Dnia 14 grudnia 2017 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Ewa Rojek po rozpoznaniu 14 grudnia 2017 r. na posiedzeniu niejawnym sprzeciwu Z.K. i H.K. od zarządzenia referendarza sądowego z 29 listopada 2017 r. o ściągnięciu nieuiszczonej opłaty kancelaryjnej w sprawie ze skargi Z.K.i H. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z [...]. nr [...] w przedmiocie opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi postanawia: ściągnąć solidarnie od Z.K. i H. K. na rzecz Skarbu Państwa (Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach) kwotę 100 zł (słownie: sto złotych) tytułem nieuiszczonej opłaty kancelaryjnej.
Wyrokiem z 31 sierpnia 2017 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach oddalił skargę Z. K. i H.K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z [...] r. nr [...] w przedmiocie opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi.
Z. K. i H. K. złożyli wniosek o sporządzenie uzasadnienia wyroku i doręczenie go wraz z uzasadnieniem. Starszy referendarz sądowy zarządzeniem z 7 września 2017 r. wezwał skarżących do uiszczenia opłaty kancelaryjnej w kwocie 100 zł za doręczenie odpisu wyroku z uzasadnieniem. Skarżący nie uiścili opłaty, w związku z czym referendarz zarządził jej ściągnięcie od skarżących. W odpowiedzi skarżący złożyli sprzeciw od zarządzenia. Podnieśli w nim, że opłacili pierwsze z zarządzeń przed rozprawą. Po niekorzystnym dla nich wyroku złożyli wniosek o sporządzenie uzasadnienia, ale po namyśle stwierdzili, że jest to bezcelowe i zrezygnowali z jego opłacenia. Mimo braku wpłaty, uzasadnienie sporządzono i przesłano, narażając ich na dodatkowe koszty. Wnieśli o oddalenie żądania wskazując, że nie stać ich na tą opłatę.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach zważył, co następuje.
Zgodnie z art. 167a § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (j. t. Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm.), zwanej dalej ustawą p.p.s.a., w razie wniesienia sprzeciwu, zarządzenie referendarza przeciwko któremu został on wniesiony, traci moc. Sąd rozpoznaje sprawę jako sąd pierwszej instancji - art. 167a § 6 ustawy p.p.s.a.
Przepis art. 141 § 2 ustawy p.p.s.a. stanowi, że w sprawach, w których skargę oddalono, uzasadnienie wyroku sporządza się na wniosek strony zgłoszony w terminie siedmiu dni od dnia ogłoszenia wyroku. Stosownie do art. 234 § 2 ustawy p.p.s.a. opłatę kancelaryjną za odpis orzeczenia z uzasadnieniem, doręczonego na skutek żądania zgłoszonego w terminie siedmiodniowym od ogłoszenia orzeczenia, pobiera się przy zgłoszeniu wniosku o sporządzenie uzasadnienia orzeczenia i jego doręczenie. Jeżeli opłata nie została uiszczona, przewodniczący zarządza ściągnięcie jej od strony, która złożyła wniosek, po uprzednim wezwaniu strony do jej uiszczenia.
Taka sytuacja miała miejsce w przedmiotowej sprawie, w której Sąd skargę oddalił, a skarżący złożyli wniosek o sporządzenie uzasadnienia wyroku i jego doręczenie. Skarżący nie byli zwolnieni od kosztów sądowych. Okoliczności te skutkowały koniecznością wezwania ich do opłacenia wniosku w kwocie 100 zł, zgodnie z treścią § 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2003 r. w sprawie wysokości opłat kancelaryjnych pobieranych w sprawach sądowoadministracyjnych (Dz. U. Nr 221, poz. 2192). Na skutek braku wpłaty, obowiązkiem Sądu jest zarządzenie ściągnięcia tej opłaty od skarżących.
Odnosząc się do twierdzeń sprzeciwu należy podnieść, że skarżący nie wyrazili w żaden sposób, że cofają wniosek o uzasadnienie. Sąd nie może natomiast domniemywać, że fakt nieuiszczenia opłaty oznacza, że strona zrezygnowała z wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku. Innymi słowy, skoro skarżący złożyli wniosek o sporządzenia uzasadnienia wyroku, nie powiadomili Sądu o cofnięciu tego wniosku, a odpis wyroku wraz z uzasadnieniem został im doręczony, to brak jest podstaw do zwolnienia ich z obowiązku uiszczenia opłaty w wysokości 100 zł.
Podnoszone w sprzeciwie okoliczności co do trudnej sytuacji skarżących, na obecnym etapie postępowania nie mogą odnieść skutku w postaci zwolnienia ich z obowiązku uiszczenia opłaty.
Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 234 § 2 w zw. z art. 167a § 2 i § 6 ustawy p.p.s.a. należało orzec jak w sentencji postanowienia.