminuje pojazdy sprowadzane z krajów Unii Europejskiej. Sprawa opłat za karty pojazdu budzi też wątpliwości prawne, co skłoniło Rzecznika Praw Obywatelskich do wystąpienia do Trybunału Konstytucyjnego o zbadanie zgodności z Konstytucją rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie wysokości opłat za kartę pojazdu z dnia28.VII.2003r.(Dz.U.Nr. 137 poz. 1310).
W odpowiedzi na powyższy wniosek, pismem z dnia 26 września 2006r. Starosta wyjaśnił, że zgodnie z obowiązującym prawem krajowym brak jest podstaw do dokonania zwrotu opłaty. Wyjaśnił, że Starosta jest jedynie organem rejestrującym, który rejestruje pojazdy według zasad określonych w stosownych przepisach. Podstawą prawną jego działania jest art. 73 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 20. VI. 1997r. Prawo o ruchu drogowym oraz wydane w oparciu o ustawowe upoważnienie rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 28.VII.2003r. w sprawie wysokości opłat za kartę pojazdu. Na skutek wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 17 stycznia 2006 r. rozporządzenie to utraciło moc z dniem 15 kwietnia 2006 r. z chwila wydania nowego rozporządzenia. Organ podkreślił, że pobierając opłatę za wydanie karty pojazdu dokonywał jedynie czynności administracyjno - techniczne, wynikające z przepisów obowiązującego wówczas prawa.
2
Pismem z dnia 9 października 2006r. D. T. wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach. W skardze powtórzył argumentację przedstawioną we wniosku o zwrot opłaty z dnia 23 sierpnia 2006r. Podniósł, że rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 28.VII.2003r. w sprawie wysokości opłat za kartę pojazdu jest niezgodne z art. 90 TWE. W ocenie skarżącego, koszt wydania karty pojazdu nie powinien przekraczać kosztów związanych z drukiem i dystrybucją tego dokumentu. Nie powinien również dyskryminować pojazdów importowanych z obszaru Unii Europejskiej.
W odpowiedzi na skargę Starosta podtrzymał swoje stanowisko i wniósł o oddalenie skargi.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje:
Dopuszczalność skargi do sądu administracyjnego na zaskarżone pismo zależy od tego, czy spełnia ono warunki określone w art. 3 § 2 pkt 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) powoływanej dalej jako ustawa P.p.s.a. Zgodnie z tym przepisem, kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na inne, niż określone w pkt 1-3 akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa.
Pismo odmawiające zwrotu uiszczonej opłaty za kartę pojazdu mieści się w dyspozycji tej normy prawnej - spełnia więc warunek w postaci bycia "innym, niż określone w pkt 1-3 aktem lub czynnością". Odmowa zwrotu uiszczonej opłaty za kartę pojazdu podjęta została przez organ administracji publicznej i odnosi się do obowiązku publicznoprawnego. Pismo zawierające stanowisko organu należy więc do zakresu administracji publicznej. Dotyczy ono obowiązku wynikającego z przepisów prawa.
Mimo jednak dopuszczalności, skarga podlega odrzuceniu. Zgodnie z treścią art. 52 § 3 ustawy P.p.s.a., jeżeli ustawa nie przewiduje środków zaskarżenia w sprawie będącej przedmiotem skargi, skargę na akty lub czynności z zakresu administracji publicznej (inne niż decyzje lub postanowienia) dotyczące uprawnień lub obowiązków
3 wynikających z przepisów prawa (art. 3 § 2 pkt 4 P.p.s.a.) można wnieść po uprzednim wezwaniu na piśmie właściwego organu do usunięcia naruszenia prawa.
Skarżący nie wyczerpał trybu wymaganego przepisem art. 52 § 3 ustawy P.p.s.a., bowiem nie poprzedził złożenia skargi do sądu wezwaniem organu administracji do usunięcia naruszenia prawa. Brak uprzedniego wezwania organu nie może prowadzić do merytorycznego rozpoznania skargi przez sąd wniesionej bez wyczerpania przysługujących stronie środków prawnych.
Mając powyższe na uwadze Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach orzekł jak w sentencji na podstawie art. art. 58 § 1 pkt 6 ustawy P.p.s.a.