Sprawa ze skargi na decyzję SKO w przedmiocie zwrotu dotacji,
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie: Przewodniczący: Sędzia WSA Paweł Dąbek po rozpoznaniu w dniu 26 września 2014 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi M.K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 23 maja 2014 r. nr [...] w przedmiocie zwrotu dotacji, p o s t a n a w i a : odrzucić skargę.

Uzasadnienie strona 1/2

Pismem z dnia 25 czerwca 2014 r., M.K. (dalej: skarżąca) wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie skargę na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia z dnia 23 maja 2014 r. nr [...]. Zaskarżoną decyzją utrzymano w mocy decyzję Prezydenta Miasta K. z dnia 8 stycznia 2014 r. nr [...] określającą kwotę dotacji podlegającej zwrotowi przez Stowarzyszenie Sztuk Walki jako dotacji wykorzystanej niezgodnie z przeznaczeniem. Skarżąca wskazała, że nie pełni już funkcji prezesa ponieważ ww. stowarzyszenie nie istnieje, a udziela wyjaśnień wyłącznie jako osoba odpowiedzialna za realizację tego projektu".

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze wniosło o jej oddalenie, pozostawiając do oceny Sądu analizę zdolności skargowej skarżącej.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje.

Stosownie do art. 50 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j.: Dz.U. z 2012 r., poz. 270; dalej: p.p.s.a) uprawnionym do wniesienia skargi jest każdy, kto ma w tym interes prawny, prokurator, Rzecznik Praw Obywatelskich, Rzecznik Praw Dziecka oraz organizacja społeczna w zakresie jej statutowej działalności, w sprawach dotyczących interesów prawnych innych osób, jeżeli brała udział w postępowaniu administracyjnym.

Badając dopuszczalność skargi należało zatem ustalić, czy skarżąca posiada interes prawny w jej wniesieniu. W orzecznictwie sądów administracyjnych wskazuje się, że podstawę procesowej legitymacji strony musi stanowić przepis prawa materialnego wskazujący na własne prawo (interes prawny) lub obowiązek podmiotu, które podlegają skonkretyzowaniu w postępowaniu administracyjnym. Istotą interesu prawnego jest jego związek z konkretną normą prawa materialnego - taką normą, którą można wskazać jako jego podstawę i z której podmiot legitymujący się tym interesem może wywodzić swoje racje. Od tak pojmowanego interesu prawnego należy odróżnić interes faktyczny, to jest sytuację, w której dany podmiot swojego zainteresowania sprawą nie może poprzeć przepisami prawa materialnego. Przymiotu strony nie ma natomiast osoba, która swój udział w postępowaniu opiera na potrzebie ochrony lub zaspokojenia interesu faktycznego (zob. postanowienie NSA z dnia 22 listopada 2012 r., sygn. akt I OSK 2719/12; LEX nr 1239442). Kryterium "interesu prawnego" ma charakter materialnoprawny. Innymi słowy interes prawny podmiotu wnoszącego skargę do sądu przejawia się tym, że działa on bezpośrednio we własnym imieniu i ma roszczenie o przyznanie uprawnienia lub zwolnienia z nałożonego obowiązku. Akt, czynność lub bezczynność organu administracji musi dotyczyć interesu prawnego skarżącego, który musi być własny, indywidualny i oparty o konkretny przepis prawa powszechnie obowiązującego (por. postanowienie NSA z dnia 13 listopada 2012 r., sygn. akt I OSK 2633/12; LEX nr 1325020). Toteż podmiotem uprawnionym do wniesienia skargi może być nie tylko ten, kto wykaże związek pomiędzy swoją sytuacją prawną i normą prawa materialnego, ale również prawa procesowego lub ustrojowego (zob. wyrok NSA z dnia 17 czerwca 2011 r., sygn. akt II OSK 1083/10; LEX nr 992469). Niemniej istoty tego interesu prawnego należy upatrywać w jego związku z konkretną normą prawną, którą może być norma należąca do każdej dziedziny prawa (a więc nie tylko prawa administracyjnego), na podstawie której dany podmiot skarżący, w określonym stanie faktycznym, może domagać się konkretyzacji jego uprawnień lub obowiązków bądź żądać przeprowadzenia kontroli określonego aktu lub czynności w celu ochrony jego praw lub obowiązków (por. postanowienie NSA z dnia 8 listopada 2013 r., sygn. akt II GSK 1824/13; LEX nr 1440511).

Strona 1/2